Bergmál - 01.05.1955, Qupperneq 56

M A í
B E R G M Á L
nú einnig á fætur og opnaði dyrnar fyrir hana. „Látið mig ekki
tefja yður með þessu slúðri.“
„Ég hafði mikla ánægju af samræðunum," sagði Christine alúð-
lega.
Hann lifnaði allur við. „Það var gaman að heyra það. En mig
langar til að segja við yður eitt aðvörunrorð . .. .“ Hann þagnaði
skyndilega er hávaxin, dökkhærð kona í harðstífuðum einkennis-
búningi kom með allmiklu fasi eftir ganginum í átt til þeirra. „A-ha,
þar kemur yfirhjúkrunarkonan. — Góðan daginn, yfirhjúkrunar-
kona. Þér hafið víst ekki enn verið kynntar fyrir nýja kvenlæknin-
um okkar, doktor Dunbar?“
„Nei,“ svaraði yfirhjúkrunarkonan og var rödd hennar kuldaleg
en þó kurteisleg. „Ég hefi ekki verið kynnt fyrir henni.“
Doktor Faber kynnti þær formlega og rétti yfirhjúkrunarkonan
frarn hönd sína, hvíta og vel hirta.
Austurríski doktorinn hafði ekki ýkt neitt, er hann sagði að hún
væri mjög lagleg kona. Undir hvítum höfuðfaldi hennar glampaði
á hrafnsvart hár. Augu hennar voru djúpstæð, brún og leiftrandi.
Hún virti Christine fyrir sér með nokkurri forvitni.
Enginn alúðarvottur sást í þessum fögru augum og brosið sem
lék um munn hennar er Christine heilsaði henni var laust við alla
mýkt, en háttvísi hennar brást ekki. Christine brá nokkuð er hún
þekkti, að þetta var sama hjúkrunarkonan og hún hafði séð úti
kvöldið áður, enda þótt allt annar svipur hvíldi yfir þessu and-
liti nú.
v
Greina mátti dálítil viðbrigði hjá henni er hún heyrði rödd
Christinar, svo að augljóst var, að einnig hún þekkti þessa konu
aftur, sem hún nú var kynnt fyrir. — Ungfrú Grainger hafði að vísu
ekki séð doktor Dunbar í skugga trjánna kvöldið áður, en hún
hafði heyrt rödd Christinar, er hún hafði svarað hrópum Davids
Blair. Hún þekkti áreiðanlega röddina á ný og mundi hvar hún
hafði heyrt hana fyrr.
En þrátt fyrir það hafði hún fullt vald yfir rödd sinni er hún
sagði:
„Það gleður mig að kynnast yður, doktor Dunbar. Ég hefi þegar
heyrt mikið um yður. Doktor Blair hefir talað heilmikið um yður.“
54