Heimilistíminn - 14.10.1976, Blaðsíða 14

dyrnar, og Lisa gekk þess vegna aftur að gler-
borðinu.
Hún var hálft I hvoru að vona, að hún fyndi
annan lykil eða ef til vill einhverja töfrastafi,
sem gætu hjálpað henni. (Það hafði skeð svo
margt undarlegt siðustu stundirnar að Lisa var
farin að halda að i raun og veru væri ekkert
ómögulegt). Að þessu sinni fann hún flösku á
borðinu. (,,Hún var hér áreiðanlega ekki
áðan”, sagði hún). Á flöskustútnum var miði
og á honum stóð með skrautlegum stórum stöf-
um: „DREKKTU MIG”.
„Það er hægur vandinn að segja „drekktu
mig”. „En Lisa var skynsöm telpa og ætlaði
ekki að láta ginna sig út i neina vitleysu.
„Ég ætla nú fyrst að athuga hvort ekki stendur
„eitur” á flöskunni”, sagði hún. Hún hafði lesið
margar sögur um börn, sem höfðu skaðbrennzt
eða lent í villidýraklóm, eða þá annað ennþá
verra, aðeins vegna þess, að þau vildu ekki
muna aðvaranir foreldra sinna. Hún hafði t.d.
heyrt að maður brenndi sig, ef haldið er of
lengi á rauðglóandi eldskörungi, og að venju-
lega blæði mikið, ef maður sker sig mjög djúpt
á hnif. Og sizt af öllu hafði hún gleymt þvi að
það gæti valdið óþægindum, að drekka úr
flösku, sem merkt er „eitur”.
En það stóð nú ekki „eitur” á flöskunni og
Lisa litia áræddi þess vegna að súpa á. Bragðið
var alveg fyrirtak, einskonar sambland af
kirsuberjum, ananas, snjóbúðing, steiktum
kalkúnshana, rjóma-súkkulaði og laufabrauði.
Lisa var ekki lengi að tæma flöskuna.
„En hvað mér líður skritilega: ég er vist öll
að minnka”, sagði Lisa. Og það var satt. Hún
var nú aðeins tiu þumlunga stór og hún ljóm-
aði af gleði, þegar hún hugsaði til þess, að nú
gæti hún komizt i gegnum dyrnar út i yndislega
garðinn. Hún beið samt kyrr i nokkrar minút-
14
ur, til þess að vita, hvort hún minnkaði ennþá
meira. Tilhugsunin gerði henni dálitið órótt
innanbrjósts, „þvi að þessu gæti vel lokið
panmg, aö ég brynni alveg út eins og t.d.
kerti”, hugsaði hún. „Hvernig skyldi ég verða
þá?” Hún reyndi að gera sér i hugarlund,
hvernig kertaljósið litur út, eftir að slokknað
hefir á kertinu, þvi að hún mundi ekki eftir, að
hún hefði nokkurn tima séð slikt.
Engin frekari breyting varð á Lísu, og hún
ákvað að fara strax út i garðinn. En þegar hún
var komin að dyrunum, mundi hún eftir þvi, að
hún hafði gleymt litla gull-lyklinum. Hún gekk
að borðinu til þess að sækja lykilinn en gat ekki
með nokkru móti náð honum. Hún sá hann nú
greinilega i gegn um glerið og reyndi eins og
hún gat að klifra upp einn borðfótinn, en borð-
fóturinn var f jarska háll, og þegar Lisa var bú-
in að reyna lengi árangurslaust, þá settist hún
niður veslingurinn og fór að gráta.
„Hættu þessu voli, stelpa”, sagði hún við
sjálfa sig, byrstum rómi. „Komdu þér strax á
stað!” Hún gaf sér oft sjálfri heilræðin (þótt
hún raunar héldi þau sjaldan) og stundum
skammaði hún sjálfa sig svo rækilega að augun
fylltust tárum. Einu sinni reyndi hún að gefa
sér utanundir, vegna þess, að hún hafði
gabbað sig i kroketleik sem hún var i við sjálfa
sig. Sannleikurinn var sá, að hú hafði ákaflega
gaman af að þykjast vera tvær manneskjur.
„En það þýðir nú annars litið núna, að látast
vera tvær manneskjur, þar sem ég er tæplega
ein sómasamleg manneskja lengur”, hugsaði
aumingja Lisa.
Brátt kom hún auga á litla gleröskju sem lá
undir borðinu. Hún opnaði öskjuna og sá, að i
henni var ofurlitil kaka. Á kökunni stóð letrað
„BORÐAÐU MIG”, og stafirnir voru úr rúsin-
um. „Það er víst bezt að borða hana”, sagði
Lisa. „Ef ég stækka við það þá get ég náð
lyklinum og ef ég minnka, þá get ég smogið
undir hurðina. Mér stendur á sama hvort
heldur verður þvi að út í garðinn verð ég að
komast.”
Hún borðaði dálitinn bita og sagði áhyggju-
full: „Hvort stækka ég nú eða minnka?” Hún
studdi hendinni á höfuðið til þess að finna i
hvora áttina það færi. En henni tii mikillar
undrunar hélzt hún óbreytt. Reyndar er þetta
nú það sem venjulegast er, þegar kaka er
borðuð en Lisu fannst þetta leiðinlegt og
ómerkilegt, þvi að hún var orðin svo vön
óvenjulegum og óvæntum atburðum.
Hún hélt þess vegna áfram með kökuna og
hafði von bráðar borðað hana upp til agna.