Skinfaxi - 01.11.1941, Blaðsíða 3

SKINFAXI
51
er og jafn vafalaust, að mörgurn samtímamanna lians
fannst fátt til urn, þessar aðferðir hans og þóttu þær
miSur stórmannlegar. Agli Skallagrímssyni frænda lians
voru þær og lítt aS
skapi, ef mark mætti
taka á draumvísu
þeirri, er Sturlunga
segir, aS liann liafi
kveSiS fyrir nafna
sinum, Halldórssyni,
er Snorri vildi í hrott
frá Borg og fara búi
sínu í Reykholt: -—
Honum fannst Snorri
spara sverSiS, enda
væri blóS hans snjó-
livitt, en ekki rautt
eins og hlóS annarra
manna, þeirra, eiv geS-
meiri væru. Sjálfur
kvaSst Egill liafa far-
iS á annaw veg aS:
„Skarpr brandr fékk
mér landa“, segir
Snorralaug og göngin.
hann í vísunni og tvítekur þaS aS lokum, eins og drauga
er siSur.
ÞaS væri þó mikil ofrausn aS kalla Snorra friSarhöfS-
ingja, fremur en Egil forföSur hans. Til þess kippir hon-
um of mikiS í kyniS til Egils sjálfs og annarra Mýra-
manna, móSurfrænida sinna, og til Hvamms-Sturlu föS-
ur síns: Hann er ágjarn og ráSríkur — sólginn í fjár-
muni, metorS og mannaforráS — en á liinn bóginn reik-
ull nokkuS í skapi og „fjöllyndur“ eins og frændi lians,
Sturla ÞórSarson, lýsir honum. FriSsemi hans er þvi
síSur dyggS en fremur hreyskleiki, enda tókst lionuin,
ekki af þessum sökum ávallt aS lialda hlut sínum fyrir
4*