Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1926, Qupperneq 64

66
þessari í framkvæmdinni, eins og t. d., að hver bóndi,
sem sáðrækt vili stunda, verður að hafa ráð á verkfærum
og hestum til notkunar við jarðyrkjuna. Á þennan hátt
verður jarðyrkjan líka fjðlbreyttari, en um leið vandasam-
ari og góður árangur af frumræktuninni getur aðeins
orðið með því móti, að áburður sje nægur og hyrðing
öll í góðu lagi. Ennfremur er bæði undirbúnings- og
fullnaðarræktun landsins óframkvæmanleg, svo í lagi sje,
nema landið sje vel framræst helst nokkurum árum áður
en ræktunin hefst. Öllum þessum atriðum verðum vjer í
raun og veru að fullnægja, ef jarðrækt vor á að komast
nokkuð áleiðis, þó þau verði mest áberandi, þegar um
langvinna og margbrotna ræktunaraðferð er að ræða.
Pau geta því eigi talist neinn ókostur á aðferðinni, frekar
hið gagnstæða.
Veigamesta ástæðan á móti þessari ræktunaraðferð er
sú, að aðferðin sje og seinleg, vjer hötum eigi tíma og
ástæður til að bíða í mörg ár eftir því að árangur sjáist
af ræktumnni. Aðalatriðið hiýtur þó að vera að ræktunin
sje vel af hendi leyst og sje lifandi þ. e. gefi arð meðan
ræktunin stendur yfir.
Pegar ræktunin er orðin fastur liður í búskapnum, þá
gætir þess eigi þó hún sje seinleg, því ef vjer tökum
*/2 dagsl. til ræktunar árlega þá fáum vjer lika 1/2 dag-
sláttu í fulla rækt á ári, eftir að fyrstu byrjunarárin eru
liðin og þá höfum vjer stöðugt IV2 dagsl. undir ræktun
með höfrum, rófum og kartöflum. Jafnvel þó skrefin
væru talsvert styttri, heldur en hjer er gert ráð fyrir, þá
væri það samt sem áður ómetanlegur vinningur að rækt-
unin yrði þannig fast og sjálfsagt starf í búskap vorum,
því þá gæfi hún oss og komandi kynslóðum þau verð-
mæti, sem eigi verða metin til peninga — en þau heita,
þekking og reynsla. í nóv. 1926.
Ólafur Jónsson