Bergmál - 01.05.1955, Blaðsíða 11

Bergmál
1 9 5 5 --------------------------
fyrr, sem saklaus og eðlileg
kynning ungmenna. Því að mér
varð nú ljóst, að við Terence
höfðum í raun og veru aldrei
verið ástfangin hvort af öðru.
Ef við hefðum verið það, þá
væru tilfinningar okkar aðrar
nú.
Terence ók mér að næsta götu-
horni við heimili mitt og ég
hljóp við fót, alla leiðina heim
og vonaði að foreldrar mínir
væru háttaðir.
Mér brá ónotalega er ég kom
heim undir húsið og sá ljós í
stofunum. Skyldu vera gestir?
Mér væri ómögulegt að heilsa
þeim nú. Ég opnaði útidyrnar
með hægð, en þó ekki nógu
gætilega.
„Cynthia?“ rödd móður minn-
ar var hvöss.
„Já,“ svaraði ég, um leið og
ég gekk á leið upp stigann.
„Viltu gjöra svo vel og koma
hingað inn, Cynthia.“
„Ég ætla að fara að hátta,
mamma. Ég er þreytt.“
„Komdu hingað inn, þegar í
stað.“
Gremjan í rödd mömmu var
svo augljós, að ég gat ekki ann-
að en hlýtt.
Mamma og pabbi voru bæði
inni í setustofunni.
„Hvar hefir þú verið?“ spurði
Mér var nú orðið það Ijóst, að við
Terence höfðum aldrei elskað
hvort annað.
mamma hörkulega. Hún hallaði
sér fram í stólnum og kreppti
hendurnar utan um stóíbrik-
urnar. Ég hafði það á tilfinning-
unni að mér þýddi ekki neitt að
Ijúga —• ekki lengur.“
9