Stjörnur - 01.02.1950, Blaðsíða 18

Ég er yður þakklát ef ég má að-
eins bíða héma stundarkom, unz
ég er laus við þessa óþokka. En
ég vil ógjarna tefja yður meir en
nauðsyn krefur. Mætti ég biðja
yður að líta út um gluggan og sjá
hvort mennirnir eru ekki horfnir.
Haraldur slökkti aðalljósin og
gægðist út með þykkum glugga-
tjöldunum, stúlkan gekk einnig út
að glugganum og horfði út í
myrkrið.
— Þeir eru þama enn, stundi
hún. Sjáið þér. þarna út við skóg-
arbrúnina?
Jú, Haraldur sá skugga tveggja
stórvaxinna karlmanna bera við.
— Eigið þér heima langt héðan?
spurði hann.
— Dálítið, svaraði hún. Það er
um það bil stundarfjórðungs
gangur. Ef þér hafið síma væri
kannski reynandi að panta bíl. En
það er svo erfitt að fá bíl um þetta
leyti, bætti hún við vonleysislega.
— Já, það er líklega vonlaust,
svaraði hann. En auðvitað get ég
labbað með yður. Finnst yður
kannski of langt að bíða á meðan
ég hita tesopann?
— Það er bara hún mamma,
sem ég er að hugsa um, svaraði
stúlkan. Hún vakir alltaf eftir mér
þegar ég er ekki heima. Ég hugsa
að hún sé farin að óttast um mig.
En mér þykir svo leiðinlegt að
þurfa að ónáða yður svona.
—Það er ekkert, svaraði Har-
aldur, mér var það sönn ánægja að
fá heimsókn yðar Og það verður
bara gaman að labba með yður
stundarkom í góða veðrinu.
ÞEGAR ÞAU komu út úr hús-
inu sáu þau að mennirnir tveir
fjarlægðust. Hún þrýsti sér ótta-
slegin að honum, og þannig gengu
þau þegjandi um stund. Hann hélt
undir hönd henni. Honum gazt
vel að þessari stúlku og naut þess
að vera verndari hennar. Honum
fannst leiðin alltof stutt. Nú komu
þau að sniðgötu af aðalbrautinni.
Þá staðnæmdist stúlkan og sagði:
—Þakka yður nú kærlega fyrir.
Það er ekki vert að þér fylgið mér
lengra. Ég er viss um að mamma
situr við gluggan ... Og ef hún
sér að ókunnugur karlmaður er
í fylgd með mér ... Hún hló glað-
lega.
— Eins og þér viljið, svaraði
Haraldur hæversklega. En gætum
við ekki mælt okkur mót annað
kvöld og borðað saman kvöld-
verð?
Hún var hvorki harðbrjósta né
vanþakklát. I tíu mínútur stóðu
þau þarna við vegarskilin, ung
stúlka og ungur maður, og honum
fannst hann hafa þekkt hana alla
sína ævi. Hún hét honum því að
mæta honum hér á þessum stað
klukkan átta annað kvöld. Svo
sá hann hana hverfa út í rökkrið.
í sælli leiðslu gekk Haraldur
18 STJÖRNUR