Morgunblaðið - 22.12.1968, Blaðsíða 28

f
28
!
MOROUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. DESEMBER 1968
Dyravörður
Dyravörður óskast.
Upplýsingar á skrifstofunni kl. 5—7 í dag.
VEITINGAHÚSIÐ SIGTÚN.
PIERPONT UR
M MÓDEL
if vatnsþétt
Íc höggvarin
k óslítandi fjöður
★ sterk
k yfir 100 mism. gerðir
af ðömu- og
herraúrum
★ Gamla verðið.
GARÐAR0LAFSS0N
LÆKJARTORGISÍM110081
- GANDREIÐ
Framhald af bls. 27
gætu komizt þessa leið upp á
yfirborðið, með því að fylla öll
rörin með grjóti, spýtnarusli og
öðru drasli. Efast ég um að
hægt verði síðar að opna vatninu
leið þama niður, án þess að
brjóta rörin upp og endumýja
þau. Það kostar líka peninga og
hver skyldi borga verk, ef „bær
inn“ gerir það ekki? Það væri
fróðlegt að vita.
Hvemig skildi standa á því,
að malbikuðu göturnar á Kefla-
víkurflugvelli hafa dugað betur
en flestar eða allar aðrar mal-
biksgötur á landinu? Skyldi það
stafa áf því, að „kaninn“ lætur
einungis malbika á sumrin og
örsjaldan nema á þurrum dögum?
Ég er ekki í neinum vafa um,
að það á mikinn þátt í því.
Að vísu er langt síðan holur
fóru að myndast í sumum göt-
unum, sem eru orðnar 15—20
ára. Má segja, að það sé eðli-
legt, þegar haft er í huga að
líklega er óvíða meiri umferð
að jafnaði en á flugvallarsvæð-
inu.
Einhvern tima heyrði ég það,
að til væri malbik, sem væri
blandað gúmmíkvoðu og væri
það víða notað nyrzt í Banda-
ríkjunum og Kanada þar, sem
snöggar hitabreytingar eiga sér
stað, alveg eins og hér á landi.
Kvoðan gerir malbikið teygjan-
legt og á að varna því að það
springi, þegar veðrið breytist
skyndilega úr hlýju yfir í frost.
Það fylgdi sögunni að þessi teg
und af malbiki væri u.þ.b. helm-
ingi dýrari en venjulegt malbik,
en mörgum sinnum endingarbetra
Þar eð við íslendingar erum svo
mikið gefnir fyrir allar mögu-
legar tilraunir, væri ekki úr
vegi að gera tilraun með kvoðu-
malbikið hér (sé það raunveru-
lega til) og láta svo tímann
skera úr, hvor aðferðin borg-
aði sig betur til lengdar. Mætti
finna hentugan vegarkafla (t.d.
Hellisheiðinni), s.s. 1 km á lengd
og malbika sinn helminginn með
hvorri aðferð. f annan eins kostn
að er lagt hér árlega í tilrauna-
skyni.
Margir vildu eflaust segja, að
mér mætti á sama standa hvern
ig vegir landsins væru, þar sem
ég ætti engan bílinn sjálfur, en
þetta er ekki að öllu leyti rétt.
Að vísu á ég engan bílinn og
ætla mér ekki að eiga, á meðan
þessir erfiðleikatímar grúfa yf-
ir þjóðfélaginu. Mættu fleiri fara
að mínum ráðum í því efni, því
að nú fyrir utan það, að mörg-
um bíleigandanum er það hrein
asta ofraun að eiga og reka bíl,
nota þeir þá oft miklu meira en
nokkur þörf er á. Svo háðir
eru sumir menn bílum sínum, að
þeir komast ekki gangandi á milli
húsa í sama hverfi. Ef menn
tækju höndum saman um, að nota
bíla sína skynsamlega og aðeins
þegar nauðsyn krefði (t.d. til
allra lengri ferðalaga), mætti
spara mikinn gjaldeyri í benzíni
hjólbörðum og öllum varahlutum
árlega. Er ég ekki í vafa urn, að
heilsa margra mundi stórum lag
ast, ef þeir notuðu fæturna
meira til að komast leiðar sinn-
ar. Finn ég mikinn mun á sjálf
um mér, síðan ég losaði mig við
minn bíl fyrir þremur árum.
„Skokkið“ í Bandaríkjunum virð
ist gefa góða raun og mættu fs-
lendingar tileinka sér það í rík-
um mæli. Væri ekki úr vegi, að
ráðherrar, alþingismenn og aðrir
„stórlaxar“ riðu á vaðið í því
efni og mundi það áreiðanlega
gefa gott fordæmi.
Nú er ríkisstjórnin alltaf að
brýna fyrir þjóðinni, að spara
og spara sem mest, sem er reynd
ar sjálfsagt. En þessi tillaga hefði
þurft að koma miklu fyrr, þeg-
ar hægt var að velja á milli
sparnaðar og eyðslu. Nú er mál-
um svo komið, að almenningur
á engra kosta völ. Nú verða
allir að spara, hvort sem þeim
líkar það betur eða verr. En það
er ekki nóg, að almenningur einn
spari alla hluti, ef ríkis- og bæj
arstjórnir gera ekki slíkt hið
sama, því ella væri ekki úr vegi
að spara orðin, sem notuð eru
í þessu skyni. Orðin verða ó-
merk, ef sá, sem notar þau, breyt
ir ekki eftir þeim. Sparnaður er
til í ýmsum myndum og ég mundi
treysta mér til að nefna hundr-
að leiðir til sparnaðar, en ég
held að ég láti það vera, því
að ég er ekki viss um, að mínar
uppástungur mundu samrýmast
áliti þeirra, sem hvetja þó mest
til spamaðar. Enda hefur hátt-
virt ríkisstjórnin sparnaðarráðu
naut (all vel launaða) á sín-
um snærum, sem ætla má að sé
einfær um að finna þau úrræði
sem bezt munu duga.
í þessari stuttu grein minni,
hefi ég minnst á nokkrar smá
yfirsjónir eða mistök, sem kosta
talsverð útgjöld. Sjálfsagt eiga
slík mistök sér stað víða ó land-
inu og miklu oftar en þörf er
á. Því fleiri sem slík mistök
verða, því meiri aukaútgjöld verð
ur okkar fátæka þjóð að greiða.
Ég gæti vel trúað því, að öll
mistökin, sem gerð eru hér á
landi, kosti þjóðina margar millj
ónir á ári hverju. Vil ég í þessu
tilefni bera fram aðeins eina
sparnaðartillögu til allrar þjóð-
arinnar: Að spara öll mistök,
bæði stór og smó, eins og kostur
er á.
Að endingu vil ég segja hér
litla sögu, sem ég heyrði nýlega.
Ekki veit ég hvort hún er sönn
en sá, er sagði mér hana, taldi
hana vera sanna. Hún á að hafa
skeð fyrir all mörgum árum, (e.
t.v. í tíð vinstri stjórnarinnar),
þótt það skipti ekki höfuð máli.
En hún gefur all góða hugmynd
um, hvernig fjármálapólitíkin er
rekin hér á landi enn í dag:
Það var hérna um árið, þeg
ar bátarnir urðu fyrir hvað
mestu netatjóni af völdum ill-
viðra (held ég), að ríkisstjórn-
in hljóp undir bagga með út-
gerðarmönnunum og greiddi þá
þeim allt upp í kr. 300 þús. á
bát. Skriflegar umsóknir urðu að
berast ríkisstjórninni, til að þess
ir styrkir fengjust. Maður einn
í Garði (fremur en Sandgerði)
siem átti bátpung (stærðina er
mér ekki kunnugt um) bjóst
ekki við að fá slíkan styrk,
enda hafði hann ekki orðið fyrir
neinu netatjóni —, ekki misst
svo mikið sem eitt net. Kolleg-
ar hans, sem höfðu fengið sína
styrki og voru hinir ánægðustu
töldu hann á að senda umsókn
—, slíkt mundi ekki saka, hvað
hann og gerði. Og viti menn,
hann fékk kr. 300 þús. eins og
hinir. Hvað gerði maðurinn þá?
Lagðist hann á bæn og þakkaði
guði fyrir þá miklu náð, sem
honum hafði verið auðsýnd? Nei,
ekki aldeilis. Hann bara hló að
þessum „blábjánum", sem svo
auðveldlega hefðu látið blekkj-
ast.
Persónulega vildi ég óska, að
þessi saga væri ekki sönn. Því
að ef svo væri, mundi maður
freistast til að álíta, að ekki
væri allt hreint í sambandi vlð
alla þá styrki, sem ríkisstjórnin
veitir frystihúsunum og útgerð-
inni á hverju ári. Enda er svo
að sjá, að margir útgerðarmenn
og forstjórar frystihúsanna lifi
eins og kóngar, þótt fyrirtækin
séu alltaf á hvínandi hausnum.
Heyrt hef ég getið um mann hér
í Keflavík, sem eitt sumarið fór
í þriggja mánaða reisu til aust-
urlanda fjær, ásamt konu sinni
og sumarið eftir með Baltiku til
austurlanda nær, en hafði lítið
vinnukonuútsvar bæði árin. Þeg-
ar svona lagað getur átt sér
stað, hljóta einhvers staðar að
vera mistök í útreikningum. Þá
er og ekki að undra þótt sum-
um gremjist, sér í lagi þeim, sem
svo miklar álögur bera, að þeir
telji sig varla hafa efni á að
fara í bað, nema einu sinni á
ári.
Eftirmáli: Vegna þess, að nú
er talsvert liðið á jólaföstu, vil
ég nota þetta tækifæri til að
óska forseta vorum, háttvirtri
ríkisstjórn og landsmönnum öll-
um Gleðilegra jóla (eftir því,
sem efni og ástæður leyfa hjá
hverjum og einum) og farsældar
á komandi ári. Vona ég ein-
dregið, að ríkisstjórninni takist
heiðarlega að klóra sig fram úr
þeim vanda, sem hún af ófyrir-
sjáanlegum ástæðum hefur ánetj
ast. Er ég sannfærður um að
henni mun takast það ef hún
heldur vöku sinni og sofnar ekki
á verðinum.
Sérstaklega vil ég þakka Guð
mundi Daníelssyni, skólastjóra og
ritsnillingi fyrir alla þá skemmt-
un, sem hann veitti mér á árinu
er ég las bókina hans: Lands-
hornamenn í H-dúr, sem mér
hlotnaðist í jólagjöf í fyrra.
Skemmtilegur maður Guðmund-
ur! Þjóðin mú ekki spara að eiga
marga slíka. Og þótt hún eigi
marga góða syni, verða þeir aldrei
of margir. Og þegar til lengdar
lætur, verða slíkir menn þjóðinni
meira virði en nokkrar „gjald-
eyrishlunkur“, sem koma og fara.
Punktað niður með kúlupenna
og hreinskrifað með ritvél á jóla
föstu 1968.
Sigurgeir Þorvalðsson,
Keflavík.
Einkaritari óskast
sem skrifar ensku helzt þýzku. Hraðritun æskileg.
Lysthafendur sendi umsóknir með upplýsingum
merktar: „Samvizkusöm — 6659“.