Bergmál - 01.05.1955, Síða 64

Skopþáttur:
VASAHNÍFURINN
Eftir Finn Söeborg.
„Pabbi, má ég fá vasahnífinn
þinn lánaðan?“ spurði Jens.
„Nei,“ sagði ég, þú mátt ekki
fá hann.“
„Má ég fá hann lánaðan þegar
ég er orðinn stór?“
„Þá getur þú sjálfur keypt
þér vasahníf,“ sagði ég. „Þetta
er minn hnífur og hann færð
þú ekki.“
„Þá tek ég hann bara þegar
þú ert dáinn,“ sagði hann.
„Þetta var ekki fallega sagt,“
sagði ég særður. „Yrðir þú alls
ekki hryggur ef ég dæi?“
' „Ju-ú,“ sagði hann og dró
seiminn. Það var augljóst að
það myndi draga verulega úr
sorginni að fá hnífinn:
„Þér er kannske alveg sama
um mig?“ sagði ég sorgmæddur.
Hann svaraði ekki. í raun og
veru var ég honum ekki mikils
virði í augnablikinu, vegna þess
að hann mátti ekki fá hnífinn.
Það myndi að vísu lagast innan
stundar, það vissi ég, en mér
fannst samt sjálfsagt að veita
honum nokkra ráðningu.
„Ef þér er alveg sama um mig,
þá fer ég mína leið og kem
aldrei aftur,“ sagði ég.
„Hver á þá að vera pabbi
minn?“ spurði hann, sýnilega
með miklum áhuga. Það var
auðheyrt á rödd hans, að hann
gerði ráð fyrir að græða á skipt-
unum.
„Það veit ég ekki,“ sagði ég.
„Kannske alls enginn, þó getur
verið að einhver komi, en það er
ekki víst að hann sé nærri eins
góður og ég.“
„Það getur vel verið að hann
láni mér vasahnífinn sinn.“
Ég fór í frakkann og lét sem
ég væri á förum. Ég vænti þess,
að hann myndi þá og þegar iðr-
ast framkomu sinnar og ganga
á eftir mér að vera kyrr, en ekk-
ert gerðist. Það var ekki fyrr
en ég hafði opnað útidyrnar, að
hann virtist loks gera sér ljóst
hvað um var að vera. Hann hljóp
til mín og togaði í frakkann
minn.
— 62