Goðasteinn - 01.09.2022, Síða 42

40
Goðasteinn 2022
Nú áttum við aðeins eftir að klöngrast yfir tvær hæðir en þær voru hræði-
lega brattar og lá leiðin yfir hraunstabbann sem þakti fjallstindinn. Hraun-
ið þarna var alsett hvössum nibbum. Hversu oft hafði ég ekki fundið fyrir
þeim. Ég hef ekki tölu á hversu oft ég rispaði mig á hvössum brúnunum
á hrauninu. Það var hræðilegt. Skjannahvítur snjórinn var blindandi og í
hrópandi mótsögn við svart gljáandi hraunið. Þegar ég þurfti að ganga yfir
snjóskaflana lagði ég ekki í að horfa á hraunið. Ég reyndi það einu sinni og
ég gat það ekki. Ég var komin með snjóblindu. (162)
Eftir tveggja tíma göngu til viðbótar náðu þau tindinum. Hún undraðist að finna
ekki gíginn sem hún hafði lesið um í gömlum ferðabókum. Komst svo að þeirri
niðurstöðu að hraunstraumurinn hefði komið úr stórri sprungu sem var neðan
við hana. „Fjallið er fjögur þúsund og þrjú hundruð fet á hæð.“ Yfir þau lagði nú
þokuský sem byrgðu útsýnið um stund en svo fór að snjóa um stund.
Smám saman kom mjúkur blámi himinsins í ljós og sólin reyndi nú ekki
lengur að forðast okkur. Ég var uppi á tindinum þegar skýin leystust upp í
fjarska og nú hafði ég yfirsýn yfir allt umhverfið.
Því miður er það penna mínum ofviða að lýsa því sem fyrir augu bar,
auðninni, útbreiðslu hraunsins og upphleðslu. Ég hélt ég stæði á eldgíg en
mér fannst ég standa á kulnaðri eldstó. ...
Maður stendur í miðju skelfilegra gjáa, hella, fljóta, dala og fjalla. Það er
varla hægt að ímynda sér hvernig hægt er að komast hingað og það grípur
mann angist og ótti við þá ósjálfráðu hugsun að ef til vill komist maður
aldrei út úr þessu hræðilega völundarhúsi.
Frá tindi Heklu gat ég séð langt inn á óbyggt hálendið. Þegar maður hefur
einu sinni séð myndina af þessu frosna sköpunarverki, dauðu og hreyfing-
arlausu en samt svo tignarlegu, fer hún aldrei úr huga manns og þessi minn-
ing vegur upp á móti öllum erfiðleikum og hættum sem ég hef þurft að þola.
... Ég þakka Guði fyrir að hann skuli hafa leyft mér að sjá ringulreið þessa
sköpunarverks síns. Ég þakka honum einnig fyrir að hafa leyft mér að lifa á
akrinum þar sem sólin hefur stærra hlutverk en bara að skapa daginn því að
hún vermir líka plönturnar og dýrin og hvetur hjarta mannsins til að þakka
skapara sínum. (164–165)
Til baka að stóru-Völlum
Þau komu aftur að Selsundi eftir tólf stunda fjarveru og kveið Ida mjög að eiga
aðra nótt þar fyrir höndum. Hún gladdist því ósegjanlega þegar fylgdarmaður