Nýir pennar - 15.04.1947, Side 61

spegilbrot. Hann gróf upp dysjar til að leita glertalna og annars
forns kvenskrauts, er hún gæti borið. Og hann gaf henni hestinn
sinn, eina hestinn, sem hann átti. Þó var eins og henni fyndist það
smámunir. Sonurinn á Brekku gat gefið henni mikið skart, svo
margvíslegt skart, að hún gat haldið til jafns við sýslumannsfrúna.
Hann gat veitt henni allt, sem hún girntist, sýnt henni önnur lönd.
Sjálfur var hann ósköp ráðlaus, eins og fólk kallaði það. Hann
hafði ástríðu að gefa. Munaðarlausir sjúklingar, þurfalingar, börn
og gamalmenni þekktu hjálpsemi hans. Það fyllti sál hans fögnuði
að bæta úr neyð ánnarra. Vellíðan sjálfs sín lét hann sitjá á hak-
anum. Fjármunir höfðu ekkert vald yfir huga hans. Hann trúði
því, sem honum hafði verið kennt, að það væri siðferðileg þraut
og ekkert keppikefli að vera ríkur. Hann hafði treyst örlæti manna
við sig og unnustuna bæði um jarðnæði og annað, aðeins ef hann
sýndi öllum ósíngirni. Honum loddi ekkert við hendur, átti ekkert
til. Hann var óálitlegur ráðahagur. Þess vegna sveik unnustan
hann, en tók ríka syninum á Brekku. Bréfið hafði hún skrifað upp
á sitt eindæmi. Hún hafði alltaf verið hugar síns ráðandi.
En hve hún hafði getað dulið lengi fyrir honum, hvílík aurasál
hún var. Eða var það ástin, sem hafði blindað hann, svo að hann
sá það ekki. Sunnudag einn voru þau á reið með mörgu ungu fólki.
Þá sagði hún yfir allan hópinn: „Þú þyrftir að reyna að eignast
töfrasprota, — þeir kváðu jafnvel duga úr birki, — til að geta
fundið málm í jörðu og efnazt. Þá þyrftirðu ekki að vera til fara
eins og útskrippi“.
Maðurinn teymdi hestana að hóli einum í hvarf við bæinn. Því
næst opnaði hann sjálfskeiðing sinn, skar á silana á klyfjunum,
skar á móttökin á reiðingnum og hnakkgjörðina og tók fram úr
hestunum. Hestarnir ruku út í fljótið og syntu yfir um. Eftir það
leysti hann upp annað klyfir. Þar voru í smábögglum rúsínur,
svartabrauð, steinsykur, kaffi, rjúpnastokkar, svuntuefni og fleira
smávegis, sem hann kom með úr kaupstaðnum og hafði ætlað að
rétta börnunum á Gi'li og fleirum, er heim kæmi. Hann merkti
gjafirnar með hnífsoddinum á tréspjöld og batt svo aftur baggann.
59