Goðasteinn - 01.09.2005, Qupperneq 159

Goðasteinn 2005
Látnir 2004
njóta tóna orgelsins, hrífast með lögunum og sálmunum og fá þannig næringu
fyrir hjartagleðina sem geislaði frá henni.
Tvítug kynntist hún séntilmanninum Ingvari Þórðarsyni sem keyrði farþega úr
Reykjavík að Hlíðarenda. Kynni þeirra voru sérstök, bíltúr og kaffiboð að Hemlu
og ástin kviknaði sem fylgdi þeim ævilangt með gagnkvæmri virðingu og tillits-
semi.
Þau giftust 2. júní 1934 og stofnuðu heimili í Reykjavík. Þar fæddust bömin
þeirra, Dóra 1936, Helgi 1938 og Kristín 1945, en hún fékk fullorðin alvarlegt
höfuðmein og lést 1987. Svava naut þess að vera húsamóðir heima og hugsa um
bömin sín, sauma, prjóna og hekla, nær öll föt og Ingvar vann heimilinu við ýmis
störf, einkum bifreiðaakstur, en alltaf var farið á sumrin og dvalið eins lengi og
þau gátu á Hlíðarenda þar sem tekið var þátt í sumarönnum og riðið út á
gæðingum.
1948 fluttu þau að Rauðuskriðum sem bróðir hennar Guðjón hafði byggt úr
Hlíðarendatorfunni tveimur árum áður. Draumurinn þeirra var að búa á jörð
nálægt Hlíðarenda, yrkja og bæta og njóta fegurðar fjallahringsins. Það var ekki
auðvelt að koma úr þægindum höfuðborgarinnar að Rauðuskriðum eftir
Heklugosið, í húsið án rafmagns og síma og verða að senda börnin frá sér að
Hlíðarenda á veturna til þess að þau gætu sótt þaðan skóla. Jörð og hús voru smátt
og smátt bætt, tún ræktuð af dug þeirra beggja og samheldni og bústofninn stækk-
aði og síðast voru þar 17 kýr handmjólkaðar, sem sannarlega reyndi á, en það var
aldrei viðurkennt af henni. Börnin sóttu síðan nám að Skógum og stofnuðu sín
heimili eftir það.
1963 brugðu þau búi og fluttu til Reykjavíkur og unnu þar, en á sumrin var
farið að Hlíðarenda, þar sem þau áttu sitt annað heimili í gamla íbúðarhúsinu. Þau
tóku þar við hlutverki foreldra hennar frá æsku hennar, að leiðbeina gestum á
sögustað, koma til kirkju og veita kirkjukaffi, já með mikilli gleði að taka á móti
gestum af kærleika og umhyggju.
Þannig liðu árin. Þau fóru í ferðalög og nutu samfélagsins með fólkinu sínu.
Svava var glaðlynd, stundum með svolítinn galsa og gat verið ákveðin og fylgin
sér. Hún var traust og þegar móti blés sagði hún gjarnan: „Það er svo gott þegar
allir hjálpast að.“
Svava fékk meinsemd í bein og mjöðm og gekkst undir aðgerðir og maður
hennar naut þess þá að vera henni til hjúkrunar og hjálpar. Hann lést í árslok
1998. Svava bjó þá áfram á heimili þeirra að Neðstaleiti með styrk bama sinna og
barnabarna í tæpt ár, en flutti þá á Hvolsvöll og var þar á heimili sonar síns Helga
og fjölskyldu hans í um tvo mánuði, þar til hún flutti á Dvalarheimili aldraðra að
Kirkjuhvoli í febrúar árið 2000.
Á Kirkjuhvoli naut hún góðrar umhyggju en þegar heilsu hennar hrakaði enn
meir flutti hún á hjúkrunarheimilið að Lundi í júlí 2002. Eitt sálmavers sem hún
-157-