Goðasteinn - 01.09.2005, Side 66

Goðasteinn 2005
Vegagerð miðaði hægt, árið 1887 náði lagður akvegur aðeins 17 km frá
Reykjavík í austurátt en 1930 voru þjóðvegir landsins orðnir 2.100 km að lengd.
Þótt bílaöld sé talin hefjast á fslandi árið 1904 var það fyrst 1913 sem kom til
landsins nothæf bifreið. Frumkvöðull að innflutningi þessa bíls var sr. Jakob O.
Lárusson sem var að taka við preststarfi í Holti undir Eyjafjöllum. í fyrstu ferð
bifreiðarinnar austur fyrir fjall var sr. Jakob einmitt fluttur að Eystri-Rangá en
lengra var þá ekki unnt að aka. Síðasta spölinn á nýja brauðið varð hann því að
fara á gamla mátann.
Þegar Eystri-Rangá hafði verið brúuð voru fáar hindranir á leiðinni austur í
Fljótshlíð. Einar Benediktsson, sem var sýslumaður í Rangárvallasýslu á árunum
1904-1907 beitti sér mjög fyrir samgöngubótum; á hans tíma var þokkalegur
kerruvegur lagður inn Fljótshlíðina. Enn sést móta fyrir „sýslumannsveginum“ á
stöku stað.
Einar var fljótur að tileinka sér hina nýju ferðatækni og kom haustið 1916 í
heimsókn til eftirmanns síns Björgvins Vigfússonar sýslumanns á Efra-Hvoli.
Með Einari voru bflstjóri og þjónn sem hlýddi hverri bendingu Einars.
Það var blaðafrétt þegar bíl var í fyrsta skiptið ekið alla leið að Hlíðarendakoti,
um 120 km frá Reykjavík. Þetta var í júlí 1918. Venjulega var ekki talið bílfært
lengra en til Hlíðarenda þar sem Þverá rann upp að Hlíöarendabrekkunum. Ekki
er vitað hvenær fyrsta bifreiðin kom að Múlakoti en fyrsta vélhjólið kom þangað
sumarið 1928.
En menn áttu leið um Fljótshlíðina löngu fyrir upphaf bílaaldar eins og áður
hefur komið fram.
Gestir og gangandi
Þótt náttúrufegurð í Fljótshlíð sé enn rómuð eru þeir furðumargir, sem nú eru
komnir á fullorðinsár sem aldrei hafa hana augum litið og telja sveitina afskekkta
þar sem hringvegurinn liggur ekki um hana, það er af sem áður var.
íslensk straumvötn hafa löngum verið erfið yfirferðar. Það reið á að kunna að
velja rétt vað. Við stærstu ár þar sem ekki voru ferjur þurftu ferðamenn oft að fá
leiðsögn heimamannna yfir vötnin. Markarfljót riðu ókunnugir ekki yfir ótil-
neyddir án leiðsagnar. Auðveldast var talið að fara það innarlega en með því móti
var unnt að komast hjá þverám þess, Þverá, Affalli og Alum. Iðulega var leitað
eftir leiðsögn Múlakotsbænda yfir fljótið eða manna af næstu bæjum. Þegar
skemmtiferðum manna fjölgaði, varð Þórsmörk mjög vinsæll áningarstaður. Þá lá
-64-