Eir - 01.01.1900, Side 31

31
vór sigg. Fremst í lófa sjómanns er sigg upp undan hverjum
fingri. í miðjum lófa trésmiðs á hægri hendi er oft sigg und-
an hefflhorninu. Þessi sigg eru gagnleg. Þar sem hornhúðin or
oiðin þykk — þar sem sigg er komið — þar þolir hún miklu
betur alla áreynslu, þar hleypur síður upp blaðra. Það getur
komið fyrir, við mikla áreynslu, að vökvi safnist úr blóðinu
undir siggið, og oft vili grafa í slíkum blöðrum. Þá losnar
siggið og dettur af, en ný hornhúð vex upp i staðinn og er
hún auðvitað þunn í fyrstu, en verður aftur þykk, verður að
siggi, ef höndin er höfð til sömu vinnu og áður.
Siggin hverfa smátt og smátt úr lófunum á þeim mönn-
um, er einhverra orsaka vegna hætta allri erfiðri handavinnu.
Ef skór kreppir að fæti, þá verður húðin aum og getur
hlaupið upp blaðra — á sama hátt og á höndunum. Slikt
skeður oft þá er menn ganga langa vegu og hafa harða skó
eða þrönga. Ef skór kreppir að staðaldri, þá kemur sigg í
húðina undan skónurn þar sem þrýstingin er mest eða húðin
þolminst. Oftast verða tærnar fyrir þessu. Þessi fótasigg
eru öðru vísi löguð en lófasiggin; þau eru i laginu eins og
keila, og veit keilubotninn út, en strítan inn að leðurhúðinni
og grefur sig inn í hana; nú þrýstir skórínn á siggið, þá rokst
siggstrítan fastar inn í leðurhúðina, og þá finnur maður „hvar
skórinn kreppir." Svo aumt getur holdið orðið unair sigginu,
að mann kenni til, hvað litið sem komið er við siggið að
utan.
Þessi fótasigg köllurn vér líkþorn. f'au eru ein af ver-
aldarinnar vandræðum. í öðrum siðuðum löndum eru þau
afar algeng. Hér á landi nokkru fátíðari, en þó fara menn
ekki varhluta af þeim. „íslenzkir" skór fara ekki eins illa
með fæturna eins og „dönsku“ skórnir. Að vísu geta islenzku
skórnir verið þröngir og harðir, en þeir linast og liðkast undir
eins og stigið er í vott og þá rímkar um fótinn. Skókrepp-
an verður aldrei eins stöðug, ef gengið er á íslenzkum skóm,
og likþornin þess vegna ekki eins vond og mörg.
Útlendur skófatnaður er að þessu leyti miklu verri. Tí^k- /2
an heimtar að skórinn sé sera minstur og einkum að hann