Jólablaðið - 01.12.1947, Qupperneq 51

45
aldrei skýrt neinn hlut með svo mikilli þolmmæði. Það leit út eins og vddi
vesalings maðunnn troða í okkur öllu, sem hann vissi, áður en hann hyrfi
á brott, og gera það allt í einu.
Næst málmyndalýsingu lét hann okkur skrifa um stund. Hann
hafði gefið nýjar forsknftarlínur þann dag með yndisfagurn nthendi:
Frakkland, Elsaz, Frakkland, Elsaz. Þær voru yfir skólaborðunum okkar
eins og fánar. Þið hefðuð átt að sjá, hvermg allir kepptust við, allt var
kyrrlátt. Eina hljóðið var frá pennunum, er þeir fóru yfir pappírinn. Eitt
sinn komu nokkrar stórar flugur mn. Enginn veitti neina athygli, ekki
einu sinm minnstu snáðarmr, þeir héldu áfram að draga öngla, eins og
það væn’ franska líka. Uti á þakinu kurruðu dúfur lágt og cg hugsaði mcð
sjálfum mér:
,,Skyldu þeir láta þær kurra á þýzku — dúfurnar líka?
Hvert sinn er ég leit upp frá sknftmm, sá ég Hamel sitja hreyfing-
arlausan á stól og hvima frá emu til annars, eins og hann væn að festa
í husa sér, hvermg allt liti út í skólaherberginu litla. Hugsið ykkur um!
Fjörutíu ár hafði hann verið þarna á sama stað, með garðinn fynr utan
gluggann og krakkana fyrir framan sig, öldungis á sama hátt og nú. Að-
ems höfðu borð 02 bekkir slitnað. Valhnotartrén í sarðinum höfðu hækk-
að, og humallinn er hann hafði gróðursett, vafðist um glugga og þak.
Hve það hefur skorið hann í hjarta, veshngs manninn, að yfirgefa það.
Að heyra hana systur sína vera í önnum uppi á lofti að koma öllu mður í
koffort. Því næsta dag ætluðu þau að fara úr landi.
En hann hafði þrek til að hlýða yfir í öllu, unz allt var búið. Á eftir
skriftmni hlýddi hann yfir í sögu. Þar á eftir fóru yngstu krakkarmr að
stafa ba, bé, bí, bó, bú. Aftast í herbergmu var Hósi gamli búinn að setja
upp gleraugun, hélt á stafrófskvermu báðum höndum, og stafaði með
krökkunum. Allir sáu, að hann var líka að reyna, röddm skalf af geðs-
hræringu, og það var svo skrýtið að heyra til hans, að við ætluðum að
fara að hlaya og skæla. O, hve vel ég man eftir henm, þessari síðustu
kennslustund.
Allt í einu sló kirkjuklukkan tólf. Síðan bænrn. I sama bih dundi
hljóðið í bumbum Prússa undir gluggunum okkar. Hamel skólameistari
stóð á fætur fölur, náfölur, upp úr stólnum. Ég sá hann aldrei jafn-hávax-
mn.