Eir - 01.01.1900, Blaðsíða 17

7
haldið áfram, að margvisleg starfsomi fari fram i honum.
Hjartað verður að slá, svo að blóð goti streymt um likamann;
brjóstið verðui' að hreyfast, svo að andardráttur geti farið fram.
Líkaminn verður að halda sínum eðlilega hita. Hugurinn
reikar og hvílist ekki, ekki einu sinni í svefninum, enda þótt
ekki fari fram andleg áreynsla, jafnvel án þess maður verði
þess var. Allt þetta hefir í för með sér, eða réttara sagt, er
afleiðing af eyðingu iíkamspartanna og brenslu likamsefnanna,
eins og drepið hefir verið á áður í riti þessu (Eir 1. árg. bls.
50). Alt lífið er erfiði að þossu leyti: hvíldin, fullkomin
hvíld, er dauði.
Líkami vor hefir þvi Utgjöld si og æ. Honum fer eins og
manni. sem á að inna gjöld af hendi. Hann gotur það ekki
nema með tvennu móti, með því að eyða til þoss höfuðstól
(eignum) eða tekjum. Tekjur líkamans eru fæðan, maturinn.
Fái hann nægiiegan mat, getur hann gegnt sínum margvíslegu
störfum, staðið í skilum, „goidið til allra stétta." En ef þessar
tekjur hans bregðast, ef hann fær ekki mat, verður hann að
taka á höfuðstólnum. Því að náttúran er harður lánardrptt-
inn, sem gefur ekki langan gjaidfrest. Og hann á ekki annan
höfuðstól en sjálfan sig. Þess vegna iéttist harin, ef fæðan er
engin eða ónóg; léttist um það, sem hann hefir eytt fram
yfir tekjurnar. En höfuðstóllinn er lítill, og gengur því lmitt
til þurðar, og eptir skammvinnan tekjumissj verður líkaminn
algerlega gjaldþrota.
Það er eitt af mörgu undrunarverðu í fari líkama vors,
hvernig hann fer að því að færa sér tekjur sínar í nyt; það
er eitt af rnörgu vottur þess, hvernig partar hans skifta með
sér verkum, þannig, að hver hefir sínu starfi að gegna, en
hinir koma hvergi riærri, en vinna engu að síður hver í þarfir
hinna. í líkömum hinna óæðri dýra vantar þess konar verka-
skiftingu einatt að miklu leyti. Bandormar hafa t. d. hvorki
munn né maga. Fæða þeirra fer inn um skinnið, eða hvar
sem hún snertir þá. Pað er óþarfi að taka það fram, að likama
vorum er ekki þannig varið. AJlir vita, að hvað lengi sem
matur snertir skinn vort, kemst hann ekki inn i likamann,
2