Nýir pennar - 15.04.1947, Qupperneq 59

Frost harðnaði, og hann rúði sig inn að skyrtunni til þess að dúða
hana fyrir kali, já, gekk berfættur að kalla. Það greip hana ótti
við að verða úti, en hann reyndi að eyða óttanum með uppgerðar-
spaugsyrðum — bjóst við að verða að grafa sig í fönn eða að láta
fenna yfir þau. Loks heyrðu þau nið mikinn og runnu á hljóðið.
Þau bar að fljóti, og á fljótsbakkanum andspænis blasti við fjár-
hús nokkurt. Ekki könnuðust þau við sig, en yfir urðu þau að
komast. Fljótið var með grunnstingli og bólgið af krapa, tók hon-
um í hendur, og hann óð með hana yfir á háhesti. \ fjárhúsinu var
þægilegur ylur og þefur af fjölda sauða. Hann handsamaði einn
sauðinn og þreifaði á markinu í dimmunni:
„Fari það nú í heitasta helvíti. Við erum reyndar í sauðahúsinu
hans Jóns ríka á Brekku. Sauðirnir eru allir frá honum — og vini
hans, — sem á markið þrírifað og þrístíft og þrettán rifur ofan í
hvatt!“ gall hann við.
Þá tók hún að gráta.
„Hef ég gert þér nokkuð?“ spurði hann.
„Nei, ég ann þér eins og lífinu í brjóstinu á mér“, anzaði hún,
„— en — en — en heldurðu, að hann — það — á Brekku hljóti
endilega að vera slæmt, þótt það— sé — sé —• ríkt?“
Hann þagði, bjó um hana í þurru heyi í kumlinu. En ekki hætti
hún að gráta. Hann skildi ekkert í þessum gráti.
„Þú þarft ekki að hugsa, að þú náir í villifé í skóginum til þess
að koma þér upp fjárstofni, ef þú fengir jarðnæði“, sagði hún
kjökrandi.
Hvílíkt flagð! Þá var hún að hugsa um auðinn og einkasoninn
á Brekku, sem hún át'ti víst kost á að fá. Og þó sagðist hún unna
honum sem lífinu í brjósti sér. Þessu um villiféð hafði hann kastað
fram einhvern tíma meira í gamni en alvöru.
Hún hafði alltaf verið fyrir að berast á. Hann hafði gefið henni
forkunnar fagrar upphlutsmillur, festar, hringa, kapsel — og
krystal til að spá í. Hann lét smíða handa henni silfurspegil, sem
hana hafði langað svo til að eignast, en fæstar stúlkur aðrar áttu
þá glerspegla og þóttust himin höndum taka, ef þær eignuðust
57
4