Bergmál - 01.05.1955, Qupperneq 10

M A í
B E R G M Á L--------------------
þannig út með honum á laun, en
ég þorði ekki að bjóða mömmu
byrginn. Hún myndi koma í
veg fyrir að ég gæti hitt Ter-
ence oftar og þá tilhugsun þoldi
ég ekki. Hann var svo fallegur
— og eitthvað svo æsandi og
heillandi við hann.
En mömmu var farið að gruna
eitthvað. Það hlaut að koma að
því fyrr eða síðar, að hún kæm-
ist að hinu sanna um mig, það
var mér orðið ljóst kvöld eitt er
Terence ók mér upp í sveit og
stöðvaði bílinn á afviknum stað,
sem við höfðum bæði dálæti á.
í þetta skipti tók hann ekki
utan um mig eins og hann var
vanur, en ég hjúfraði mig upp
að öxl hans. Það hafði engin
áhrif, hann sat og starði fram
fyrir sig. Nokkra stund sátum
við þannig steinþegjandi, en svo
sagði Terence skyndilega dap-
urri röddu: „Þetta er í síðasta
skipti, sem við stelumst svona
út saman. Ég er nú orðinn sann-
færður um að þú skammast þín
íyrir mig. Og það getur aldrei
blessast. Þú elskar mig ekki í
raun og veru fyrst þú veigrar
þér við að kynna mig fyrir for-
eldrum þínum.
„Elsku, elsku vinur, segðu
þetta ekki,“ sagði ég í örvænt-
ingu og brast í grát, taugar mín-
ar þoldu ekki meira, sökum á-
reynslunnar undanfarnar vikur.
„Ég elska þig, — aðeins þig.“
Þá faðmaði hann mig að sér
og ég kyssti hann ákaft og
ástríðufullt. Hann endurgalt
kossa mína og ég fann að það var
meiri ákefð og ástríða í ástleitni
hans, en nokkru sinni áður. Ég
fylltist fögnuði og þrá og
gleymdi öllu öðru en þessum
dásamlega manni og ást okkar.
Það var orðið mjög áliðið er
við snerum heim á leið, en
hugsanir mínar og tilfinningar
voru í uppnámi. Ég titraði frá
hvirfli til ilja og tók höndum
fyrir augun. Nú fann ég aðeins
til iðrunar og sjúklegs sam-
vizkubits. Gleði ástríðunnar
hafði verið snögg, blind og
áköf, nú var ekkert eftir í brjósti
mér af hinni trylltu, óviðráðan-
legu þrá eftir Terence.
Tilfinningar hans voru svip-
aðar. Að vísu sagði hann það
ekki, en ég fann það. Ég get ekki
gefið neina skýringu á þessari
breytingu tilfinninga minna.
En ég er viss um, að ef ég hefði
þegar í upphafi þorað að 'bjóða
honum heim með mér, þá hefði
kunningsskapur okkar orðið
með allt öðrum hætti og vafa-
laust runnið út í sandinn miklu
8