Heimilistíminn - 14.10.1976, Blaðsíða 12

Barnasagan:
r
Lewis Carrol:
Lísa
r
i
Undralandi
Kanínuholan
1. pauur
Lisa litla haföi ekkert fyrir stafni og hún var
orðin leið á að sitja á bekknum við hlið systur
sinnar. öðru hvoru gaut hún augunum til
bókarinnar, sem systir hennar var að lesa. 1
bókinni voru engar myndir. „Og hvað er
gaman að bókum, sem engar myndir eru I”,
hugsaði Lisa.
Það var sólbjartur sumardagur og hitamoll-
an gerði Lisu ákaflega lata. Hún var að hugsa
um, hvort hún ætti að standa á fætur og búa til
fiflafesti, en hún var svo löt, að hún nennti
varla að tina fiflana. Skyndilega kom hún auga
á hvita kanínu, sem hljóp fram hjá.
Þetta var nú ekkert sérstaklega undarlegt og
Lísa varð ekkert afskaplega hissa, þegar
kaninan sagði: „Hamingjan góða! Hamingjan
góða! Ég er að verða of seinn”. En nú tók
kaninan úr upp úr vestisvasanum, leit á það og
flýtti sér burtu. Og þá féll Lisu litlu allur ketill I
eld. Hún spratt á fætur, höggdofa af undrun,
þvi að hún hafði aldrei fyrr á æfi sinni séð
kaninu i vesti og með vasaúr. Hún hljóp á eftir
kaninunni yfir akurinn og sá hana skjótast inn i
stóra kaninuholu.
i sömu andrá var Lisa litla komin inn i hol-
una á eftir kanínunni, án þess að hugsa hið
minnsta um það, hvernig hún kæmist út aftur.
Holan var fremst eins og litil göng, en snar-
dýpkaði svo, og áður en Lisa gat áttað sig leið
hún i loftinu niður i djúpan brunn.
Brunnurinn var annaðhvort griðarlega
djúpur eða þá að Lisa litla leið hægt áfram, þvi
að hún hafði nógan tima til að lita i kringum
sig. Fyrst reyndi hún að horfa niður i botninn,
til þess að sjá hvað þar tæki við. En ekki var
hægt að sjá þangað fyrir myrkri. Svo fór hún að
12