Jólablaðið - 01.12.1947, Síða 8

Jól hjd Kofa-Dabba •
eftii'
Jdkob Jónsson frá Hrauni
Ko£a-Dabbi hct hann, og engum þótti vænt um hann. 011 börn í
þorpinu voru hrædcl við hann, og forðuðust ems og heitan eldinn að koma
nærn honum. Að vísu var hann orðinn gamall og stirður, en hann gat
lannð fast, ef hann náði í einhvern til að lemja. Hann bjó einn í kofa, sem
hann hafði byggt sér sjálfur, endur fynr löngu, og bauð aldrei neinum
ínn. Það var eins og horium væn ílla við alla, og þó verst við börnin. Hann
bölsótaðist eins og mannýgt naut, ef þau snertu eitthvað, sem hann átti.
Ef þau gerðu á hluta hans, var hann vís til að hefna sín, þó að langur tími
væn frá liðinn, þegar hann komst í færi.
I húsi einu, skammt frá kofanum hans Dabba, bjuggu hjón, sem
áttu þrjá sonu. Þeir áttu í eilífn styrjöld við Kofa-Dabba, enda stríddu
þeir honum og uppnefndu hann.
Kvöld eitt á jólaföstu voru drengirmr í snjókasti. Kúlurnar þutu á
milli þeirra. Heitir og rjóðir voru beir orðnir í frarnan, en annars alhvítir
af snjó frá hvirfli til ílja. Þá vissi einn þeirra ekki fyrn til, en hann fékk
sitt undir hvorn og var hristur svo ótt og títt, að höfuðið á honum blakti
til og frá, eins og þvottur á snúru.
Þarna var Kofa-Dabbi konnnn. ,,Þú sigaðir hundunum á lömbin
mín í haust, ófótið þitt, orgaði hann með gnrrímri og hásri rödd. ,,0g
nú skal ég tugta þig til, svo að þú gleynur því ekki undir eins.“
Nú var ekki að sökum að spyrja. Snjókúlurnar dundu á Kofa-Dabba,
og drengirnir skulfu af óstjórnlegn heift. Karlinum svelgdist á, og liarin
sleppti ósjálfrátt tökum á drengnum, sem hann hafði ráðizt á. Sókn
hans snerist upp í vörn. Hann reyndi að ná í þá aftur, en það tókst ekki.
Leikunnn barst út í djúpan skafl, rétt hjá sjávarbakkanum. Á tæpustu