Goðasteinn - 01.09.2005, Qupperneq 53

Goðasteinn 2005
vinnandi fólks sem hefur þó frá ómunatíð verið aflgjafar og undirstaða þeirra
eigin afkomu og auðshyggju. A löggjafarþingi þjóðarinnar var loks á næsta ári
viðurkennt með naumum meirihluta að líklega þyrftu togarasjómenn eitthvað að
hvflast eins og aðrar mannlegar verur og var þá lögfestur 6 tíma svefn á sólarhring
að meðtöldum matartímum og gerðu þær aðgerðir Jón heitinn Baldvinsson
ógleymanlegan meðan íslenskur togari er til.
Úthaldið gekk að allra dómi sem létu sig málið skipta ágætlega. Túramir liðu
hver af öðrum og engar tilkynningar hafði ég ennþá fengið um að ég ætti að fara í
land sökum ódugnaðar en oft var ég meira þreyttur og syfjaður heldur en mér
fannst sjálfum ákjósanlegt en um það var við engan að sakast nema sjálfan mig að
hafa samþykkt að fara í starf sem var mér þá í raun og veru algjörlega ofvaxið.
Aðalstarfið var að sjálfsögðu að gera að fiski og salta hann og voru tveir menn
sérstaklega til þess ráðnir að annast um söltunina og gerðu ekkert annað og svo að
bæta trollið ef það rifnaði, sem oft kom fyrir, og endurnýja það ef þess var talin
þörf og var þá alltaf nóg að gera í nálamannsembættinu.
Það var svo einu sinni er á netaviðgerðum stóð að stýrimaðurinn segir upp úr
eins manns hljóði: „Maður verður víst að hætta að láta strákinn rekja í nálarnar,
hann er orðinn svo kjaftfor.“ Ég lofaði að steinhætta að rífa kjaft en hef þó víst
aldrei staðið við það loforð en dró þess í stað þá ályktun af orðum bátsmannsins
að lrklega væri ég á réttri leið til að verða togaramaður. A skipinu var ungur
maður, aðeins nokkrum árum eldri en ég, hann var þar í skjóli mágs síns sem var
ágætur maður. Þessi piltur notaði öll möguleg tækifæri til að gera lítið úr mér og
mínum verkum sem var þó varla á bætandi. Hann hélt mjög á lofti yfirburðum
sínum yfir mér sem voru að hans dómi allmiklir en þó ekki nógu miklir til að fylla
upp í það sem á vantaði til þess að hann gæti sjálfur talist sæmilegur maður. Ég
hugsaði honum oft þegjandi þörfina, einkum þar sem ég taldi að ég gæti ráðið
niðurlögum hans í handalögmáli, kannski hefur það nú bara verið oftraust, ég
vorkenndi honum aftur á móti svolítið að hann skyldi ekki geta látið ljós sitt skína
í samanburði við neinn skárri en mig.
Þegar híft var upp trollið áttu allir að mæta á dekki þar sem ekki var um nein
ákveðinn svefntíma að ræða. Var þá hver stund notuð til að leggja sig ef aðgerðin
náði ekki alveg saman og var þá einn maður á trollvakt sem kölluð var og átti
hann ásamt fleiru að vekja alla og gekk það oft misjafnlega þar sem allir voru
yfirleitt svefnvana. Einu sinni sem oftar átti ég trollvakt. Ég fór fram í lúkar til að
ræsa eins og venja var, allir bjuggust til að fara á dekk nema umræddur piitur.
Hann ansaði mér ekki og var það einn liður í að sýna mér yfirburði sína yfir mér.
Þá segir Snæbjöm sem fyrr er nefndur mér að taka í lappimar á honum og draga
hann fram á gólf og segist skuli hjálpa mér ef ég þurfi þess með. Ég lét ekki segja
mér það tvisvar. Hann var í neðstu koju og var ekki hátt fallið. Ég óskaði þess
-51-