Morgunblaðið - 13.12.1975, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. DESEMBER 1975
Afastrákur
Eftir Ármann Kr. Einarsson
1. kafli.
Kóngurinn og kisumar tvær....
Nonni!
Nonni litli.
Já, við skulum kalla söguhetjuna okkar
Nonna, litla dökkhærða snáðann með
blágráu augun. Kannski heitir hann ekki
Jón, heldur allt öðru nafni. En það skipt-
ir ekki máli. Nonni er fallegt gælunafn
og það er aðalatriðið.
Nonni litli býr hjá mömmu sinni, og
hún býr aftur hjá mömmu sinni og
pabba. Þá hljóta þau að vera amma og afi
Nonna.
Jæja, en það má ekki heldur gleyma
henni kisu, sem býr líka í húsinu. Reynd-
ar er kisa högni og heitir Máni. Hann er
fallegur gulbröndóttur köttur með gul-
yrjótt augu, sem eru á litinn eins og
tunglið, sem stundum á kvöldin skoppar
eins og stór gullbolti upp á himininn.
Skottið á honum Mána er langt og
stórt, sérstaklega þegar hann er í veiði-
hug. Þá hreyfir hann það hægt og dálitið
lymskulega.
Húsið, sem hún kisa, Nonni litli og hitt
fólkið býr í er líka langt og stórt, miklu,
miklu lengra en skottið á henni kisu.
Fullorðna fólkið kallar það raðhús. En
það er ekki hægt að sveifla húsinu eins
og skotti, og það hefur ekki heldur fætur
eins og hann Máni og getur ekki labbað
hvert sem það vill.
Nonni litli og kisa leika sér oft saman.
Stundum er Nonni dálítið harðhentur.
Það kom jafnvel fyrir að hann greip í
skottið á kisu og reyndi að draga hana
aftur á bak.
Mjá-á-mjá! Kisa rak upp skaðræðisvein
og spyrnti klónum í gólfið.
Það var nóg, Nonni varð smeykur og
sleppti.
Aldrei kom það samt fyrir, að kisa
klóraði Nonna litla. Þó var hún í eðli sínu
grimmur og duglegur veiðiköttur. Kisa
át aðeins kjöt. Fiski snerti hún ekki við,
jafnvel þótt hún væri svöng.
Ef kisa heyrði Nonna litla gráta, var
hún óðar komin til hans. Neri hún sér þá
upp við hann og mjálmaði, eins og hún
vildi segja: Hættu nú að gráta Nonni
minn, við skulum heldur koma og leika
okkur.
Oft lét Nonni litli þá huggast, tók kisu í
fangið og strauk henni blíðlega.
En Nonni var fljótur að skipta skapi og
hann átti það til að vera dálítill prakkari.
Eitt sinn, er mamma ætlaði að fara að
baða Nonna litla, þurfti hún snöggvast að
bregða sér eitthvað frá.
Nonni var hálfklæddur úr fötunum.
Honum leiddist að bíða eftir mömmu
sinni og tók hann þá að dunda sér við að
láta lítinn leikfangabát sigla á vatninu i
baðkerinu.
Kisa var líka inni í baðherberginu.
Nonni gaf henni ekki minnsta gaum,
hann var með allan hugann við bátinn
sinn. En kisa vildi ekki vera afskipt.
KAFF/NO 11 Js
Afsakið maður minn: Við erum
að reyna að tala saman!
X
Kona, sem átti mjög háværan
mann og tólf háværa syni, var
spurð að hvernig hún færi að
þvf að láta heyra til sfn á
heimilinu.
Hún svaraði: — Það er eng-
inn vandi. Ég bara hvfsla. !
fjölskyldunni er hvfslið
óvenjulegt að þegar það heyrist
leggja allir við hlustir.
X
Hamingjan er eins og to»ss-
inn, meðnn verða að eiga hann
með öðrum.
X
Sannur vinur er sá , sem veit
allt um okkur en geðjast samt
vel að okkur.
Farðu varlega fyrir alla muni.
Hugsanlega er það innbrots-
þjófur og við eigum ógreitt ið-
gjaldið af Ifftryggingunni
þinni.
X
Hann: — Það er meiri
karlinn, þessi Ásgeir. Allt, sem
hann snertir á, verður að gulli.
Hún: — Þú ættir að biðja
hann um að snerta á armband-
inu sem þú gafst mér f jólagjöf.
X
— M þvkist verrl a með lista-
verk og þekkir ekki einu sinni
Michelangelo.
— flvernig á ég að þekkja
alla þá listmálara, sem hingað
flækjast.
X
— Eigum við að dansa eða
eigum við að sitja og tala sam-
an?
— Æ, ég er svo þreytt — við
skulum heldur dansa.
Morðíkirkjugarðinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
56
og meðan við slógumst um tösk-
una barst leikurinn úl á plank-
ana. Við tókum ekki eftir þvf og
þegar ég loksins náði góðu taki á
veskinu velti ég henni um koll til
að hún ga-ti ekki rifið hana af
mér aftur, en ég hafði sannarlega
ekki hugsað mér að ýta henni
niður í gröfina ... Það bara gerð-
ist án þess ég hefði hugmynd um
... það var a-gilegl að sjá hana
a111 í einu hverfa og þegar hún
gaf ekki frá sér hljóð varð ég
alveg brjáluð af hra>ðslu. Ég tók
almanakið upp úr vcskinu og
kastaði svo veskinu niður I gröf-
ina til hennar. Svo eyðilagði ég
miðann en ég er með minnisbók-
ina hér.
Ilún stakk hendinni í vasann og
lagði svo litlu rauðu hókina á
borðið. Christer biaðaði f henni
og sagði sfðan seinmæltur:
— Sem dagbók verður hún að
teljast I stuttorðasta lagi. Ég get
ekki séð annað en nokkrar tölur
hér og hvar. Þann 6. fehrúar:
fimmtfu þúsund krónur, 20.
marz: tuttugu og fimm þúsund
krnnur, 17. aprfl fimmtfu þúsund
krónur, 29. maf tuttugu og fimm
þúsund krónur. 10. júli: hundrað
þúsund krónur, 21. ágúst: fimm-
tíu þúsund krónur. 25. seplcmb-
er: fimmtfu þúsund krónur og
sfðan tuttugu og fimm þúsund
krónur 16. október og 2. nóvem-
ber.
Hjiirdís llolm hafði cndur-
heiml sfna fyrri stillingu. Nú
horfði hún na-slum þvf forvitnis-
lega á Uhrisler Wijk. Það var eins
og hún hefði hugsað sér að hera
fram sömu spurningu og hann
gerði:
— Getið þið fengið botn í þetta?
— Ekki ég, svaraði ég.
— Ég get ekki hclur séð en
þarna sé um peninga að ræða,
sagði Kinar. — Annað hvort upp-
hæðir sem Arne hefur tekið á
móti eða hann grcitt sjálfur.
Hjördís andvarpaði. Og augana-
ráð hennar vék ekki frá andliti
Christers.
— Þér kúguðuð sem sagt út úr
honum fé, sagði hann án merkj-
anlcgrar undurnar. — Dálagleg
uppha>ð á cinu ári. Þetta skýrir
hvers vegna hann setti ekki pen-
inga f hanka eins og undanfarin
ár, en varð þvert á móli að taka
út. Það skýrir einnig hvers vegna
Karböru fannst hann utan við sig
og áhyggjufullur og hvers vegna
hún fékk ekki nýja hílinn sem
hann hafði lofað henni. Og fjár-
kúgun yðar leiddi til . . .
Hjördfs hristi höfuð hægt.
— Mér Ifkar ekki að nota orðið
fjárkúgun, sagði hún með ein-
hvers konar döprum virðuleika.
— Og ég hélt ekki að máður not-
aði þessi orð, þegar maður er að-
eins að endurkrcfja fólk um pen-
inga sem maður hefur lánað því.
Við gátum ekki leynt undrun
okkar.
— Þér a*tlið þó ekki að halda
fram að það hafi verið ÞÉR sem
lánuðuð Arne þá peninga sem
hann þurfti á að halda til að
kaupa húðina á síni.m tfnia.
— Jú, svaraði Hjördfs. — Það
var ég.
Það vottaði fyrir hreykni í þcss-
um fáu orðum, þegar hún raælti
þau.
— En það er alveg ómögulegt!
Ég hafði sjaldan heyrt Christer
svona ofsafenginn í röddinni.
— Það veit heilög hamingjan
að þessi hugsun hefur hvarflað að
mér sfðustu viku. Þegar þér fóruð
af fúsum vilja til Fuek og sögðuð
henni þessa yndislegu og sak-
lausu sögu um ástarævintýri ykk-
ar Arne varð ég tortrvgginn. Það
var eitthvað óeðlílegt við þessa
skyndilegu hreinskilni. En þér
reiknuðuð það klókindalega út að
það væri bezt að við fengjum
YÐAR útgáfu af sögunni áður en
við fréttum nokkuð eftir öðrum
leiðum. Það var Ifka dálftið smell-
ið að koma ekki beint til mín,
heldur reyna söguna á Puck fyrst
og vita hvernig hún brygðist við.
Og þér sögðuð mér nákvæmlega
eins lítið og þér komust upp með
en dugði þó þegar við fórum að
rannsaka málið f Östersund og
þér vissuð það. Auðvitað fannst
mér þetta dálftið sjúklegt og
fáránlegt og eigin lýsingar yðar
einum of yfirgengilegar — hann
þessi stórkostlegi hjartaknúsari
og svo þér þrúguð af einmana-
kennd og minnimáttarkend og
allt það. Mér fannst þetta lykta af
hjónahandssvindli. En ég hef þó
sérstaklega velt þeirri staðreynd
fyrir mér að Arne Sandell sem
var eignalaus maður þangað til
hann kvnníst vður og þá allt f
einu getur hann snarað út stórum
fjárhæðum á einhvern dular-
fullan hátt. En þetta leiddi mig
ekki á neinar brautir. Fasteigna-
salinn, nýi jarðeigandinn og allir
staðfestu það sem þér höfðuð
haldið fram að þér hefðuð ekki
fengið nema nokkra tugi þúsunda
eftir föður vðar, eftir að skuldir
höfðu verið greiddar. HVERNIG
! ÖSKÖPUNUM GÁTUÐ ÞÉR ÞA
LANAÐ Arne Sandell alla þessa
peninga? Allir nágrannar vðar
hafa að vfsu lýst þvf yfir að faðir
yðar hafi verið óþolandi nfzkur og
samansaumaður en samt sem
áður býst ég ekki við...
Hjördfs hrukkaði ennið og
sagði hljómlausri röddu:
— Sögðu þeir ekki Ifka að hann
hefði verið dálftið skrftinn? Hann
leyfði aldrei að ég fengi ný föt og
allt grotnaði niður á bænum,