Bergmál - 01.05.1955, Síða 57

B E R G M Á L
1955
Það var sem leyndist dulin ógnun í rödd hennar og dökku augun
hermar voru ögrandi. Ég skil, hugsaði Christine, hún er að gefa
mér í skyn, að ef ég nefni einu orði það sem ég sá í gærkvöldi þá
muni hún sjá til þess, að sá orðrómur komist á kreik, að ég sé
þegar farin að daðra við doktor Blair. Hún er óforskömmuð, hugs-
aði Christine reiðilega. Jafnframt flaug það um huga hennar að
þessi háa, granna og skapfasta kona myndi vera mjög hættulegur
andstæðingur. Einhverjir drættir um munn hennar minntu á hörku
og ósveigjanlegt skap. Christine var gröm sjálfri sér fyrir þessar
hugsanir og virtist stutt í spuna er hún sagði: „Ég verð að biðja
yður að hafa mig afsakaða, yfirhjúkrunarkona. Doktor Gordon
á von á mér klukkan níu, og það mun vera komið að þeim tíma.“
„Klukkan er fimm mínútur yfir níu,“ sagði yfirhjúkrunarkonan.
„Ég skal fylgja yður til hans, ég fer venjulega á stofugang með
doktor Gordon.“ Hún smeygði sér fram hjá Christinu og gekk á
undan henni að skrifstofu doktors Gordons. Þær heyrðu snubbótta
rödd hans er hann bauð þeim að ganga inn, en það lyftist á honum
brúnin er hann kom auga á yfirhjúkrunarkonuna.
„Ah, yfirhjúkrunarkona!“ sagði hann glaðlegri röddu. „Þið hafið
þá verið kynntar, þér og doktor Dunbar.“ Hann leit á þær til skiptis,
og Christine stóð sig að því að vera að brjóta heilann um það, hvort
hann væri sá karlmaður, sem hún hafði séð faðma yfirhjúkrunar-
konuna að sér kvöldið áður. En hún komst að þeirri niðurstöðu að
það gæti tæplega hafa verið hann. Hann var þriggja álna maður,
en sá sem hún hafði séð hafði verið lítið eitt hærri en yfirhjúkrunar-
konan. Auk þess hafði hún séð hann með doktor Faber í anddyrinu.
Alex Gordon sagði eitthvað og Christine vísaði þessum hugs-
unum á bug.
„Afsakið, doktor, ég heyrði víst ekki hvað . ... “
Hann leit snöggt á hana og var auðséð að hann var bæði undr-
andi og gramur. „Ég sagði, að ég væri boðaður á fund doktor
Kennans klukkan fimmtán mínútur yfir níu, svo að ég verð að
fresta stofugöngu minni. Yfirhjúkrunarkonan gæti sýnt yður
sjúkrahúsið á meðan. Ég mun gera boð fyrir yður þegar ég er laus.“
Christine þakkaði honum fyrir og sneri sér að Grainger yfir-
hjúkrunarkonu, olli það henni nokkurrar undrunar að sjá óvæntan
55