Bergmál - 01.05.1955, Blaðsíða 14

Maí
B ER G M Á L-----------------
gegn því ef eitthvað skyldi kvis-
ast um mig, því að mamma var
þá þegar sannfærð um að Ella
frænka myndi fást til að taka
að sér barn mitt.
Mamma sagði pabba sömu
söguna og hún sagði vinum sín-
um. Hann átti ekki að fá neitt
að vita um ástand mitt. Hver
vissi nema hann kynni að tala
af sér.
Á leiðinni til frænku í járn-
brautarvagninum hugsaði ég án
afláts: Þetta getur ekki verið
satt. Ég hlýt að vakna og kom-
ast að því, að þetta er aðeins
draumur, og ég geng í raun og
veru alls ekki með barn. Og
jafnframt varð mér hugsað til
annarra ungra stúlkna, sem lent
höfðu í vandræðum, enda þótt
ég vildi alls ekki hugsa um það.
Þá hafði fólkið alltaf snuðrað
það uppi. Hendur mínar voru
þvalar og máttvana. Ég myndi
aldrei geta litið glaðan dag
framar ef fólk kæmist að því
hversu ástatt var fyrir mér.
Hvernig myndi hafa farið fyrir
mér ef mamma hefði ekki verið
við hendina og komið því svo
fyrir, að senda mig á brott? Ef
til vill, hugsaði ég með hryll-
ingi, kemst fólkið að þessu samt.
Einu sinni á leiðinni varð ég
gripin óviðráðanlegri örvænt-
ingu út af þessu öllu og ákvað
að snúa við og biðja Terence að
giftast mér. Ég var sannfærð um
að hann myndi gera það. En
andartaki síðar hafði ég breytt
um skoðun á ný. Ég elskaði hann
ekki. Nei, þetta var eina leiðin.
Mamma myndi sjá um að eng-
inn kœmist að leyndarmdlinu,
jafnvel enn frekar sín vegna,
heldur en mín vegna.
Ella frænka var alúðleg, en
hún var jafnframt heiðarleg í
hugsun. Hún sagði mér að sér
finndist að ég ætti að hugsa mig
vel um og gera mér ljóst hvað
ég væri að leggja út í. „Þú ætlar
að gefa frá þér einkabarn þitt,
hold af þínu holdi og blóð af
þínu blóði,“ sagði hún. „Ég lof-
aði móður þinni því að ég skyldi
taka barnið að mér. Við gömlu
hjónin höfum bæði yndi af börn-
um og við höfum oftar en einu
sinni rætt um að taka kjörbarn.
En ég vil að þú hugsir þig vel
um fyrst. Þú verður að vera
alveg viss um að þú viljir ekki
halda barninu sjálf, þegar allt
kemur til alls.“
„Nei,“ greip ég fram í fyrir
henni. „Það kemur aldrei til —
ég mun aldrei vilja halda barn-
inu hjá mér — aldrei.“
Og skyndilega setti að mér
ákafan grát. Ella frænka tók
12