Bergmál - 01.05.1955, Síða 16

c
B E R G M Á L --------------------
Árin liðu og um það leyti, sem
dætur mínar fóru að ganga í
skóla var ég orðin reynd og-ráð-
sett húsmóðir, vinsæl og vel
metin og mjög hamingjusöm.
Ég' hafði næstum gleymt að
iullu og öllu þeim hörmungum
sem yfir mig höfðu dunið árið
sem ég var hjá Ellu frænku. Á
einn hátt hafði ég þó breytzt
verulega. Ég var smátt og smátt
að læra að meta fólk úr öllum
stéttum eftir manngildi en ekki
eingöngu eftir þj'óðfélagslegri
aðstöðu þess. Harry hafði komið
vitinu fyrir mig að þessu leyti.
Hann fór aldrei í manngreinar-
álit og hafði megnustu andúð á
fordild móður minnar. Hann
hafði stöku sinnum á fyrstu
hjúskaparárum okkar ásakað
mig fyrir að líkjast henni í því.
Og hvað myndi hann þá segja
ef hann vissi alla sögu mína?“
hugsaði ég. En eins og ég hef
áður sagt þá vissi hann ekkert
um fortíð mína og hamingja
mín var mikil. Allt virtist í eins
góðu lagi og helzt varð á kosið.
En sennilega verða aldrei
drýgðir slíkir glæpir, sem ég
hafði drýgt án þess refsing komi
fyrir.
Nú gerðist tvennt á sama ári,
sem virtist mundu eyðileggja
líf mitt og hamingju.
-----------------------M a í
í fyrsta lagi lagðist mamma
veik og lá mjög þungt haldin
og á meðan hún lá kom sím-
skeyti til pabba, sem hann sýndi
mér fyrstri allra, til þess að hlífa
mömmu við slæmum fréttum. í
skeytinu var sagt að Ella
frænka hefði fengið heilablóð-
fall og væri vart hugað líf.
„Þetta eru hörmulegar fréttir,“
sagði pabbi. „Þú hefur víst frétt
það, að maðurinn hennar er ný-
dáinn?“
Skyndilega, við þessar fréttir,
vaknaði samvizka mín gagn-
vart fyrstu dóttur minni. „En
hvað verður um Thelmu?“
spurði ég pabba.
Einhver nágranni, Jackson að
nafni, lítur eftir henni.
Það er ekki hægt að lýsa því
með orðum hvernig mér leið þá.
Ég gat varla trúað þessu, eða
áttað mig á því hvaða áhrif
þessar fréttir gætu haft á líf mitt
— ekki þegar í stað, svo óvænt.
Mér hafði aldrei flogið það í
hug öll þau ár, sem liðin voru
frá því ég var hjá Ellu frænku,
að svo gæti farið, að hún gæti
ekki annast um dóttur mína þar
til hún yrði uppkomin. Mér
hafði fundizt ég svo trygg og
verið svo viss um að leyndar-
mál mitt yrði varðveitt um
aldur og ævi. En nú hafði for-
14