Bergmál - 01.05.1955, Qupperneq 46

Maí
Bergmál------------------
undir slíkum kringumstæðum.“
Majór Vasil kvaddi og gekk
út. Við hesthúsið nam hann
staðar og virti fyrir sér einn
úlfaldann sem var bundinn þar.
Úlfaldi þessi skar sig úr hópn-
um, vegna þess að hann var auð-
sjáanlega af öðru kyni en hinir.
Meiri að burðum og litarháttur
annar. Þetta var úlfaldinn, sem
staðið hafði þolinmóður og ró-
lyndur við hlið Lartals þegar
hann fannst ....
Á svolitlu auðu svæði þarna
rétt hjá stóð gamall þaulreynd-
ur hermaður og ræddi við
nokkra nýliða.
„Ég gegndi herþjónustu ásamt
Lartal kapteini í Marokkó í tvö
ár,“ sagði þessi gamli hermað-
ur, „og ég segi ykkur það satt
að hann er færasti foringi í allri
Herdeildinni, og það er vegna
þess, að ég, Plevko, kenndi hon-
um allt sem hann veit. En það
get ég fullvissað ykkur um jafn-
framt, að hann er skrambi
strangur, eintómur agi og reglu-
semi. Ég skal sýna ykkur hvernig
hann lætur við herskoðun.“
Hann skipaði nú nýliðunum í
röð og gekk svo meðfram röð-
inni, en hermdi jafnframt eftir
Lartal og stældi hann að öllu
leyti til fullnustu. Hann vissi
ekki að Lartal stóð rétt hjá og
fylgdist með öllu sem fram fór.
En brátt varð Plevko þess var
og flýtti sér að heilsa að her-
mannasið. Hann stóð þannig
hreyfingarlaus nokkra stund og
horfði skelfdur á hinn stranga
svip Lartals, sem ekki leit af
honum, en sagði ekki orð.
Að lokum tók Plevko til máls.
„Við erum víst báðir undr-
andi, Lartal kapteinn, en auk
þess líður mér fjandalega.“
Það brá ifyrir brosi á andliti
Lartals. Honum þótti vænt um
þennan gamla grallara, eins og
hann væri bróðir hans.
„Mér þykir gott að sjá þig hér
aftur,“ sagði hann. Jafnframt
var hann að hugsa um það, að
Plevko gæti orðið ágætur vopna-
félagi, ef hann tæki sér fyrir
hendur nokkuð sem var að mót-
ast í huga hans.
En fyrst um sinn var ekkert
hægt að aðhafast í því máli.
Dagleg stjórn virkisins krafðist
allra starfskrafta Lartals næstu
dagana, en hann framkvæmdi
öll sín skyldustörf eins og hann
væri annars hugar.
Vasil majór veitti þessu at-
hygli og minntist á það við hann.
„Ég er aðeins þreyttur á að-
gerðaleysinu,“ svaraði hann.
„Ég veit nú hvar Omar leynist.
44