Morgunblaðið - 22.03.1987, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. MARZ 1987
t-
BLúshundarnir Björgvin Gíslason, gítar, Ásgeir Óskarsson, trommur, Bubbi Morthens, gítar/söngur,
Þorleifur Guðjónsson, bassi, og Guðmundur Ingólfsson, píanó.
Djass og blús
á Borginni
Eftir langt hlé kom að því að
Jassvakning hólt tónlistarkvöld á
ný. í þetta sinn átti að gera blúsn-
um hærra undir höfði en oft áður
og ný hljómsveit, Blúshundarnir,
var fengin til að troða upp.
Það var tríó Guðmundar Ing-
ólfssonar sem hóf tónlistarkvöldið
með mjúkum jass. í tríoinu eru
Guðmundarnir Ingólfsson og
Steingrímsson og ungur bassaleik-
ari, Þórður Högnason. Sveiflan var
góð og mjúk, þó kraumaði undir
niðri. Þeir félagar gerður víðreist í
lagavali og breyttu meira að segja
minniháttar bandarísku popplagi í
Ijúfan blúsaðan jass. Góð var og
útsetning á Vorkvöldi í Reykjavík.
Á hæla tríósins kom bræðslu-
hljómsveitin Súld. Ekki veit ég
hversu vel áheyendur hafa þekkt
til þeirra Súldarmanna, en víst er
að þeir komu mörgum á óvart með
góðum hljóðfæraleik og skemmti-
legri tónlist. Tónlistin sem þeir léku
byggist að miklu leyti á taktskipt-
um og rythmaflækjum með löng-
um einleiksköflum þeirra Szymon
Kuran og Tryggva Húbner á fiðlu
og gítar. Á stundum brá fyrir frös-
um sem minntu ýmist á Mahavisnu
Orchestra eða Mikael Urbaniak
eða jafnvel Brand X, tónlist sem
aldrei áður hefur verið spiluö af
viti á íslandi. Trommuleikur
Steingríms Guðmundssonar
(Steingrímssonar) var vel þéttur
og fastur og bassaleikarinn Stefán
Ingólfsson stóð vel fyrir sínu.
Líklegt þykir mér að hvað flestir
hafi verið að bíða eftir Blúshundun-
um og þeim var vel fagnað. Blúsinn
sem þeir spiluðu var hálfgerður
boogie-blús, þó brugðið hafi fyrir
stökkblús og rythmablús þegar á
leið. Lögin voru ekkert nýmeti fyrir
blúsáhugamenn, en kannski ekki
nógu þekkt fyrir þá sem ekki eru
á kafi í blúsnum. í bland voru svo
gamlir blúsar eftir Bubba, þ. á m.
Isbjarnarblús, sem öðluðust nýtt
líf í nýjum útsetningum. Ekki var
að merkja að Blúshundarnir væru
aðeins búnir að æfa fjórum sinnum
frá stofnun.
Varla er þörf að geta um hljóð-
færaleik, valinn maður í hverju
rúmi. Þó var bagalegt hvað gítarinn
var aftarlega framan af tónleikun-
um. Menn sáu að Björgvin væri
að taka sóló en heyrðu það ekki.
Áheyrendur voru vel með á nót-
unum, en þó best þegar sveitin
brá fyrir sig rythmablús. Væntan-
lega hefði allt farið úr böndum ef
áherslan hefði verið lögð á meiri
Chicagoblús. Ósk um það er hér
með komið á framfæri.
Bobby Harrison tróð upp sem
gestur og átti góðan leik í rokkuð-
um blús sem Albert King og fleiri
hafa reynt sig við. Bobby er með
góða blúsrödd og tilfinninguna á
hreinu.
Þegar dagskráin hafði verið
tæmd voru Blúshundarnir klapp-
aðir upp meö látum og tóku þá
magnaða útgáfu af Calidonia, sem
reyndar hafði heyrst fyrr um kvöld-
ið, en nú var allt sett á fullt. Svo
góð var stemmningin að Þorleifur
lét sig hafa það að spila á bassann
þótt strengirnir væru orðnir þrír.
Gott er að vita til þess að
draumurinn um fyrsta flokks blús-
sveit er orðinn að veruleika, nú
verða menn bara að vera duglegir
við að spila. Ekki væri verra ef
haldin yrðu fleiri blúskvöld.
Árni Matt
Plötudómar
KUSKER EÍi
Minneapolissveitin Hiisker
Dii (sem á vfst að vera danska,
manstu), hefur vakið mikla at-
hygli vestan hafs og austan.
Til að byrja með spilaði Husker
Dú hrátt keyrslurokk, en söðlaði
um á tvöföldu plötunni Zen
Arcade og fór að flétta meiru inn
í tónlistina. Því var haldið áfram
á næstu tveim plötum og enn á
nýjustu plötu sveitarinnar, Ware-
house: Songs and Stories.
Þó er keyrslan enn þétt og
góð. Tvöfaldar plötur hafa átt það til að verða sundurlausar og hálf
þunnar, enda oft ekki grisjað nóg. Því er ekki þannig farið með
Warehouse: Songs and Stories. Segja má að plöturnar tvær séu
samfellt verk, þó hvert lag hafi sín séreinkenni. Hvergi veikur punktur.
Textarnir gefa góða viðbót við ágengt rokkið.
Víst er að í Húsker Dú er meira spunnið en margar af bandarísku
nýrokksveitunum og þeir eiga eftir að láta að sér kveða.
Bestu lög eru Bed of Nails, No Reservations, Standing in the
Rain og Turn it Aorund.
Ódýr lausn?
Nú hefur nýjasta afurð hljóm-
sveitarinnar The Smiths litið
dagsins ijós, breiðskífan The
World Won’t Listen.
Plötunnar hafði verið beðið
með nokkurri eftirvæntingu,
enda fróðlegt að sjá hvað feta
ætti í fótspor The Queen is Dead.
Nokkuð sló þó á eftirvæntinguna
þegar fréttist að lítið yrði af nýju
efni á plötunni.
Útkoman ersvoyfirlityfirtíma-
bilið frá janúar 1985 að septem-
ber 1986.
Lagaval á safnplötur er alltaf erfitt og umdeilanlegt og iðulega
eru þær einfaldlega leiðinlegar. Ekki þó þessi. Að vísu hefðu lög
eins og Panic, Bigmouth Strikes Again og The Boy With the Thorn
in His Side mátt missa sig að mínu mati en á móti kemur að á hlið
tvö eru perlur eins og Unloveable, Half a Person og Stretch Out and
Wait.
Safnplata frá The Smiths er aftur á móti alls ekki tímabær, hvað
þá safnplata sem afmarkar sig við jafn þröngan tíma og sú sem um
er rætt. Að vísu er ekki hægt að segja að lélegt lag só á plötunni,
og auðvitað er hún eiguleg. Málið er bara einfaldlega það að menn
gera orðið meiri kröfur til The Smiths en svo að þeir samþykki ódýr-
ar lausnir, sem virðast til þess eins ætlaðar að uppfylla óþægilega
plötusamninga.
Japönsk þögn
í Japan hefur orðið einskonar
sambræðingur vestrænnar og
austrænnar menningar, í tónlist
a.m.k. Má þar til nefna hljóm-
sveitina Yellow Magic Orch-
estra sem gott dæmi um slfkt.
Ein af nýrri hljómsveitum
Tokyoborgar, dúó reyndar, ber
nafnið Dip In the Pool. f Dip In
the Pool eru fyrirsætan Miyako
Koda, og hljóðvers hljóðfæraleik-
arinn Tatsuji Kim.
Tónlistin sem þau flytja er
einkar innhverf og afslöppuð og
Miyako og lágtóna leiks Tatsuji. Miyako hefur reyndar sagt svo frá
að hennar innblástur komi frá Cocteau Twins, en ekki er hægt að
merkja að hún sé á neinn hátt að reyna að ná Elisabeth Frazer.
Tatsuji vísar til vestrænnar tónlistar á almennari hátt en glöggt má
sjá að hann á þar við ensku nýbylgjuna, a.m.k. þegar hlustað er á
plötuna sem ber nafnið Silence, sem segir sitt.
Árni Matt
byggist á samspili lágróma söngs
IMý
plata
með
Prince
íslenskir útvarpshlustendur hafa
þegar fengið að hlusta á lagið
„Sign 0’ The Times“ með snill-
ingnum Prínce. Gert er ráð fyrir
að stóra platan, sem eftir skal
fylgja muni koma út hinn 26.
mars.
Sagt er að prinsinn hafi verið
í stökustu vandræðum með að
velja efni á plötuna, því að hann
hafi haft úr um 300 (!) lögum að
velja. Fór enda svo að hann ákvað
að kýla á tvöfalt albúm, líkt og
hann gerði hér á árum áður með
„1999“. Sögur herma ennfremur
að hér sé um efni í hæsta gæða-
flokki, en þó mun sölulegra en á
síðustu tveimur plötum, sem ekki
þóttu feta nógu dyggilega í slóð
„Purple Rain“.
Þesi plata verður fyrsta plata
ársins, sem einhver meiriháttar
foringi gefur út svo að talið er
að hún eigi mjög góða möguleika
á vinsældum. Þá er bara að bíða
og sjá.
Prins rokksins
í banastuði
á tónleikum.