Bergmál - 01.05.1955, Blaðsíða 21

1955
Bercmál
ástúðlega. „Þetta er fyrsti á-
reksturinn í lífi okkar. Ég væri
ragur ef ég brygðist þér nú. Auk
þess elska ég þig.“
Skyndilega brast ég í ákafan
og óstöðvandi grát, mér fannst
sem hjarta mitt væri að bresta.
Harry rétti út hendina og dró
mig til sín. Hann lagði mig undir
vanga sinn. „Það er gott að geta
grátið eins og barn, Cynthia
mín. Þá líður þér betur á
eftir.“
Að lokum gat ég stöðvað grát-
inn og þurrkað af mér tárin.
„Hún er lifandi eftirmynd
mín. Það kemur kviksögum á
kreik, slúðri."
Harry hristi höfuðið. „Vit-
leysa. Og enda þótt fólk slúðri,
hvaða máli skiptir það? Þetta
kemur engum við nema mér og
þér.“
„Ertu viss um það, Harry?“
spurði ég kvíðafull og horfðist
í augu við hann.
„Já, alveg viss,“ sagði Harry
með áherzlu.
„Ég — ég á hvorki skilið ást
þína né traust,“ sagði ég og var
enn með grátstafinn í kverkun-
um.“
„I mínum augum ert þú nú
miklu meira virði en nokkru
sinni fyrr,“ sagði Harry.
Daginn eftir ókum við Harry
í bíl til Somerset og komum frú
Jackson að óvörum. Það var
augljóst að hún hafði vanrækt
Thelmu og látið hana vinna of
mikið. Telpan kom hlaupandi út
úr húsinu þegar hún sá okkur.
Ég tók hana í faðm mér. „Þú
verður alltaf litla telpan mín
hér eftir, og þarft' aldrei framar
að búa hjá öðrum.“ Og ég fann
frið og ró streyma um sálu mína,
er ég loks hélt elztu dóttur
minni í örmum mér.
Viðbrögð mömmu þegar hún
frétti að ég hefði tekið Thelmu
heim með mér, voru undraverð.
Sjúkdómurinn virtist hafa gjör-
breytt henni. „Mér þykir vænt
um, að þú skulir vilja hafa barn-
ið hjá þér,“ sagði hún þegar hún
hafði séð Thelmu. „Ef til vill
hefir það verið rangt af mér að
fá þig til að senda hana á brott.“
Já, mamma viðurkenndi í
raun og veru, að henni hefði
skjátlazt. Og víst sá ég mína
eigin sök skýrar nú en nokkru
sinni fyrr.
í fyrsta lagi hafði fordild
móður minnar komið mér út á
hálar brautir í kynnum mínum
við Terence. í öðru lagi hafði
ég afneitað fyrsta barninu mínu,
frumburði mínum, vegna þess
að ég var svo lítilmótleg að
19