Heimilistíminn - 14.10.1976, Blaðsíða 13

virða fyrir sér veggina og tók nú eftir þvi, að á
þeim voru bæði hillur og bókaskápar. Hér og
þar voru lika landakort og skemmtilegar dýra-
myndir. Um leið og hún fór fram hjá einni hill-
unni, náði hún í krukku. Á henni stóð ,,GLÓ-
ALDINMAUK”, en hún reyndist þvi miður
vera tóm. Lisa þorði ekki að sleppa krukkunni,
þvi að hún hélt, að hún gæti meitt einhvern
fyrir neðan sig. En loksins tókst henni að koma
krukkunni aftur upp á eina hilluna.
,,Nú er ég orðin svo vön að hrapa að ekkert
gerir til, þó að ég velti einhvern tima niður
stigann heima”, hugsaði Lisa. ,,Ég myndi
meira að segja ekki gráta, þótt ég dytti ofan af
þaki”.
Niður, niður, niður! Ætlaði þetta aldrei að
taka enda? ,,Hvað skyldi ég hafa hrapað
marga kilómetra?” sagðihún hátt. ,,Ég hlýt að
vera einhver staðar inni i miðri jörðinni. Ætli
ég fari alveg gegnum jörðina og komi út hinum
megin? Það verður skritið að sjá fólkið þar:
það gengur vist á höfðinu. Ég verð að spyrja
hvað landið heiti sem ég kem til. Ég ætla að
segja: „Afsakið, frú, er þetta Nýja-Sjáland eða
Ástralia?” En þá halda menn að ég sé einhver
dauðans bjáni. Það er vist bezt að spyrja ekki,
enda sé ég kannske nafnið skrifað einhvers-
staðar”.
Niður, niður, niður. Lísa gat ekkert aðhafst
og fór þvi aftur að spjalla við sjálfa sig. „Dina
saknar min vist i kvöld. (Dina var kötturinn).
Ég vona, að mjólkurskálin hennar gleymist
ekki um kaffileytið. Góða Dina min! Ég vildi,
að þú værir með mér núna. Ég býst nú reyndar
varla við að það séu mýs i loftinu hérna, en þú
gætir kannske náð i leðurblöku. Éta kettir
annars leðurblökur?” — Nú var Lísa orðin
syfjuð og fór að endurtaka þetta í sifellu: „Éta
kettir leðurblökur? — éta kettir leðurbiökur?”
En stundum sagði hún: „Éta leðurbiökur
ketti? — éta leðurblökur ketti?” Hún gat
hvorugri spurningunni svarað og það stóð þvi á
sama hvernig þær hljóðuðu. Nú féll á hana
mók. Hana fór að dreyma, að hún væri á gangi
með Dinu og segði við hana: „Segðu mér nú
satt, Dina min, hefirðu nokkurn tima étið leður
blöku”. — Búmp, búmp, búmp! Lisa litla féll
allt i einu til jarðar og lenti i hrúgu af þurrum
laufblöðum.
Hún stóð strax á fætur, þvi að hún hafði ekk-
ert meitt sig. Fyrir framan hana voru önnur
löng göng og þar sá hún hvitu kaninuna á
hraðri ferð. Lisa mátti engan tima missa. Hún
flýtti sér eins og hún gat á eftir kaninunni. Hún
hafði rétt að segja náð henni, þegar kaninan
beygði fyrir horn og hvarf. Það siðasta, sem til
hennar heyrðist, var það, að hún var að fárast
yfir þvi, hvað framorðið væri.
Lisa litla sá nú, að hún var stödd i lágri for-
stofu, sem var uppljómuð með ótal lömpum.
Það voru f jölda margar dyr á forstofunni, en
þær voru allar læstar. Lisa gekk fram og aftur
um gólfið og reyndi að opna dyrnar: hún var nú
orðin döpur i bragði og vissi ekki, hvort hún
myndi nokkurn tima komast út aftur.
Allt i einu sá hún litið, þrifætt glerborð og á
þvi lá ofurlitill lykill úr skiru gulli. Lisa vonaði
að lykillinn myndi ganga að einhverri hurðinni,
en hún varð fyrir vonbrigðum, því að skráar-
götin reyndust vera of stór eða of litil. Þegar
Lisa hafði reynt lykilinn i öllum skránum kom
hún auga á veggtjald, sem hún hafði ekki tekið
eftir fyrr. Bak við það voru litlar dyr, aðeins 15
þumlungar að stærð. Henni til mikillar gleði
gekk gull-lykillinn að þessum dyrum.
Hún opnaði dyrnar og sá þá að bak við þær
var litill gangur, ekki mikið stærri en rottu-
hola. Lisa lagðist á hnén og horfði i gegnum
ganginn. Þegar honum lauk tók við dásam-
legur blómagarður. Hún hafði aldrei á ævi sinni
séð svona fallegan garð. En hvað hana langaði
til að komast út úr forstofunni og ganga um i
garðinum á milli rósabeða og svalandi gos-
brunna. En hún gat ekki einu sinni komið höfð-
inu i gegnum dyrnar. „Ogþó að ég gæti það, þá
gagnaði það litið ef axlirnar yrðu eftir i forstof-
unni”, hugsaði aumingja Lisa með sjálfri sér.
Það var tilgangslaust að hima þarna við litlu