Heimilistíminn - 14.10.1976, Blaðsíða 32

Framhaldssagan:
Maria Lang

straumlnn þegar hann er mestur. Ég vissi að vísu
að höfundur Níls Holgeirssonar og Gösta Berlings
saga var frægur, en ég hafði ekki hugmynd um hve
geysifræg hún er, þóttég sé sjálf ur Vermlendingur.
Og samt eru tuttugu og fimm ár síðan „frænkan"
dó.
— Kaffið er til. Og þú verður að afsaka að mér
falla ekki orð þín — en ég verð að segja það að ég
myndi ekki kalla Selmu Lagerlöf frænku. í mírium
huga er f rænka tákn einhvers kjánalegs, venjulegs,
borgaralegs og venjubundins, en hún var áreiðan-
lega ekkert af þessu...
— Nei, venjulegar frænkur fá víst ekki yfir tvö
þúsund ferðamenn traðkandi inn á heimili sitt á
einum sunnudegi. Lengst burtu í afkima Svíþjóðar!
Þetta var nánast óhugnanlegt. Fólk streymdi út úr
bílum og stórum, troðfullum áætlunarvögnum, fólk
frá Malmö og Hagersten og Osló og Berlín og Ar-
vika. Ein f jölskyidan var komin alla leið frá Tokíó
bara til að sjá Marbacka. Maðurinn var reyndar út-
gefandi, sem hafði hagnazt á bókum hennar, en
samt. Úti á hlaði voru langar biðraðir, og fólki var
hleypt inn smátt og smátt — fimm hópum í einu,
f jörutíu í hverjum. og þegar Ingalill f lutti fyrirlest-
ur um málverkin í stóra salnum, messaði annar um
handmálaða postulínið í borðstof unni. Það var heitt
úti og hræðileg lykt í húsinu, leiðsögumennirnir
þuldu í sífellu frá kl. tíu á morgnana þangað til
seintá kvöldin, og Jónas, hann bölvaði, tók myndir,
svitnaði og átti viðtöl við fólk....
— Veslings Jónas! Veslings Ingalill!
— Takk, fyrir að þú hafðir mig með! En þú skalt
ekki eyða meiri samúð á Ingu litlu, því hún var
spræk eins og fiskur — og eins friskleg og ef hún
færi í bað með ilmsápu fyrir hverjjí atrennu. Stund-
um þegar Ijósmyndarinn hvíldi sig og reykti úti í
góða veðrinu, var hún honum til félagsskapar, ef
hún átti hvíldarstund, og ég get fullvissað þig um,
að hún leið sannarlega ekki skort....
— Minnistu þess að hún segði nokkuð, sem gæti
útskýrt hvers vegna... hvers vegna hún er horfin á
þennan óskiljanlega hátt? Var hún ástfangin?
Jónas umlar:
— Ég hélt nú að það væri ólæknandi sjúkdómur
hjá hennar likum.
— Já, en það hefur verið barnasjúkdómur til
þessa, sem aldrei hefur valdið hitasótt. Það hefur
mest verið leikur og grín. Mér datt i hug, að hún
hefði e.t.v. hitt einhvern annan en þessa venjulegu
órómantísku náunga...
Jónas klórar sér í stuttklipptu hárinu og segir
hugsandi:
— Einhvers staðar i bakgrunni var ungur
maður... Ijóshærður náungi sem var á kreiki í
kringum hana báða dagana. Nei, hún sagði ekki orð
og hann heldur ekki — „en augun töluðu sínu máli".
A.m.k. hans.
— En, Jónas þarna er þó spor!
Ljós húð hennar roðnar af ákafa, og hann vill
ekki vera neikvæður.