Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1926, Blaðsíða 38

Garðyrkjuskýrsla 1926.
Það er ekki altaf gleðiefni á vorin, fyrst þegar farið er
að líta eftir trjá- og blómareitum hjer í stöðinni, að sjá
hvað veturinn getur leikið það grátt. En vetrardagarnir
eru margir harðir veikviða plöntunum, þær vilja margar
týna tölunni. En síðastliðinn vetur voru það ekki ein-
göngu smáplönturnar, sem hart voru leiknar, stóru trjen
báru mörg og stór merki eftir harðan vetur.
Snjóþyngsli voru afskaplega mikil í stöðinni, sumstað-
ar svo að rjett sást á toppana á hæstu trjánum. Svona
mikill snjór fór grátlega illa með stóru trjen, braut sum
alveg um þvert, reif greinar af ððrum og lagði þau næst-
um á hliðina svo ókleift var að hjálpa þeim við. Sjerstak-
lega bar mikið á skemdum á Larix Siberica, sem er plant-
að í röð meðfram öðrum aðalveginum i stöðinni, þau
trje eru sjálfsagt nær 20 ára, og nokkuð á aðra mann-
hæð að hæð.
Toppkal var ekki svo mjög mikið nema á einstöku trje,
t. d. var Hlynur mikið kalinn eins og oft vill verða.
Af trjáplöntum í fræbeðum dó nokkuð mikið, einkum
voru það plöntur af barrtrjám, sem týndu tölunni. En
þeim smáplöntum, sem lifðu af sinn fyrsta vetur, fór vel
fram í sumar og væri óskandi, að veturinn sem í hönd
fer yrði þeim mildur og góður svo þær fengju að lifa
og dafna.