Morgunblaðið - 30.05.2002, Blaðsíða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. MAÍ 2002 53
✝ Páll ÓlafurGíslason fæddist
á Norðfirði 3. mars
1922. Hann lést 25.
maí síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Þórunnar
Ísfeld Karlsdóttur
og Gísla Jóhanns-
sonar. Páll ólst upp
á Norðfirði, en flutt-
ist til Vestmanna-
eyja árið 1947 og
bjó þar til 1968 er
hann fluttist til
Reykjavíkur ásamt
fjölskyldu sinni.
Systkini Páls eru: Gísli (hálf-
bróðir), f. 28. ágúst 1912, d.
1932, Sigurður, f. 13. janúar
1915, d. 1999, Jóhanna Katrín, f.
19. janúar 1917, Ólafía Sæ-
munda, f. 23. nóvember 1920, d.
1975, María, f. 6. mars 1923, og
Stefán, f. 25. desember 1928, d.
1995.
Hinn 2. október 1948 kvæntist
Páll Báru Sigurðardóttur, f. 16.
desember 1925. Börn þeirra eru:
1) Auðbjörg, f. 20. janúar 1949,
maki Guðjón Norðdahl, fóstur-
sonur Einar Vilhjálmsson. 2)
Gísli, f. 22. desem-
ber 1949, maki
Guðný Guðbjörns-
dóttir, börn Páll
Óskar, maki Anna
Þorbjörg Jónsdótt-
ir, og Rósa Signý. 3)
Sigurður Þór, f. 3.
ágúst 1953, d. 24.
maí 1971. 4) Karl, f.
2. júní 1961, maki
Mette Baatrup, dæt-
ur Berglind, Íris og
Katrín. 5) Lilja, f. 2.
september 1962,
maki Halldór Sig-
hvatsson, börn Sig-
hvatur og Bryndís Lára.
Páll stundaði sjómennsku sem
stýrimaður og háseti, bæði á bát-
um og togurum frá Neskaupstað
og Vestmannaeyjum. Í Vest-
mannaeyjum starfaði hann sem
vörubílstjóri auk þess sem hann
vann ýmis störf í Ísfélagi Vest-
mannaeyja. Í Reykjavík starfaði
hann sem bensínafgreiðslumað-
ur, síðast sem stöðvarstjóri hjá
Skeljungi í Hraunbæ.
Útför Páls verður gerð frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Látinn er tengdafaðir minn Páll
Ólafur Gíslason, áttræður, eftir
baráttu við illvígan sjúkdóm. Þó að
baráttan hafi verið erfið síðustu
vikurnar hélt hann kímnigáfunni og
hlýjunni þangað til yfir lauk.
Páll Ólafur var mjög sérstakur
maður. Fyrir mér var hann einn af
þessum örfáu í tilverunni sem kom-
ast nálægt því að vera gallalausir.
Ávallt sýndi hann hlýju og skilning
og var reiðubúinn til aðstoðar þegar
á reyndi. Þó að ég þekkti hann fyrst
og fremst sem heimakæran fjöl-
skyldumann var hann alltaf forvit-
inn, opinn og tilbúinn til að prófa
eitthvað nýtt. Það var mjög athygl-
isvert að fylgjast með því að hvert
sem hann fór, hvar sem hann var, í
vinnunni, í fjölskylduboðum, úti á
göngu, inni á sjúkrastofnunum eða
„mállaus“ í útlöndum, tókst honum
að skapa samfélag í kringum sig,
með fasi sínu og hnyttnum athuga-
semdum um menn og málefni á líð-
andi stund.
Allt frá okkar fyrstu kynnum fyr-
ir rúmum 30 árum birtist hann sem
þægilegur og skilningsríkur heim-
ilisfaðir. Hann var liðtækur við
heimilisstörfin og uppvaskið var
hans sérgrein alla tíð. Í því sem
öðru var hann góð fyrirmynd.
Áminningar hans um hollustu þess
fyrir sálina að lesa reyfara öðru
hvoru eða sleppa einum og einum
fréttatíma voru vel þegnar. Eins og
margir af hans kynslóð hafði hann
meiri tíma fyrir barnabörnin en
börnin. Ávallt var afi Palli til reiðu
að keyra börnin okkar Gísla í tón-
listartíma eða ballett og, það sem
meira var, ávallt var hægt að
treysta því sem um var samið. Það
var honum mikið metnaðarmál að
keyra sjálfur heim til sín um síðustu
páska. Það var hans síðasta ökuferð
heiman frá okkur, á bláa bílnum
sínum með Línu Langsokk aftan í.
Hvort hann valdi Línu tuskudúkku
vegna barnabarnanna, kímnigáf-
unnar eða til að storka umheimin-
um fáum við aldrei að vita.
Það er í raun mjög erfitt að fjalla
um Palla, eins og hann var oftast
kallaður, án þess að geta jafnframt
um Báru, lífsförunaut hans og eft-
irlifandi eiginkonu. Saman stóðu
þau eins og klettur í einu og öllu
með börnin sín fimm. Þegar elstu
börnin fóru í framhaldsskóla tóku
þau sig upp frá Vestmannaeyjum
og fluttu til Reykjavíkur, rétt fyrir
gos. Fyrst bjuggu þau í Skaftahlíð,
síðan í Hraunbænum og loks í Jök-
ulgrunni. Ávallt var gott að koma til
þeirra hvort sem var á heimili
þeirra eða í sumarbústaðinn við
Gíslholtsvatn. Þar áttu þau góðar
stundir á efri árum svo og í sól-
arlöndum. Páll Ólafur mátti þola
margt bæði til sjós og lands. Hann
lét bernskuáföll á við móðurmissi
við átta ára aldur og brunaslys sem
leiddi til varanlegrar örorku þó
ekki buga sig. Stærsta áfallið í lífi
þeirra Palla og Báru var þegar þau
misstu son sinn Sigurð, aðeins 17
ára gamlan. Þau héldu minningu
hans á lofti vel og lengi og nú mun
Páll leggjast til hinstu hvílu við
hans hlið. Þó að öll fjölskyldan hafi
misst mikið er missir Báru þó mest-
ur.
Hvað var það eiginlega við hann
Palla sem var svona sérstakt? Á nú-
tímamáli mætti segja að hann hafi
verið svo mikill karakter. Orðatil-
tækin, snögg og fyndin tilsvörin,
hlýjan og glettnin í augunum og
góðlátleg stríðnin sköpuðu sérstaka
áru og þægilega nærveru. Þó að
umhyggjan fyrir sínum nánustu
væri í fyrirrúmi var þjóðfélagsum-
ræðan, stjórnmálin, fréttirnar og
verkalýðsbaráttan honum ávallt of-
arlega í huga. Þá var hann liðtækur
í öll störf og handlaginn með ein-
dæmum. Útskornu klukkurnar,
barometin og bakkarnir hans munu
halda áfram að ylja okkur um
hjartarætur og hafa heiðurssess á
heimilinu.
Elsku Bára, Lilja, Dalli, Auð-
björg og Gísli. Þó að missir allrar
fjölskyldunnar sé mikill skulum við
fagna hans himnaför, sem væntan-
lega verður ánægjuleg svo ríkulega
sem til hennar var sáð.
Guðný Guðbjörnsdóttir.
Afi Palli var frábær persónuleiki.
Það sem mestu máli skipti þó var
hvað hann var góður maður og hlýr,
með óvenjulega stórt hjarta. Hann
var endalaus uppspretta fyndinna
athugasemda og tilsvara um lífið og
tilveruna. Að segja eitthvað sniðugt
á réttum tímapunkti var jafnauð-
velt fyrir hann eins og að drekka
vatn. Oftar en ekki hugsaði ég með
mér: „Vá. Þetta verð ég að muna!“
Vandinn var bara sá að gullkornin
voru svo mörg að það var ómögu-
legt að festa þau öll í minni.
Þegar ég var lítil var ég ofsalega
hrifin af því hvernig hann talaði,
lærði ýmis framandi orðatiltæki
sem hann notaði og lagði á minnið
hvernig hann bar skringileg orðin
fram. Síðast en ekki síst fannst mér
stórskemmtileg ein af kveðjunum
hans og kepptist við að fara með
hana á undan honum þegar við
kvöddumst: „Vertu hjá guði og
spyrntu í!“
Stríðnin var aldrei langt undan
hjá afa Palla, en engum duldist
væntumþykjan sem að baki lá. Þeg-
ar ég var lítil stríddi afi mér oft með
því að „pikka“ skyndilega í mig eða
kitla. Þegar ég leit við skein stríðn-
isglampinn úr augunum. Ég ýtti þá
við honum á móti og svo byrjuðum
við að rífast um hvort okkar byrj-
aði. Aldrei urðum við leið á þessu.
Afi Palli var eins konar allsherjar
„reddari“ í fjölskyldunni, alltaf var
hann tilbúinn að hjálpa til og mæta
með sína fimu fingur, tæki og tól.
Mér fannst líka óskaplega gaman
þegar hann keyrði mig í tón-
menntaskólann. Toppurinn var þó
að fá að róa með honum út á Gísl-
holtsvatn og vitja fiskinetanna.
Ég hef stundum hugsað um það
að hægt hefði verið að búa til stór-
skemmtilegan gamanþátt með afa
Palla í aðalhlutverki, ég er viss um
að hann hefði slegið öll met. Afi
Palli var einstaklega vinalegur við
alla sem hann hitti, hvort sem það
voru ættingjar, afgreiðslufólk í búð-
um eða, undir það síðasta, hjúkr-
unarkonur. Alls staðar heillaði
hann fólk upp úr skónum. Elsku afi,
vertu hjá guði og spyrntu í.
Rósa Signý.
Allar mínar æskuminningar
tengjarst þessum elskulega frænda
mínum sem nú er til grafar borinn.
Hann var slíkum mannkostum bú-
inn að helst vildi ég honum líkjast af
öllum þeim mönnum sem ég hefi
kynnst á lífsleiðinni.
Alltaf var hann léttur á brún með
gamanyrði á vörum allt þar til yfir
lauk í erfiðri baráttu við sjúkdóma.
Það var mjög kært með þeim systk-
inum, mömmu minni og honum.
Oftar en ekki kom hann við á Bust-
arfelli ef leið átti hann framhjá.
Ekki brást það að mamma var bros-
andi í góðu skapi jafnvel þótt hún
hefði ekki verið heima þá er hann
kom. Því þá var hún nýbúin að finna
kaffikönnuna sem hann hafði falið
ásamt sykurkari og ýmsum öðrum
hlutum. En svona var hann alveg
sannkallaður gleðigjafi og hefði ef-
laust verið heiðursfélagi í prakk-
arafélagi heimsins ef það væri til.
Mikil er eftirsjáin og söknuður-
inn eftir slíkan mann.
Báru, börn og barnabörn bið ég
Guð að styrkja í sorg sinni.
Óli Árni.
Þegar Páll Gíslason kveður er
runnin upp stundin til að þakka fyr-
ir samfylgdina, þakka fyrir þá góðu
guðs gjöf sem hann var. Það gerir
maður með glöðum huga því að
minningin um hann er svo skemmti-
leg. Þrátt fyrir alvarleg veikindi í
vetur fékk hann að lifa áttræðisaf-
mæli sitt í mars og bar sig þá vel í
faðmi fjölskyldu sinnar.
Páll á Bólstað var Norðfirðingur
og átti sínar rætur þar. Um það má
lesa dálítið í Sjómannadagsblaði
Vestmannaeyja í fyrra. Hann kom
til Eyja eftir stríðið og giftist
frænku minni, Báru Sigurðardóttur
frá Bólstað. Þar bjuggu þau Páll og
Bára með Auðbjörgu Jónsdóttur,
móður hennar, sem var ekkja Sig-
urðar á Bólstað. Þær systur Guð-
björg í Sandprýði, amma mín, og
Auðbjörg voru samrýndar og Páll,
sem spilaði stundum við þær, kunni
af þeim góðar sögur. Auðbjörg dó
1968. Hún setti með fasi sínu sér-
stakan yndisblæ yfir heimilið á Ból-
stað, og það fór auðvitað vel á með
henni og Páli tengdasyni hennar.
Páll var sjómaður á yngri árum, á
bátum og togurum, en keypti svo
vörubíl og ók honum í Eyjum um
mörg ár og þannig man ég hann
fyrst, á Austin V-180. Það var nóg
að gera í Eyjum á þessum tíma,
nærri 100 bátar gerðir þaðan út á
vertíð og allir þurftu þeir vörubíl
við löndun. Þau Páll og Bára
byggðu sér þá nýtt hús við Nýja-
bæjarbraut. En svo fór atvinna að
dragast saman og þá fór Páll til Ís-
félags Vestmannaeyja. Þau fluttust
suður til Reykjavíkur haustið 1968
og Páll fór að vinna sem bensín-
afgreiðslumaður hjá Shell. Það
gerði hann sem eftir var starfsæv-
innar. Það starf hentaði honum að
sumu leyti vel því að til hans komu
margir að spjalla og glettast og
segja fréttir.
Þegar við skólastrákar komum til
vinnu vorið 1967 í Ísfélagið var Páll
mættur þar „í tækin“, sem kallað
var, pattaralegur vörubílstjóri.
Hann lét okkur ekkert eiga inni hjá
sér, ungu strákana, hamaðist við að
setja í frystitækin á móti okkur, slá
úr pönnum og vélbinda þótt önnur
höndin væri bækluð. Hann missti
mörg kíló næstu vikur og mánuði.
Mikið dáðumst við að honum. Þarna
var gaman að vera, Þorsteinn Jóns-
son á Gunnarshólma, sá dugnaðar-
forkur, stjórnaði verkum í tækja-
salnum en Sigurjón Auðunsson var
yfir öllu með aga og reglu sem
hvergi þekktist önnur slík. Þetta
samfélag nokkurra karla og skóla-
stráka (sem tóku við af sveitamönn-
um þegar þeir fóru heim á vorin)
var skemmtilegt og ærslafullt, ekki
síst í kaffikompunni, og þar lék Páll
við hvurn sinn fingur að venju.
Páll hafði sérkennilegt lag á því
að splæsa saman gamni og alvöru,
og kannski hafa ekki allir áttað sig
á honum fyrir bragðið. En bak við
skemmtisögurnar, tilsvörin og
uppátækin bjó alvörugefinn maður,
áreiðanlegur og skyldurækinn, en
vildi ekki flíka tilfinningum sínum
heldur kom þeim og öðru, sem hann
vildi segja, í þægilegan og skemmti-
legan búning sem gerði návist við
hann bæði fjöruga og eftirsóknar-
verða. Hann var aldrei með víl eða
ónot, en hafði gaman af að ögra
mönnum í orðum, bara til þess að
lífga selskapið upp, koma mönnum í
gang. Hreinn og beinn, og slíkir
menn koma sér alls staðar vel.
Skopskynið var óvenjulega gott og
naut sín vel þegar hann sagði sögur.
Hann var minnugur vel og fór ekki
með fleipur.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Páli frá ungum aldri í gegnum
börn hans, vin minn Gísla og Auð-
björgu. Fyrsta minningin er þessi:
Á björtu vorkvöldi stend ég með
öðrum smástrákum efst í Bárugöt-
unni í Eyjum, við hornið hjá Viðey.
Þá kemur stór vörubíll og út vindur
sér Páll á Bólstað, þungbrýnn og
beinir orðum sínum til mín: „Ætlar
þú ekki að fara að koma þér heim,
strákur?“ Svo beygir hann sig niður
að mér, áttar sig allt í einu og and-
litið verður eitt mikið bros og hann
segir: „Æ, strákskömm, ég hélt
þetta væri hann Gísli, frændi þinn!“
Svo kleip hann í eyrað á mér, stökk
upp í bílinn aftur, vinkaði til mín út
um hliðarrúðuna, bað að heilsa
mömmu minni, ók á brott, kankvís á
svipinn.
Óvenjuleg eindrægni ríkti með
þeim hjónum, Páli og Báru. Mér er
sagt að þegar af honum dró, nú síð-
ustu daga, og meðvitund hans var
að hverfa, hafi með því síðasta sem
hann sagði verið þetta: „Bára, Bára
mín, ertu þarna?“ Í þessum fáu orð-
um finnst mér bundin þeirra saga í
hálfan sjötta áratug.
Mikið mun á vanta í fjölskyldu-
boðum framvegis að hafa ekki hrók-
inn alls fagnaðar með. Við söknum
hans. Guð styrki Báru, frænku
mína, og fjölskylduna alla þegar
hún nú kveður kæran fjölskylduföð-
ur.
Blessuð veri hin fagra og glaða
minning um Pál Gíslason.
Helgi Bernódusson.
Þá er komið að kveðjustundinni,
Palli minn, og við munum sakna þín
sárt. Í okkar huga varst þú hinn
eini sanni Palli á Bólstað í Vest-
mannaeyjum, grunnt á léttleika
þínum og hjálpsemi þín var einstök.
Palli, svo gastu líka verið alvar-
legur en það var svo grunnt á fífla-
látunum að við gátum aldrei vitað
hvort um stríðni væri að ræða eða
ekki. Þannig varstu Palli.
Eftir að þið Bára frænka fluttuð
til Reykjavíkur þá gistum við systk-
inin yfirleitt hjá ykkur og alltaf var
jafn gaman að koma til ykkar, aldr-
ei neinn væll, bara léttleiki.
Oft kom maður á bensínstöð
Skeljungs í Árbæ, bara til að hitta
þig, er við vorum í Reykjavík og þá
komst þú og sagðir: „Hefurðu kíkt á
hana frænku þína? Það er nýbökuð
jólakaka á borðum hjá henni Báru
minni núna og ísköld mjólk.“
Elsku Palli, minningarnar hrann-
ast upp þegar þú ert farinn og okk-
ur systkinunum er aðeins þakklæti í
huga og við trúum því að frelsarinn
Jesús hafi gefið þér stórkostlega
heimkomu og við vitum að við eig-
um eftir að hittast hjá honum. Það
er svo gott að hafa fullvissu fyrir
því sem drottinn sagði og er skrifað
á hlið kirkjugarðs Landakirkju:
„Ég lifi og þér munuð lifa. Ég er
upprisan og lífið, sá sem trúir á mig
mun aldrei deyja,“ og við trúum því,
Palli, vegna þess að þú varst svo já-
kvæður og góður maður að Jesús
hefur tekið vel á móti þér.
Við systkinin kveðjum þig með
söknuði.
Elsku Bára frænka, börn og
barnabörn, við biðjum þess að
drottinn Jesús gefi ykkur styrk og
hann blessi ykkur og varðveiti í
ykkar miklu sorg.
Sigurður Óskarsson,
Friðrik Ingi Óskarsson,
Kolbrún Ósk Óskarsdóttir
og fjölskyldur.
PÁLL ÓLAFUR
GÍSLASON
Elsku pabbi og
tengdapabbi. Í tilefni
af 60 ára afmælinu
þínu viljum við senda
þér ástkæra afmæliskveðju. Til ham-
ingju með afmælið.
Þín alltaf mun ég minnast
fyrir allt það góða sem þú gerðir,
fyrir allt það sem þú skildir eftir,
fyrir gleðina sem þú gafst mér,
fyrir stundirnar sem við áttum,
fyrir viskuna sem þú kenndir,
fyrir sögurnar sem þú sagðir,
fyrir hláturinn sem þú deildir,
fyrir strenginn sem þú snertir,
ég mun ætíð minnast þín.
(F. D. V.)
Börn og tengdabörn.
MÁR INGÓLFUR
INGÓLFSSON
✝ Már IngólfurIngólfsson síma-
verkstjóri fæddist í
Reykjavík 30. maí
1942. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut sunnu-
daginn 24. mars síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Selfosskirkju 3. apr-
íl.
Elsku afi. Í dag hefð-
irðu átt 60 ára afmæli.
En þú varst orðinn svo
veikur að Guð og allir
englarnir vildu að þú
kæmir til þeirra og þar
heldur þú upp á afmælið
þitt. Við ætlum að gróð-
ursetja tré upp í sum-
arbústað í tilefni dags-
ins. Til hamingju með
daginn.
Á litlum skóm ég læðist inn
og leita að þér, afi minn.
Ég vildi að þú værir hér
og vært þú kúrðir hjá mér.
Ég veit að þú hjá englum ert
og ekkert getur að því gert.
Í anda ertu mér alltaf hjá
og ekki ferð mér frá.
Ég bið guð að gæta þín
og græða djúpu sárin mín.
Í bæn ég bið þig sofa rótt
og býð þér góða nótt.
(S. P. Þ.)
Guð geymi þig, elsku afi okkar.
Bryndís, Karel, Aron,
Adam og Sunneva
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.