Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1926, Qupperneq 58

60
um við að búa og að úr þessu verði eigi bætt nema hér
komist á fót alinnlend frærækt, svo hægt verði að byggja
sáðræktina á fræi af innlendum uppruna. Þessi hugmynd
er auðvitað góð og þarf að komast í framkvæmd, en
hinsvegar getur engum dulist, sem þekkir til þessara mála,
að framkvæmd þeirra þarfnast margra ára jafnvel áratuga,
því fyrst þarf að ala upp jurtastofna er séu árvissir og
geta gefið viðunandi fræuppskeru. í öðru lagi þurfum
vjer að læra að rækta fræ í stórum stíl, til þess að full-
nægja eftirspurninni. Ættum vjer að dæma eftir reynslu
vorri í frærækt, þá megum vjer búast við að húu verði
mörgum erfiðleikum bundin, eða hve langt erum vjer
komnir áleiðis með að byrgja landið upp af heimarækt-
uðu gulrófnafræi, þó að tilraunir hafi sýnt, að þetta fræ
gétur þroskast hjer og að íslenska gulrófan gefur alt að
1/4 meiri uppskeru heldur en þau erlendu gulrófnaaf-
brigði, er best reynast. Vjer verðum áreiðanlega að byggja
sáðrækt vora á aðfengnu fræi enn um langt skeið, en
þá liggur næst að athuga hvort vjer eigi getum endur-
bætt sáðrækt vora, frá því sem nú er, þó vjer notum að-
fengið fræ.
Ef vjer göngum út frá því, að fræblöndur þær, sem
vjer þegar höfum fengið, sjeu svo góðar sem kostur er
á, eins og nú standa sakir, þá verðum vjer að leita að
umbótamðgulegleikum sáðsljettanna í ræktunaraðferðun-
um, og það verður ekki dulið, að meðan vjer höfum
kostað kapps um að útvega sem best og harðgerðast
fræ til sáningar, höfum vjer að mestu vanrækt að rann-
saka, hvaða kröfu þetta fræ gerði til undirbúnings jarð-
vegsins. Nú hefir undirbúningur fræsljetta vorra verið
með ýmsu móti, en sennilega mjög sjaldan heppilegur
fyrir fræsáningu og meðan svo er, mundi jafnvel árang-
ur af innlendu fræi verða miður góður. í þessari skoð-
un hefi eg styrkst við heimildir, sem mjer hafa nýlega