Eir - 01.01.1900, Blaðsíða 16

16
skapinn, eins og hann í mövgura greinum er hjá oss, en það
er meining min, að hér geri stóryrðin minna gagn. Sé það
ekki unt með stillingu og gætni að sannfæra menn um hið
rétta í hverjum hlut, þá gagna stóryrðin lítið. Ég geii lika
ráð fyrir því, að menn vilji fegnir haga öllu sem bezt og rétt-
ast hjá sér, þegar menn hafa fengið upplýsingu á því, hverjar
leiðir má fara til þessa, og þegar menn hafa fengið efni á
að koma þessu í framkvæmd. Það geta bara verið skiftar
skoðanir á þvi, hvenær menn sóu orðnir svo efnum búnir, að
menn geti farið að byrja á þessum framkvæmdum. Sérstak-
lega verður það þýðingarmikið fyrir menn að fá sera fyrst
upplýsingar á því, sem haga raá betur án nokkurs sérstaks
koslnaðar.
Vér stöndum nú allnærri aldamótum og ætti þá fyllilega
við, að bæjarfélög vor tæki sig saman og gerðu eitthvað
til þess að koma betra skipulagi á ýmislegt í þessum greinum,
er ég hefi minst á. Éað þarf að gefa bæjarstjórnum eða sér-
stökum nefndum vald til þess að gera ákvarðaðar kröfur til
manna í þessu. Byggingarnefndir vorar ættu t. d. að hafa
vald til þess að láta byggingarleyfinu fylgja einhverjar ákvarð-
aðar kröfur um ýrnsa tilhögun á byggingunum, viðtækari en
nú á sér stað. Pessum kröfum yrði svo safnað í eina heild,
sérstök byggingarlög, sem almenningur fengi færi á að kynna sér.
Sigurður Péturssou.
tím foeðuno.
Eftir Gubm. Magjjússon.
Það er tii gamalt íslenzkt máltæki: „Matur er manns-
ins megin.“ Éað fer ekki með neinar öfgar, þetta máltæki,
því að líkami vor kemst ekki af nema fáeina daga án matar.
Ef næringin er nokkur, en ónóg, diegst lifið fram um tíma, en
líkaminn léttist þá.
Orsökin er auðskilin, ef menn gæta þess, að enda þótt
líkaminn hvilist frá ytra erfiði, þá getur lífið þó því að eins