Stjörnur - 01.02.1950, Síða 42

mannsins á meðan ég var staddur þar, og sagt að haxm þyrfti ekki
að hraða sér með að gera bílinn ferðafæran. Það var kona, sem
hringdi.
— Og komust þér ekki að því hver hún var?
— Jú, svaraði McCarthy. Það var frú O’Neil.
Varir saksóknarans kipruðust saman. Jæja, svo Martha vildi
ekki að Sam færi úr borginni.
— Þakka yður fyrir. Hafið vakandi auga á þessu.
McCarthy kvaddi. Walther lagði frá sér glasið. Hvað meinti Martha
með þessu tiltæki? Við hann hafði hún sagt: Sjáðu um að stúlkan
verði látin laus, og þá mun Sam halda sína leið. — Og svo kemur hún
í veg fyrir það að hann geti farið.
Saksóknarinn bað um samband við kvennadeil aðalfangelsinsins.
Hann fól forstöðukonunni að sjá um að fröken Marachek yrði stefnt
til fundar við hann.
Og um leið hringdi Sam. Hann spurðist frétta um mál stúlkunn-
ar. Walther var hin blíðasti á manninn:
— Hún verður látin laus um átta leytið, sagði hann, ef ekkert sér-
stakt kemur fyyrir. Máttu verra að því að líta við hjá mér áður en
þú ferð?
— Því miður, svaraði Sam. Vagninn minn á 'að verða tilbúinn um
það leyti, og þá held ég strax af stað, ef ég get tekið ungu stúlkuna
með mér. Þakka þér kærlega fyrir boðið og alla hjálpina. Ég bið að
heilsa Mörthu.
Var honum alvara með kurteisi sína og vingjarnleik? Var hægt
að merkja nokkra illhvittni í síðustu orðunum? Walther vissi það
ekki.
Skömmu fyrir kl. átta var fröken Marachek vísað inn í skrifstofu
saksóknarans. í fylgd með henni var McCarthy. Walther varð hálf
undrandi. Hann hafði gert sér í hugarlund að hún væri fullorðins-
legri og heimskonulegri. Hann hafði vandlega kynnt sér alla mála-
vexti, hana varðandi, og þó fannst honum nú sem þessi unga stúlka
væri stórt, saklaust barn.
— Fáið yður sæti, sagði hann stuttaralega.
Hann horfði á hana. Sjálfsagt var hún hrifin af Sam. En yfir henni
vofði fimm ára fangelsisdómur. Myndi hún ekki meta frelsið meir
en augnabliks ást, er hún hafði fest á þessum ókunna ævintýramanni?
42 STJÖRNUR