Bergmál - 01.05.1955, Qupperneq 48

B E R G M Á L
M A í
Bréfið, sem fylgdi, var stutt.
„Ef Lartal kapteinn er sá mað-
ur, sem við álítum hann vera,
þá gerum við ráð fyrir að hann
komi innan tveggja sólarhringa
frá afhendingu þessa bréfs, til
móts við oss með bréf þetta í
hönd sér, í götu þeirri sem
nefnist Lindargatan í hinni
heilögu borg Moulai Idriss, vér
treystum því, að hann komi oss
til hjálpar. Jafnframt verðum
vér að vitna til drengskapar
hans og treystum honum til að
koma. með fámennu fylgdarliði,
eða aðeins því fylgdarliði, sem
nauðsynlegt kann að teljast."
Jafnskjótt og Lartal hafði
lesið þetta sneri hann við aftur
inn til yfirhershöfðingjans.
Taldi hann öruggt, að nú myndi
hann fá leyfi það, sem hann
hafði beðið um, er hann hafði
í höndunum þessa sönnun fyrir
því að stúlkan var ekki aðeins
draumsýn sköpuð af sjúkum
heila.
En honum skjátlaðist. Yfir-
hershöfðinginn, sem öðlazt hafði
dýrkeypta reynslu af herkænsku
óvinanna, áleit að hér væri um
gildru að ræða, og neitaði að
veita samþykki sitt.
Lartal var ráðþrota fyrst í
stað, en loks tókst honum að
ákveða sig. Hann kallaði Plevko
á eintal, síðar þennan dag. En
þessi gamli, reyndi hermaður
var ekki lengi að taka ákvörðun.
„Ég geri ráð fyrir, að ég verði
tekinn fastur fyrir liðhlaup, en
fátt er svo með öllu illt, að ekki
boði nokkuð gott. Það er ekki
amaleg tilhugsun: óbreyttur
hermaður skotinn ásamt liðs-
foringja. Ég kem með yður
Lartal kapteinn.“
Majór Vasil átti erfiðara með
að ráða við sig hvað hann ætti
að gera í þessu máli. Hann vissi
hvaða ráðagerðir brutust um í
heila hins unga liðsforingja
hans. í brjósti hans toguðust á
skylduræknin og hollustan
gagnvart vini hans.
„Jafnskjótt og ég verð þess
var, að þú ert horfinn á brott úr
virkinu. mun ég láta handtaka
þig og ákæra þig fyrir liðhlaup,“
sagði hann dræmt.
Lartal glotti. „Ég veit að þér
munuð gera það. Þér eruð góð-
ur hermaður. En ég veit jafn-
framt, að það mun taka yður
nokkrar mínútur að sannreyna,
að ég sé horfinn á brott úr virk-
inu. Annars óska ég ekki.
í heilagri horg.
Þeir lögðu af stað er myrkrið
hafði lagzt yfir eyðimörkina.
Og þegar hringt var aðvörunar-
46