Bergmál - 01.05.1955, Qupperneq 28

M A í
B E R G M Á L -----------------
„Ja, geturðu alls ekkert gert
annað en spila?“ spurði ég.
„Ég kann að synda,“ sagði
hann.
„Synda!“
„Ég trúði varla mínum eigin
eyrum; svarið sýndist vera svo
út í hött.
„Ég keppti oft fyrir háskól-
ann sem ég var í.“
Ég fékk óljósa hugmynd um
við hvað hann átti. Ég hefi þekkt
of marga, sem voru smá skurð-
goð á skólaárum sínum, til þess
þetta hefði veruleg áhrif á mig.
Allt í einu datt mér annað í
hug.“
Hér þagnaði Burton og sneri
sér að mér.
„Þekkið þér til í Kobe?“
spurði hann.
„Nei,“ sagði ég. „Ég fór þar að
vísu um einu sinni en var þar
aðeins næturlangt.“
„Þá kannist þér varla við
Shioya klúbbinn. Þegar ég var
ungur maður synti ég einu sinni
þaðan og út fyrir höfðann og
inn í víkina hjá Tarumi. Vega-
lengdin er rúmar þrjár mílur
og sundið fremur erfitt vegna
strauma, sem eru út af höfðan-
um. Nú, ég sagði þessum unga
nafna mínum frá þessu og að
hann skyldi fá vinnu hjá mér
ef hann gæti leikið þetta eftir.
Ég sá að honum brá talsvert
við þetta.
„Þú segist vera sundmaður,"
sagði ég.
„Ég er ekki vel á mig kominn
eins og er,“ sagði hann.
Ég svaraði engu og yppti öxl-
um.
Hann horfði á mig eitt andar-
tak og kinkaði svo kolli.
„Jæja þá,“ sagði hann. „Hve-
nær viljið þér, að ég geri þetta?“
Ég leit á klukkuna. Hún var
rúmlega tíu.
„Sundið ætti ekki að taka þig
öllu meiri tíma en fimm stund-
arfjórðunga. Ég skal aka vfir að
víkinni klukkan hálf tólf og
taka þig. Ég skal fara með þig
í klúbbinn, svo að þú getir klætt
þig og svo getum við borðað
saman á eftir.“
„Samþykkt,“ sagði hann.
„Við tókumst í hendur. Ég
óskaði honum góðrar ferðar og
svo fór hann. Ég hafði óvenju
mikið að gera þennan morgun
og gat rétt með naumindum
komizt yfir í víkina hjá Tarumi
klukkan hálf-tólf. En ég hefði
ekki þurft að flýta mér; hann
kom aldrei."
„Hætti hann við allt saman á
síðustu stundu,“ snurði ég.
„Nei, hann hætti ekki við það.
Hann lagði af stað. En auðvitað
26