Morgunblaðið - 13.12.1975, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. DESEMBER 1975
JÚPITER —
CARMINA BURANA
Hiskólabló 11. des. 1975
Flytjendur: Sinfónluhljómsveit fs-
lands.
Söngsveitin Fflharmónla og Hiskóla-
kórinn
Stjórnandi: Karsten Andersen
Einsöngvarar: Ólöf K. Har8ardóttir,
Garðar Cortes. Þorsteinn Hannes-
son.
Kórstjóri: Jón Ásgeirsson.
Verkefni: W.A. Mozart: Sinfónla nr.
41 I C-dúr „Júpiter" Carl Orff:
Carmina Burana.
Það er Mozart-unnendum sifellt
undrunarefni hve létt hann átti með að
yrkja, hve mörg járn hann lék sér að að
hafa I eldinum I einu. ólik að blæ og
innihaldi Þetta á ekki hvað sist við um
síðustu sinfóniur hans, þá i g-moll nr
40 og C-dúr ..Júpiter" nr. 41, er hér
var flutt af Sinfónluhljómsveitinni und-
ir stjórn Karstens Andersens. Þessi
verk eru sem dagur og nótt, g-moll
með angurværð sina og viðkvæmni, en
„Júpiter" flytur okkur glæsileik og
bjartsýni. Jafn ólik og þessi meistara-
verk eru. þar sem Mozart ris hæst I
sinfónfskum skáldskap sinum, jafn
ólikur er skilningur manna og túlkun á
þeim Karsten Andersen er sjálfsagt vel
að sér hvað viðkemur hljóm-
sveitarstjórn, En Mozart er e.t.v. ekki
hans sterkasta hlið. Meðferð hans á
„Júpiter" hreif mig engan veginn. Ég
saknaði áðurnefndra einkenna, glæsi-
leikans og bjartsýninnar, Flutningur
var þvert á móti fremur þynglsalegur
og allt að þvl þreytulegur I heild sinni
Það var helst i öðrum þætti „Andante
cantabile" sem brá fyrir fallega mót-
uðum hendingum og „óþvingaðri "
dynamik.
Carl Orff varð áttræður á þessu ári.
Fyrir tónlistarkennara er nafn hans
fyrst og fremst tengt tónlistaruppeldi
og ýmsum nýjungum i kennslufræði á
sviði tónlistar, og þar liggur raunar
stærsti hluti ævistarfs hans Aðferðir
hans hafa vlða haft mikil og afgerandi
áhrif m.a. hérlendis En Carl Orff er
einnig ágætt tónskáld. Carmina
Burana var frumflutt árið 1937 og
þótti nýstárlegt mjög á sinum tíma.
Ekki voru allir á eitt sittir um ágæti
verksins, en vinsældir þess i dag tala
sinu máli Verkið er einfalt og aðgengi-
legt að allri gerð og bráðskemmtilegt
bæði fyrir hlustendur og flytjendur. en
gerir þó óvægnar kröfur um
nákvæmni.
Tónllst
eftir EGIL
FRIÐLEIFSSON
Tegundir jóiatrjáa: '. '
DANSKT RAUÐGRENI
ÞÝZkT BLÁGRENI
DAIÍSKUR ÞINUR
Jólatrjánum er öllum pakkað
í þartil gerð nælo/me

/MMcfaáQi'g.^-v/Kóþavogslæky BÝLINU, Efreiðholti
t,
Það er fótur
fyrir því, að fallegustu
jólatrén séu i ALASKA
JÓLATRÉN
eru
KOMIN!
Carmina Burana var raunar fyrsta
viðfangsefni Fllharmóniukórsins, er
hann var stofnaður á sinum tima, og er
mér enn I fersku minni. Sá háttur hefur
verið hafður á nú og einnig i fyrra að
ráða sérstakan kórstjóra til að æfa
kórinn og koma saman röddum, en
siðan hefur aðalstjórnandi sin-
fóniunnar tekið við á siðustu æfingum
með hljómsveitinni og stjórnaði flutn-
ingí á tónleikum Þessi tilhögun
virðist ekki gefast sérlega vel og
frammistaða kórsins nú varla eins
góð og oft áður Það hlýtur lika
að vera vænlegra til árangurs og
farsælla fyrir kórinn að einn
og sami stjórnandinn fylgi kórn-
um frá fyrstu æfingu til siðasta
konserts Hljómur kórsins var fremur
mattur og barst ekki alltaf nógu vel
fram i salinn Á stöku stað yfirgnæfði
hljómsveitin kórinn, eins og t.d. i
kaflanum „In taberna quando sumus".
Slikt verður að skrifast á reikning
stjórnandans, sem á að gæta hinna
réttu hlutfalla. Háskólabió er ekki gott
sönghús.Þeim mun meiri ástæða er
fyrir stjórnandann að taka tillit til kórs-
ins i þessu efni Annars er samvinna
kórs og hljómsveitar furðu góð, þegar
haft er i huga, að verkið úir og grúir af
synkópum, taktskiptum og öðrum
rytmiskum hættusvæðum, og 1.
sópran á sérstakt hrós skilið fyrir „háa-
háið" i „Floret silva nobilis". Vissulega
átti kórinn sina góðu spretti Þannig
voru upphafs- og raunar einnig loka-
þættinum gerð hin ágætustu skil. Ólöf
K. Harðardóttir fór með sópranhlut-
verkið Hún er ung að árum og þetta er
hennar fyrsta stóra tækifæri. Rödd
hennar er enn ekki fullmótuð, en
frammistaða hennar lofar góðu. Hún
söng músikalskt. fraseraöi fallega og
hafði góðan framburð.
Verður forvitnilegt að fylgjast með
þessari efnilegu söngkonu í fram-
tíðinni. Enginn tenór er öfundsverður
af að syngja hlutverk svansins i þessu
verki, sem Garðar Cortes gerði hér
Rödd hans er ekki mikil, en hann beitir
henni laglega. Hins vegar er þetta
hlutverk þannig að það er eiginlega
„ekkert að marka" sönginn, þvl lang-
tlmum saman verður hann að syngja i
falshettu langt fyrir ofan sitt eðlilega
raddsvið. Ánægjulegt var að sjá Þor-
stein Hannesson á sviðmu eftir langa
þögn Með timanum hefur rödd hans
dökknað, dýpkað og dofnað nokkuð,
en hann skilaði hlutverki sinu þokka-
lega, ekki sist i „Tempus est
iocundum" sem raunar er einn allra
skemmtilegasti kafli verksins.
I heild var þetta skemmtileg
uppfærsla, þó ýmislegt mætti að henni
finna, en sönggleði kórsins, sem er
e.t.v. hans sterkasta hlið, bætti um
betur og gerði kvöldið hið ánægju-
legasta