Bergmál - 01.05.1955, Blaðsíða 65

G. E. Lesging:
ANDI SALÓMONS
Gráhærður, virðulegur öld-
ungur var að plægja akur sinn,
í sveita síns andlitis, þrátt fyrir
háan aldur og steikjandi sólar-
hita þennan dag. Og jafnframt
sáði hann korni í hina frjóu
jörð til að gera hana arðbæra.
Skyndilega stóð frammi fyrir
honum æðri vera í skugga gam-
als eikartrés. Öldungurinn
titraði við þessa sýn.
„Ég er Salómon,“ sagði and-
inn alúðlega. „Hvað hefir þú
fyrir stafni hér úti á akri, gamli
maður?“
„Ef þú ert Salómon,“ sagði
eigandi akursins, „hví spyrð þú
þá þannig? Á unga aldri lærði
ég af maurunum að vera iðinn
og auka velmegun mína. Það
sem ég lærði þá, tem ég mér nú.“
„Nei, pabbi, þú mátt ekki
fara,“ hrópaði hann.
„Jæja,“ sagði ég hrærður og
stoltur, „þú vilt þá ekki, þegar
allt kemur til alls, að ég fari.“
„Nei,“ sagði hann. „Ekki fyrr
en hinn pabbinn er kominn.“
„Þú hefir aðeins lært hálfa
lexíuna,“ sagði andinn. „Farðu
aftur til mauranna og þeir
munu kenna þér að hvílast á
ævikvöldi þínu og njóta ávaxt-
anna af því, sem þú hefir upp
skorið.“
Næturgalinn og lævirkinn.
Hvað getum við sagt við þau
skáld, sem svífa á vængjum
andagiftarinnar upp í ómælis-
hæð, langt ofar skilningi les-
andans?
Aðeins það, sem næturgalinn
sagði dag nokkurn við lævirkj-
ann:
„Flýgur þú svo hátt, vinur
minn, til þess að enginn geti
hlustað á þig?“
Þessar tvær smásögur hér á undan,
ef sögur má kalla, eru eftir þýzka rit-
höfundinn Gotthold Ephraim Lessing,
d. 1781. Hann var mjög mikilvirkur
rithöfundur og talið er að hann hafi
markað mjög stefnu þýzkra bók-
mennta, fagurfræði og trúmálaheim-
speki á síðari hluta átjándu aldar-
innar.
63