Goðasteinn - 01.09.2005, Síða 35

Goðasteinn 2005
öðrum endanum við klett og toguðum svo í hinn endann en þá slitnaði eitt beislið,
það var þá tekið burt og aftur var reynt á bandið eins og við höfðum krafta til en
þá þoldi það átakið.
Það var fastur siður að reyna bandið áður en það var notað. Einu sinni löngu
áður en ég fór að fara til fjalls kom það fyrir þegar átti að fara að nota nýtt sig-
band að það hrökk í sundur við að vera slegið til uppi áður en farið var að nota
það við sveltistöku. Aðstæður voru nú þannig að mjög brattur sneiðingur lá niður
í áttina að hillunni, efst var hann nokkuð gróinn og þar varð að sitja með bandið
þó það væri í brattasta lagi, en þegar neðar kom var sandflái sem endaði á berg-
brún og þaðan var alveg þvemípt og engan stuðning að hafa af öðru en bandinu.
Snærishönkina sem við tókum úr skúmum í Langadal notuðum við að nokkru til
framlengingar við beislin þrjú og höfðum það tvöfalt eða þrefalt.
Þeir sem að þessu unnu voru Einar Sveinbjarnarson Ysta-Skála, Jón
Sigurjónsson Efri-Holtum, Ragnar Guðmundsson Núpi, sem var fjallkóngur í
þessari ferð og sá sem þetta ritar. Guðjón Olafsson Syðstu-Mörk. Það kom í minn
hlut að fara niður á hilluna, ég þorði ekki annað en að binda hundinn minn við
stein uppi áður en ég fór, svo að hann reyndi ekki að elta mig niður. Hann var svo
búinn að naga sig lausan þegar ég kom aftur en það kom ekki að sök.
Eg fór nú niður í bandinu og lenti á innri eða eystri enda hillunnar. Þá kom í
ljós að hún var ekki mjög mjó, að minnsta kosti ekki alls staðar. Eg leysti nú af
mér bandið því hillan náði nokkra tugi metra út eftir berginu og endaði þar í
bergfláa sem varð brattari og brattari eftir því sem hann náði lengra. Út á þennan
fláa fór lambið. Það var strax ljóst að til þess að taka það þar þurfti stuðning af
bandi en bergið fyrir ofan var svo hátt að böndin okkar dugðu ekki til þess. Eg fór
því að reyna að reka lambið til baka af fláanum með því að kasta smá steinum í
bergið fyrir utan það, en ekki dugði þetta enda þurfti það að hlaupa framhjá mér á
hillunni. Þá datt mér í hug að nota jakkann minn til þess að reka það burt úr þes-
sari stöðu. Ég batt um hann snæri sem ég var með og kastaði honum svo út í
bergfláann. Eftir nokkrar tilraunir heppnaðist með þessu að fá lambið til að hlaupa
úr fláanum og eftir hillunni til baka. Ég tók það svo í hinum enda hennar, þar gat
það ekki komist út í bergið.
Þeir sem uppi voru drógu svo lambið upp í bandinu en þegar átti að fara að
draga mig upp kom í ljós, sem við vissum reyndar fyrir, að ekki er auðvelt fyrir
þrjá menn við slæma aðstöðu að draga upp mann sem er í lausu lofti nema hann
hafi aukaband sem fest er uppi til þess að hala sig sjálfur upp að hluta um leið og
undirsátursmennirnir draga sigbandið upp. Nú voru líka grófir hnútar á bandinu
sem þurftu að dragast yfir bergbrúnina. En við áttum eitthvað eftir af snærinu svo
að þetta hafðist þó svo við værum fátækir af böndum. Hæðin af hillunni upp á
fláann hefur líklega verið 6-8 metrar og síðan nokkrir metrar upp að neðsta
-33-