Heimilistíminn - 14.10.1976, Blaðsíða 33

— Tja, ef til vill erum við komin á sporið. Verst
er að ég hef ekki hugmynd um hver hann var eða
hvað hann hét, eða hvers vegna hann var á flakki
þarna í nágrenninu...
— Myndirðu þekkja hann aftur, ef þú sæir hann?
— Örugglega. En þótt mér þyki leitt að valda þér
vonbrigðum, verð ég að minna þig á söguna um
heystakkinn og nálina. Það er sennilega enn
erfiðara að finna ákveðna manneskju meðal allra
f járans ferðamannanna, sem koma til Marbakka.
Verst er, að ég f lýg til Helsinki síðdegis á morgun,
og get því ekki verið þér til hjálpar næstu vikuna.
Ög mér fellur ekki að bregðast þér á þennan hátt.
Ættirðu ekki að hafa samband við lögregluna?
En Bodil hefur þegar að hálfu ómeðvitað tekið
aðra ákvörðun. Og þegar Jónas fer til Finnlands og
er því ekki til staðar til að hindra að hún fram-
kvæmi hana, gerir hún það þegar næsta dag.
Eftir svefnlausa nótt og snöggbúinn hádegisverð
með Jónasi á veitingahúsi, fer hún heim í búðina,
sem enn er — skelf ilega — auð og pantar þrjú sím-
töl.
Eitt til Uddeholm, en þar svarar henni stofu-
stúlka og segir á mállýzku, að ferðaskrifstofustjór-
inn sé í burtu og frú Karlsson haf i einnig farið frá.
Þar er því ekki miklar fréttir að hafa í augnablik-
inu.
Næsta samtal verður óþægilegra, en kemur þó að
litið meira gagni. Dansglaði herrann, sem Ingalill
heiðraði með fylgd sinni í stúdentaveizlunum um
vorið og sumarið, er mjög sár og leynir því ekki
hvað honum finnst um stúlku, sem ekki hefur svo
mikið sem sent honum frímerki, síðan um miðjan
júli, og sem ekki hefur einu sinni svarað hátíðlega
boði hans um að koma á dansleik næsta laugardag,
sem haldinn er í tilefni 21 árs af mælis hans. — Það
hvarflar að mér að vitna i Tegnér, segir hann
dapurlega og óvænt, og við tilhugsunina með öll þau
kaldhæðnu orð, sem sá háæruverðugi biskup sagði
um ótryggð konunnar, álítur Bodil, að hún verði —
kúrteislega —að játa að hann hafi rétt fyrir sér.
Að lokum nær hún sambandi við beztu vinkonu
Ingulill og í Ijós kemur, að hún er jafn óttaslegin og
kvíðin og Bodil sjálf.
— Veizt þú ekki heldur, hvar hún er? En það er þó
furðulegt... Nei, hún hefur ekki skrifað mér í allt
sumar, en ég veitti því litla athýgli — því ég var á
ferðalagi í Suður-Frakklandi og það var vont að ná í
mig. En við höfðum ákveðið að vera saman og inn-
rita okkur í háskólann annan september, og ég hef
hringt og hringt til hennar á hverjum einasta degi,
og þegar ég fékk ekkert svar, var ég að verða viti
minu f jær. Þú getur ekki gert þér í hugarlund hvað
ég hef ímyndað mér... alls kyns ófarir — minnis-
leysi, bifreiðarslys, sjúkrahúsveru og allt hugsan-
legt...
— Svo þú heldur ekki, að hún haf i getað horf ið af
frjálsum vilja — aðeins í nokkrar vikur?
— Af frjálsum vilja? Áttu við... með karlmanni?
— Já, álíturðu það — óhugsandi?
— Nei, Karin hugsar svo það brakar í símalínun-
um. Ingalill er jú skelfilega fljótá sér. Og hún hefur
i raun og veru aldrei áður verið virkilega ástfangin.
En hvers vegna hef ði hún átt að hverf a með honum
á svo dularf ullan hátt....ef ...já, ef hún hef ur ekki...
fallið fyrir einhverjum giftum manni?
Eftir að Bodil styrkist þannig æ meir i fyrirætlun
sinni, sóar hún ekki lengur tímanum. Hún setur
niður í ferðatösku og lætur snyrtidótið í handtösku,
klæðir sig í þunnu ullardraktina sína og regnf rakka,
skrifar á miða til frú Larsson, sækir amasóninn og
lætur setja það mikið bensín á bílinn, að það nægir
til langrar ferðar.
Það er föstudagur átjándi september og him-
yf ir Stokkhólmi er þakinn blásvörtum skýjum. Hún
er svo djúpt niðursokkin í hugsanir sínar meðan hún
ekur, að hún er í hættu í umferðinni það er ekki f yrr
en hún hefur verið hættulega nálægt því að aka
aftan á stóran vörubíl, sem hún hægir á sér, að hún
vaknar og verður Ijóst, hvað eiginlega er um að
vera, og hvar hún er stödd.
Ekolsund á vinstri hönd. Föllleit sólin skín við og
við, en megnar ekki meira en að gera skýin enn
dökkblárri. Græn lauftrén meðfram Malaren eru i
fallegum haustlitum, og minna hana á að hún hef ur
misst af megninu af sumrinu í Svíþjóð.
Ingalill kaus annað. Annað — og betra?
— Nei, takk, hafði hún sagt, London er ekkert
fyrir mig.. og ekki heldur Rhodos... eða Mallorka.
Fyrst þú ertsvo elskuleg og segir, að ég megi velja.
Ég vil miklu f rekar vera í Vermaf^yidi. Elsku Bodil
— hugsaðu þér, ef það væri mögulegt! Ég hef eigin-
lega aldrei fyrirgefið pabba, að hann skyldi fara
frá Vermalandi.
— En það var löngu áður en þú fæddist.
— Einmittþess vegna! Hann rændi mig átthögun-
um, já það er einmitt það, sem hann gerði, og það er
náttúrulega þess vegna, sem ég geng um og ber
ákaft ást í brjósti til þeirra...
Það var af völdum þessarar ástar, að hún hafði
mánuðum saman raulað eitt og sama lagið, þangað
til jafnvel átthagavinurinn Jónas var búinn að fá
ofnæmi fyrir því og bað hana í guðanna bænum að
skipta um plötu.
„Ó Vermaland, þú fagra þú dýrlega land..."
Loks hafði Bodil talað við Ragnar og Ursulu Karl-
man, sem strax höfðu boðið stúlkunni til Uddeholm
og auk þess útvegað henni eftirsótt sumarleyfis-
starf sem leiðsögumaður á Marbakka. Himinglöð
fór Ursula af stað til síns fyrirheitna lands, og eftir
öllum sólarmerkjum að dæma hafði hún gert alvöru
úr því, sem í kvæðinu sagði, að vera um kyrrt á
Vermalandi.
Hvíti amasónbíllinn leggur einn kílómetrann af
öðrum að baki sér. I Vesturási kemst hún á hrað-
braut, en það tekur óratima að komast í gegnum
Arboga og örebro. Það dimmir sífellt, en himinn
er orðinn heðskír og loftið er svalt og hressandi.
Þegar Bodil er búin að aka næstum þrjú hundruð
kílómetra, kemur hún sér til mikillar ánægju auga á
skilti sem segir, að hún sé komin að bæjarmörkum
Kristinehamn, en skiltið virðist aðeins vera þarna
upp á grín, því hún sér enga byggð, aðeins greni-
skóg og f urutré svo langt sem augað eygir. Skyndi-
lega kemur hún auga á skilti mitt i skóginum sem
sýnir, að reglur siðmenningarinnar eru einnig
hafðar í heiðri hér, þvi þarna eru merkt bilastæði.
73