Goðasteinn - 01.09.2005, Síða 50

Goðasteinn 2005
nefna marga fleiri. Hann hét Snæbjöm Ólafsson. Hann var 5 árum eldri en ég og
kunni þá til flestra verka. Hann var mér ávallt sem góður bróðir og mér að mörgu
leyti eins konar fyrirmynd. Hann varð síðar togaraskipstjóri og mikill aflamaður
og var ég með honum milli 10 og 20 ár.
Skipið fór á ísfiskveiðar og átti að selja aflann í Fleetwood á vesturströnd
Englands. Mér þótti þetta glæsileg tilhugsun, að eiga í vændum að fara til annarra
landa og hljóta þann heiður að vera sigldur sem þótti þá hreint ekki svo lítill
virðingarauki og fannst víst ýmsum það óverðskulduð upphefð fyrir svo ungan
sveitastrák sem ekki stóð í neinum tengslum hvorki við veraldlega né andlega
mannvirðingu. En það átti nú samt eftir að verða mér allerfið leið inn í þessa
paradís. Allur þessi frægðarljómi fölnaði átakanlega mikið og fljótt svo nærri lá
að hann breyttist í örvæntingu.
Þegar við komum út fyrir hafnarmynnið var talsverður stormur svo að sjór
skvettist bæði inn á og yfir skipið og gat ég ekki betur séð frá mínu sjónarmiði þá
en að bæði skipi og mönnum væri stefnt í beinan voða og þar við bættist að ég
varð brátt altekinn og illa haldinn af sjósótt. Eg held að þetta ástand hafi ríkt í að
minnsta kosti 2-3 sólarhringa. Þó lá ég ekki fyrir en reyndi að bera mig miklu
betur en efni stóðu til. En á þessum þjáningatímum strengdi ég þess heit að hvar
sem skipið kæmi að landi skyldi ég strjúka og aldrei framar láta narra mig út í
slíkar mannraunir eða jafnvel augljósan lífsháska. Að sjálfsögðu hefði enginn
saknað mín nema kannski bátsmaðurinn og pyngja hans en með hvorugu hafði ég
neina samúð. Svona alvarlegum augum leit ég þá á það starf sem ég hafði þá
þegar fórnað talsverðu af sannfæringu minni fyrir og gefið þar að auki mér
óviðkomandi manni tækifæri til að þéna peninga á þeirri heimskulegu hugmynd
að byggja framtíð mína á svo háskalegum og hráslagalegum grundvelli.
En ótrúlega fljótt eftir að ég fór að hressast og kynnast fólki og farkosti, breytt-
ist viðhorf mitt smám saman og ég fór að sætta mig betur við kringumstæðurnar
og það hlutskipti sem ég hafði sjálfur samþykkt. Þó duldist mér ekki að ég var
hvergi nauðsynlegur og mitt rúm langt frá því að vera sæmilega skipað. Eg öfund-
aði þá menn og bar virðingu fyrir þeim sem fremstir gengu til allra verka og
óskaði þess að ég ætti eftir að feta í þeirra fótspor, því nú var ég eiginlega alveg
hættur við að strjúka og byrjaður að skeyta við eða byggja ofan á þær hugmyndir
sem ákvörðun mín byggðist á þegar ég fór um borð í togara á framangreindum
forsendum. Þessar bollaleggingar mínar voru fyrst og fremst í því fólgnar að
komast svo fljótt sem ég gæti jafnfætis þeim mönnum sem vöktu aðdáun mína en
til þess vissi ég að margt þyrfti ég að læra og mikið á mig að leggja en þá fyrst
væri von til þess að ég gæti valdið þeim persónuleika sem ég vildi svo gjarnan
helga mér, lagt minnimáttarkenndina til hliðar og þyrfti aldrei að skríða fyrir
einum eða neinum.
-48-