Kjarnar - 01.09.1950, Side 50

honum þá fregn, að kona krónprinsins væri barnshaf-
andi: „Guð blessi föðurinn, hver sem hann er.“
Það var hin mesta ógæfa, að ekki var til erfingi að
krúnunni. Fólk bað til guðs um að krónprinsinum mætti
verða barna auðið, svo bundinn yrði endir á alla óvissu
og bægt frá hættu á deilum og togstreitu út af ríkis-
erfðunum, sem vel gat haft í för með sér landamissi.
Því þó Friðrik af Hessen, sonur landgreifafrúarinnar
gæti að lögum orðið konungur 1 Danmörku þá gat hann
ekki erft Slésvík og Holtsetaland því þar mátti enginn
kvenliður í milli koma. Svo var hitt að Friðrik prins var
líklegur til að verða kjörfursti í Hessen og margir agn-
úar á að hann gæti um leið verið konungur í Danmörku.
Þó kvonfang Kristjáns prins fæli ekki í sér neina nær-
liggjandi möguleika til konugdóms í Danmörku var hann
þó bimdinn því landi fastari böndum eftir en áður.
Konungur fékk ungu hjónunum bústað í Gulu höllinni
í Amalíugötu og tókst þar hið gæfuríkasta heimilislíf.
Liðsforingjalaun prinsins hrukku skammt og brátt hlóðst
á ómegð. Vafalaust hafa landgreifinn og konungur báðir
styrkt prinsinn endrum og eins, en mjög sparsamlega
varð á öllu að halda. Það var hald manna að prinsinn
hefði orðið að taka að sér kennslu í teikningu og dansi
til að afla sér fjár, en ekki eru neinar sönnur á slíku.
Kristján prins hélt brúðkaup sitt hinn 26. maí, 1842.
Fáum vikum síðar sendi konungur hann í sinn stað til
Pétursborgar til að vera við silfurbrúðkaup keisarans.
Prinsinn tókst þessa ferð á hendur glaður í huga og
minntist dýrðardaganna í London. Þessi ferð kom hon-
i
48
Kjarnar — Nr. 13