Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1926, Qupperneq 67

69
trjáa. Ef um sumarlöng námskeið er að ræða, er að nokk-
uru leyti bætt úr þessum vandkvæðum, en þó engan veg-
inn að fullu. Undirstöðuþekkinguna vantar, og sá skort-
ur gerir það að verkum, að nemendurnir geta ekki hag-
nýtt sjer fyllilega það sem á borð er borið. Mitt álit er
t. d., að það sje mjög erfitt að gera þýðingu, þörf og
notkun áburðarefnanna nægilega Ijósa, ef nemandann
skortir algerlega grasafræðislega, lífeðlisfræðislega og efna-
fræðislega þekkingu. Svipað er hægt að segja um hyrð-
ingu illgresis og fjölda margt fleira. Það má vel vera að
bóklega þekkingin ein sje Ijett á metunum, en hún fær
mátt sinn þegar við hana bætist nægilega mikil verkleg
kunnátta og hún gerir nemendunum margfalt ljettara að
tileinka sjer og skilja hin verklegu fræði.
Jeg hefi nú reynt að skýra það lítilsháttar, hversvegna
jeg telji garðyrkjukenslu vora ófullnægjandi, eins og henni
nú er háttað, og næst liggur þá fyrir að svara því spurs-
máli, hvort garðyrkju vorri sje þannig háttað að þörf sje
á fullkomnari fræðslu? Vjer getum alveg eins hagað
spurningunni þannig: Höfum vjer þörf fyrir nokkura
garðyrkjukenslu ? Jeg hlýt að svara þessari spurningu ját-
andi og jeg verð að lita svo á, að það sem veldur á-
hugaleysinu fyrir garðyrkjunni og stendur þessari at-
vinnugrein algerlega fyrir þrifum, sje einmitt skortur á
nógu ítarlegri og alhliða fræðslu. Jeg tel það fullsannað,
að í flestum sveitum landsins megi með góðum árangri
rækta rófur, kartöflur og ýmsar fleiri garðjurtir, ef rjett er
að farið, og það ætti að vera hægðarleikur, með inn-
lendri ræktun, að birgja landið upp af þessum matvæl-
um, jafnvel þó notkun þeirra ykist að miklum mun, sem
hún líka ætti og þyrfti að gera. Vegna takmarkaðs rúms
get jeg ekki farið frekar út i þetta efni að þessu sinni.
Garðjurtir er gott búsílag og holl fæða. Garðyrkjan hefir