Bergmál - 01.05.1955, Blaðsíða 58

M A í
Bergmál
undrunar- og spurnarsvip á andliti hennar, sem annars virtist að
jafnaði svipbreytingalaust. Andartaki síðar sáust engin merki
undrunar á yfirhjúkrunarkonunni. Hún var fljót að ná valdi yfir
svip sínum, og sagði hún nú, ekki óvinsamlega: „Vissulega, doktor
Gordon, ég skal með ánægju sýna henni sjúkrahúsið.“
„Ágætt, ágætt,“ sagði doktor Gordon og mátti glöggt greina
ánægjuhreim í rödd hans. Christinu kom það svo á óvart að heyra
þennan mann tala þannig, að hún leit snöggt til hans. Hana grun-
aði, að hann hefði af ásettu ráði komið því svo fyrir, að hann yrði
að fresta stoíugöngu sinni og hann hefði einhverja dulda ánægju
af því að senda hana á brott í fylgd með yfirhjúkrunarkonunni. En
engin svipbrigði urðu greind á andliti hans.
7. kafli.
Undarlegt atvik.
Sjúkrahúsið virtist að vísu stórfengleg bygging, séð að utan, en
Christine hafði þó ekki gert sér ljóst að fullu hvílík risastofnun
þetta var fyrr en hún hafði fylgzt með yfirhjúkrunarkonunni um
endalausa ganga um þvert og endilangt húsið:
Byggingin var í þrem aðal-hlutum, viðamikil miðbygging með
tveim álmum. Þarna voru, auk hinna rúmgóðu og mörgu sjúkra-
herbergja, fjöldi íbúðarherbergja starfsfólks, stór skurðstofa með
öllum nýjustu og fullkomnustu tækjum, matsalur sjúklinganna og
í annarri álmunni var önnur hæðin algjörlega helguð ýmsum vinnu-
stofum fyrir sjúklinga og var þar kennt: vefnaður, körfugerð, út-
saumur, smíðar og yfirleitt allt milli himins og jarðar.
Yfirrjúkrunarkonan byrjaði á því að sýna Christinu vinnuher-
bergin og að liðinni klukkustund komu þær loks að kvennadeildinni.
Christine hafði mikinn áhuga fyrir að reyna að kynnast sem
bezt þeim sjúklingum, sem þarna voru og nam staðar við hvert
rúm og sagði nokkur orð við viðkomandi sjúkling.
56