Morgunblaðið - 12.01.1990, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 1990
H
Baldur Jónsson varð
sijóri — Minning’
Fæddur 10. maí 1932
Dáinn 6. janúar 1990
Við viljum í örfáum orðum minn-
ast tengdaföður okkar og vinar,
Baldurs Jónssonar sem lést 6. jan-
úar.
Baldur var kvæntur Ásdísi Ólafs-
dóttur og urðu dæturnar fjórar,
Sigrún, Sólveig, Hafdís og Snædís.
Við komum inn á heimili Baldurs
og Ásdísar á Miðvangi 29, Hafnar-
firði, þegar við kynntumst dætrum
þeirra Hafdísi og Sólveigu. Okkur
var vel tekið og fljótlega kom í ljós
—* hvaða mann Baldur hafði að geyma.
Hann var mikill fjölskyldumaður og
hafði fjölskyldan ávallt forgang þó
mikið væri að gera. Á Miðvangi er
oft gestkvæmt og ávallt vel tekið á
móti þeim sem koma. Innan fjöl-
skyldunnar er heimilið oft kallað
„umferðarmiðstöðin“ af því tilefni.
Segja má að helstu persónuein-
kenni Baldurs hafí verið áreiðan-
leiki og umhyggja fyrir öðrum.
Hefur margur notið góðs af því.
Öll samskipti hans við sína nánustu
einkenndust af tryggð og heiðar-
leika.
Eitt helsta áhugamál Baldurs var
garðrækt og vo.ru ófáar stundirnar
á hverju sumri sem fóru í að hlúa
*■ að garðinum. Einnig naut hann
mjög allrar útiveru og bar þar hæst
ferðalög um landið og stangveiði.
Var það honum ávallt tilhlökkunar-
efni á vorin að komast í veiðitúra
og tjaldútilegur með Ásdísi. Við •
urðum þeirrar gæfu aðnjótandi að
deila með honum þessum áhuga-
málum hans, þó einna helst stang-
veiðinni. Ófáar eru stundirnar sem
fóru I rabb um veiði og allt sem
henni tilheyrði. Fóru þær oftast
fram í „fluguherberginu", en þar
^sat Baldur oft við fluguhnýtingar.
Það er vissulega margs að minn-
ast. Við þökkum fyrir allar liðnu
stundirnar. Megi minningin um,
góðan vin lifa.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Eiríkur og Björn
Fallinn er frá fyrir aldur fram,
Baldur Jónsson varðstjóri í Siökkvi-
liði Hafnarfjarðar. Með honum er
genginn gegn og góður drengur,
traustur starfsmaður Hafnarfjarð-
arbæjar um áratuga skeið og síðast
en ekki síst elskaður fjölskyldufaðir.
Sorgin er sár hjá fjölskyldu og
vinum. Samstarfsmenn sakna einn-
ig vinar í stað.
Það verður öðruvísi hér eftir að
líta við á Slökkvistöðinni og finna
þar ekki til staðar lengur .hressan
og kátan Baldur Jónsson. Við áttum
oft ágæt samtöl um landsins gagn
og nauðsynjar, einkanlega þó bæj-
armálin, sem hann var áhugasamur
um. Og Baldur hafði afdráttar-
lausar skoðanir á mönnum og mál-
efnum; var gagnrýninn ef svo bar
undir en umfram allt réttsýnn og
jákvæður. Vildi að jöfnuður og
bræðralag ríkti manna á meðal.
Hann talaði ekki í hálfkveðnum
vísum, heldur var hann kjarnyrtur
og kallaði hlutina sínum réttu nöfn-
um. Var ekki að skafa utan af skoð-
unum sínum. Þetta gerði Baldur
þó aldrei með neikvæðum formerkj-
um, heldur með framsýni og sterka
réttlætiskennd að leiðarljósi.
Ósjálfrátt varð maður sjálfur endur-
nærður eftir spjall við Baldur Jóns-
son um lífið og tilveruna. Svo
hressilegur andblær fylgdi honum.
Baldur var traustur og farsæll
starfsmaður Hafnarfjarðarbæjar
hjá slökkviliðinu um áratuga skeið.
yar í föstu starfi frá árinu 1964
fram á síðasta dag, en frá 1951-’52
hafði hann þó verið viðloðandi
slökkvilið; verið þar afleysingamað-
ur og komið til hjálpar liðinu eftir
þörfum. Hann vár því aðeins 19 ára
gamall, þegar leiðir hans og
Slökkviliðs Hafnarfjarðar lágu sam-
an. Og margir eru þeir sem eiga
Baldri og samstarfsmönnum hans
að þakka líf og heilsu vegna aðstoð-
ar sem þeir hafa veitt við erfið
siökkvistörf eða sjúkraflutninga.
Og það er ekki ofsagt að traust
samstarfsmanna Baldurs á reynslu
hans, þekkingu og mannkostum var
mikið. Og sem yfirmaður; varðstjóri
og staðgengill slökkviliðsstjóra og
varaslökkviliðsstjóra, naut hann
virðingar undirmanna en ekki síður
vinskapar þeirra. Og svona var
þetta frá fyrstu tíð í slökkviliðinu;
gagnkvæmt trúnaðartraust ríkti
milli Baldurs og samstarfsmanna.
í því sambandi er t.d. fróðlegt að
skoða umsókn Baldurs til bæjarráðs
Hafnarfjarðar frá árinu 1964, þeg-
ar hann var ráðinn sem fastur
maður í liðið. Þá lét hann þess get-
ið í umsókninni að væri þess óskað
gæti hann lagt fram meðmæli allra
þeirra starfsmanna sem í starfi
voru hjá slökkviliðinu í Hafnarfirði
á þeim tíma. Og þannig var Bald-
ur; samferðarmenn hlutu að taka
eftir honum, þykja vænt um og
virða.
Það er sérstök ástæða til að
þakka fyrir langt og gifturíkt starf
Baldurs Jónssonar hjá Slökkviliði
Hafnarfjarðar. Það skarð sem hann
skilur eftir sig þar verður vandfyllt.
Eftirlifandi eiginkonu, Ásdísi
Ólafsdóttur, fyölskyldu og vinum
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur. Megi góður Guð veita
þeim styrk og stuðning í sárri sorg.
Guð blessi minningu Baldurs
Jónssonar.
Guðmundur Árni Stefánsson
Eg átti síst von á því, að Baldur
Jónsson slökkviliðsmaður í Hafnar-
firði, lyki svo skyndilega og fyrir-
varalaust jarðvist sinni. Hann var
ætíð hress og hafði ekki kennt sér
neins meins, er kallið kom. Það
sannast ætíð hið fornkveðna, að
enginn veit sína ævi, fyrr en öll er.
Tíminn líður fljótt og liðin eru
rúm 16 ár frá því við fluttum í
sama hverfi, steinsnar hvor frá öðr-
um. Hann fór aldrei fram hjá, öðru
vísi en að kasta kveðju, lyfti vina-
lega hendinni, er hann var akandi,
gangandi var yfirleitt numið staðar
og rætt það, sem hæst bar hverju
sinni. Nú undanfarið voru komandi
bæjarstjórnarkosningar ræddar í
þaula, og hvernig kratarnir mættu
enn styrkja stöðu sína í bænum.
Baldur var ákafur Alþýðuflokks-
maður eins og hann átti kyn til.
Ég minnist þess, þegar ég sem
ungur drengur mætti fyrst á kosn-
ingaskrifstofu Alþýðuflokksins í
Hafnarfirði. Þá sat faðir hans, Jón
Sigurgeirsson, fyrir framan kjör-
skrána. Hann þekkti næstum hvern
einasta kjósanda og þeir voru fáir,
sem hann ekki vissi hvað kusu.
Ég minnist þess, að þegar við
’vorum báðir að byggja við Miðvang-
inn og nábúarnir voru að vinna í
byggingum sínum á kvöldin og um
helgar, var á stundum gengið yfir
til næsta manns í nokkrar mínútur
og ræddar framkvæmdir við smíðar
húsanna, fengnar upplýsingar sem
að gagni máttu koma og miðlað
upplýsingum um nýtt efni og annað
slíkt. Sest var niður og út voru
boðnir ýmsir þættir sameiginlega,
svo sem gler til þess að hver ein-
stakur gæti fengið hlutina eins
ódýra og kostur var á. Baldur átti
ekki síst þátt í að koma á þessari
samvinnu.
Þegar flutt var inn, var komið
að því að rækta garðinn. Baldur
var mikill áhugamaður um garð-
rækt. Á vorin, þegar garðvinnan
hófst, var hann fyrstur manna í
hverfinu til að hefja vorverkin, enda
bar garður hans órækt vitni um
eljusemi, smekkvísi og dugnað
hans. Hann átti það til að ganga
til okkar hjóna, þegar við vorum
að dútla í garðinum og upplýsa
okkur um tré, runna eða blóm, sem
hann nýlega hefði eignast og hvar
við gætum keypt slíkan gróður. Á
þennan hátt varð garðvinnan hjá
okkur í hverfinu ekki aðeins vinna,
heldur ekki síður samskipti við
nábúana, sem gjarnan ræddu,
hvernig fegra mætti þau svæði, sem
voru sameiginleg. Eg held að ég
muni það rétt, að hann hafi upphaf-
lega átt hugmynd að sameiginlegu
svæði með bekk, trjám og öðrum
gróðri, þar sem Krissalundur er nú.
Baldur var mikið fyrir útiveru,
hann ferðaðist vítt og breitt um
landið, stundaði silungsveiðar og
naut þess að svolgra í sig útiloftið,
eins og til dæmis með því að sofa
í tjaldi. Hann sagði mér oft frá ferð-
um sínum um landið, hvaða menn
hann hefði hitt og hvað hann hefði
skoðað nýtt. Útlönd hafði hann
ekki skoðað fyrr en fyrir tæpum
tveimur árum, þegar hann fór á
vegum Slökkviliðsins í Hafnarfirði
til Þýskalands til þess að kynna sér
slökkviliðsmál þar. Þetta var vorið
1987. Skömmu eftir að hann kom
heim, hitti ég hann við vorverkin.
Hann ræddi við mig um ferðina út
og gildi þess fyrir hann sem slökkvi-
liðsmann að kynnast starfsbræðr-
um sínum og aðstöðu þeirra á er-
lendri grund og hversu mikilvægt
það væri fyrir hann að víkka sjón-
deildarhringinn. Hann sagði mér
að hann ætlaði í framtíðinni að
gera meira af því að skoða sig um.
Ferð var hjá þeim hjónum áformuð
næsta sumar. Forlögin hafa breytt
þeirri fyrirætlan.
Ég kynntist Baldri fyrst fyrir um
35 árum, en þá var hann vörubif-
reiðastjóri á Mölunum í Hafnar-
firði. Ég var að vinna með honum
eitt sumar og tókst þá vinskapur
með okkur. Hann var eftirsóttur
starfsmaður og síðar sem starfs-
maður Slökkviliðsins í Hafnarfirði
var hann maður vinsæll og þótti
ráðgóður.
Baldur var ramm hafnfírskur,
sonur hjónanna Jóns Sigurgeirsson-
ar, sem lengi var starfsmaður skatt-
stofunnar í Hafnarfirði, og konu
hans Olafar Jónsdóttur. Hann hafði
mikinn áhuga á framgangi bæjarfé-
lagsins og þekkti til mikils fjölda
bæjarbúa, eins og faðir hans gerði.
I dag kveðjum við góðan dreng.
Dætrum hans og eiginkonu, Ásdísi
Ólafsdóttur, sendum við hjónin okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur. Það er
þeim huggun í harmi, að Baldurs
er minnst sem góðs drengs og vinar
af öllum þeim, sem til hans þekktu.
Hrafnkell Ásgeirsson
Ó, Jesú bróðir besti
og bamavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á bamæskuna mína.
Hann elsku afi er dáinn. Við
fengum öll að kynnast honum og
hafa hann hjá okkur. Við hefðum
viljað hafa hann miklu lengur og
ieyfa honum að fylgjast með okkur
vaxa og þroskast. Hann var ánægð-
ur með okkur og við með hann.
Okkur langar til að þakka honum
fyrir það sem hann gerði fyrir okk-
ur og megi það verða okkur að leið-
arljósi í lífinu.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti
signaði Jesús mæti.
Rósa Björk,
Baldur Örn,
Ásdís Arna.
í dag verður gerð útför Baldurs
Jónssonar, varðstjóra hjá Slökkvi-
liði Hafnarijarðar, frá Víðistaða-
kirkju, en hann varð bráðkvaddur
6. janúar sl. og erum við enn minnt
á fallvaltleika lífsins, hve stutt er
milli lífs. og dauða.
Foreldrar Baldurs voru Ólöf
Jónsdóttir og Jón Sigurgeirsson,
síðast starfsmaður á Skattstofu
Hafnarfjarðar. Bæði voru þau ætt-
uð úr Miðfirði í Vestur-Húnavatns-
sýslu. Þau eru bæði látin. Foreldrar
Baldurs eignuðust 3 börn: Sævar
sem er látinn og tvíburana Ernu
og Baldur er fæddust í húsi Bjarna
riddara Sívertsen, þar sem nú er
Byggðasafn Hafnarfjarðar.
Baldur kvæntist 10. desember
1960 Ásdísi Ólafsdóttur, ættaðri frá
Patreksfirði. Baldur eignaðist eina
dóttur, Sigrúnu, f. 11.4. ’56, áður
en hann kvæntist Ásdísi. Hún var
alin upp hjá foreldrum Baldurs.
Ásdís og Baldur eignuðust 3 dæt-
ur: Sólveigu, f. 1.4. ’61, Hafdísi,
f. 18.6. ’63 og Snædísi f. 4.6. ’65.
Barnabörn Baldurs eru orðin 3.
Ásdís og Baldur bjuggu sér fag-
urt heimili í einbýlishúsi í Miðvangi
29, er þau byggðu með snyrtilegri
lóð og gróðri.
Um áramótin 1951 og ’52 kom
Baldur, þá 19 ára gamall, í Slökkvi-
lið Hafnarfjarðar, þegar það var
endurskipulagt. Þá voru engar
fastar vaktir í slökkviliðinu. Nú er-
um við Trausti, bróðir undirritaðs,
tveir eftir í liðinu af upprunalega
hópnum.
Baldur réðst sem fastur bruna-
vörður á slökkvistöðina 1. október
1964, en áður hafði hann leyst af
í nokkur ár. Baldur varð síðan varð-
stjóri og síðar yfirvarðstjóri, er
leysti slökkviliðsstjóra og vara-
slökkviliðsstjóra af í forföllum og
sumarleyfum þeirra.
Baldur mætti mjög vel í útköllum
slökkviliðsins og veikindadagar
hans eru vart teljandi.
Það gefur augaleið að hann hefur
marga hildi háð í gegnum árin með
slökkviliðinu og margt hefur gerst
í 39 ára veru hans þar, en það skal
ekki tíundað hér, heldur skulu þökk-
uð störf hans í farsæld Slökkviliðs
Hafnarfjarðar.
Baldur hefur gegnt mörgum út-
köllum, en nú hefur hann gegnt
síðasta kallinu, sem állir verða að
gegna. Frelsarinn sagði: „Ég lifi
og þér munuð lifa.“
Með hinstu kveðju frá starfs-
mönnum Slökkvistöðvar Hafnar-
fjarðar.
Sig. Þórðarson
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fijóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður Iagði, -
líf mannlegt endar skjótt.
(H.P.)
Já, lífið endar skjótt. En ekki
áttum við von á að á svona auga-
bragði yrði pabbi kallaður burt og
það svona fljótt. Við áttum öll yndis-
legar stundir með honum sem ég
þakka nú. Og hann kenndi okkur
svo margt. Góður, traustur, heiðar-
legur og sannur í trúnni, þannig
var pabbi. Ég veit að hann heldur
áfram að vera með okkur og ég
bið: Góði Guð fylgstu með pabba
nú þegar við getum ekki lengur
fylgst með honum og tak á móti
honum.
Blessuð sé minning hans.
Sólveig
Svili minn, vinur og veiðifélagi,
Baldur Jónsson er látinn og langar
mig í örfáum orðurri að minnast
hans. Koma þá upp í huga mér
góðar minningar frá liðnum árum
og skemmst er að minnast síðasta
sumars þegar við Kata og Helgi
fórum með þeim Baldri og Ásdísi
hringinn í kringum landið og er sú
ferð ógleymanleg, því þau hjón voru
einstaklega skemmtilegir ferðafé-
lagar.
Eitt áhugamál áttum við Baldur
sameiginlegt og var það silungs-
veiði á flugu. Og reikar þá hugurinn
ósjálfrátt að Hlíðarvatni í Selvogi,
en þar áttum við margar ánægju-
stundir saman.
Ekki er langt síðan við sátum á
Miðvanginum og spjölluðum eins
og svo oft áður um komandi veiði-
tímabil, ræddum við þá eins og
venjulega hvaða flugur ætti nú að
hnýta fyrir næsta sumar, en Baldur
hafði mikið yndi af að hnýta flugur
og ekki er ráð nema í tíma sé tekið.
En skyndilega dregur ský fyrir
sólu og förum við ekki í fleiri veiði-
túra saman því Baldur er farinn í
aðra og lengri ferð, en eftir lifir
minningin um góðan ög traustan
vin.
Blessuð sé minning hans.
Stefán Eiríksson
t
Móðir okkar,
SIGURBJÖRG PÁLSDÓTTIR,
sem lést 10. þ.m. verður jarðsungin mánudaginn 22. þ.m. kl.
15.00 frá Fossvogskapellu.
Ólafur Kjartansson, Þorvaldur Kjartansson.
t
Móðir okkar,
JÚLÍANA KRISTMANNSDÓTTIR,
Bólstaðarhlfð 64,
lést í Borgarspítalanum 10. janúar.
Jónfna Kristjánsdóttir,
Magnea Kristjánsdóttir,
Kristján Þ. Kristjánsson.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÁSTRÍÐUR JÚLÍUSDÓTTIR,
áður til heimilis á Aðalgötu 4,
Keflavik,
lést i' Sjúkrahúsi Keflavíkur 10. janúar.
Júli'us Einarsson, Mari'a Ögmundsdóttir,
Sigurður Einarsson, Stefanía L. Erlingsdóttir,
Bjarni Einarsson, Ingibjörg Erlingsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Bróðir okkar,
VALDIMAR SIGURÐSSON,
Skálavik,
Stokkseyri,
lést miðvikudaginn 10. janúar.
Arnheiður Sigurðardóttir,
Sigþóra Sigurðardóttir.
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4'
4
i
i
4
t