Goðasteinn - 01.09.2005, Qupperneq 49

Goðasteinn 2005
gustukaverk á mér og kannski sem skrautfjöður fyrir sjálfan sig fyrir að hafa ráðið
okkur báða á togara og sagðist ég myndi íhuga málið til morguns. Ekki hafði ég
neinn ráðgjafa mér til aðstoðar og varð því sjálfur að taka mínar ákvarðanir. Þegar
ég virti svo fyrir mér mína eigin persónu, duldist mér ekki að mig skorti allmikið
til að geta uppfyllt þær kröfur sem mér skildist að gerðar væru til togarasjómanna
yfirleitt. Þó studdist ég þarna aðallega við óljósar upplýsingar og barnalegar
hugmyndir, enda átti veruleikinn eftir að sýna mér þá mynd í allt öðru ljósi. Ég
reyndi aftur á móti að telja sjálfum mér trú um að ef ég gæti sýnt þann manndóm
og dugnað sem krafist væri, gæti svo farið að þetta tilboð, þó gallað væri, tryggði
mér pláss á togara í framtíðinni sem þá var mjög eftirsótt og umsetið.
Líklega hafa það verið örlagadísirnar eða örlaganomirnar sem réðu þarna úr-
slitum, að minnsta kosti reyndist sannfæring mín mun léttari á vogarskálunum
þegar úrskurður féll um framtíðarstarf mitt. Ekki mun það hafa dregið úr
ákvörðun minni að bróðir minn hvatti mig allmikið til að ganga að þessu, ég held
að hann hafi álitið sig vera að gera mér heilmikið góðverk sem ég hefi þó aldrei
viðurkennt eða kunnað að meta. Mig óraði ekki fyrir því þá að ég væri að hefja
nærri 30 ára starf en sem betur fór þurfti ég aldrei framar að vera upp á aðstoð
þessara ágætu manna kominn til að ráðstafa mér um borð í togara eða til neinna
annarra starfa. Nú var sem sagt ákveðið með mínu samþykki að ég skyldi vera hjú
bátsmannsins frá þessum degi til lokadags.
Nokkrum dögum síðar átti svo skipið að fara á fiskveiðar. Ég flutti mig um
borð. Ekki var farangur minn mikill eða merkilegur og skorti mig mest sængurföt.
Húsbóndi minn lagði mér til stakk og stígvél. Skipið kom mér mjög hrikalega
fyrir sjónir, bæði hvað stærð og allan útbúnað snerti, þó var það aðeins 232 lestir
að stærð og myndi því ekki vera talið stórt nú. Þrátt fyrir það tók það mig all-
langan tíma að sannfæra sjálfan mig um hvor endinn sneri fram og hvor aftur.
Annars forðaðist ég að fara frekar út í rannsóknir á skilningarvitum skipsins, enda
allt fyrir utan og ofan minn þrönga sjóndeildarhring.
Engan af skipshöfninni hafði ég séð fyrr nema húsbónda minn en frá upphafi
fékk ég óviðráðanlega andúð á honum sem hélst ávallt meðan hann lifði. Ef til
vill hef ég aldrei gert mér ljósa grein fyrir hver ástæðan var. Kannski hefur það
bara verið mitt eigið ódrenglyndi og vanþakklæti fyrir hans miklu og góðu hlut-
deild í að reyna að gera úr mér mann. Annars var hann mér ekki eins góður hvað
þá betri heldur en flestir af þessari ágætu skipshöfn sem þama var. Mér fannst þó
að ég hlyti að koma honum meira við heldur en öðrum og hefði mér ekki fundist
það neinn Ijóður á manngildi hans þó hann hefði sýnt þessari einmana og
óþroskuðu mannveru sem hann hafði þó sýnt þá virðingu að féfletta þó ekki hefði
verið nema brot af föðurlegri umhyggju en í þeim efnum stóðu margir honum
langt framar. Og vil ég í því sambandi nefna einn mann þó ástæða væri til að
-47-