Skinfaxi - 01.11.1941, Blaðsíða 13

SKINFAXI
61
Alkunnugt er ljóð Jóhanris Sigurjónssonar, Heimþrá:
Reikult er rótlaust þangið,
rekst það um vi'ðan sjá,
straumar og votir vindar
velkja því til og frá.
Fuglar flugu yfir hafið
með fögnuði og vængjagný,
— hurfu út í himinblámann
hratt eins og vindlétt ský.
Þangið sem horfði á hópinn,
var hnípið allan þann dag. —
Bylgjan, sem bar það uppi,
var blóðug um sólarlag.
För þangsins er um sjóinn, fuglsins um loftið. Fjöru-
gróðurinn er að heiman, er úr tengslum við uppliaf sitt
og hrekst fyrir sjó og stormi. Fuglinn er einnig að
heiman, en er þó ekki úr tengslum við heimkynni sín.
Hann er bundinn þeim hjartarótum sínum og hreyfing
hans verður því heimleiðis. Þessi er gæfumunurinn.
Rætur okkar við jarðveg upphafs okkar verða að styrkj-
ast, að við verðum ekki úllagar, heldur Væringjar; för-
um í víking, en ekki þrældóm, er við leggjum leið okkar
um útlenda menningu og aðstæður.
Ilér verður ekki fjölyrt um ógnarástand það, sem
nú ríkir í heiminum. Við höfum orðið að gjalda þess
grimmilega, Islendingar, og fyrr en varir getur þrengt
enn meir fyrir dyrum. En liætlan er enn víðar en á
liafi úli. Bölvun stríðsins er fjölþætt. Vitur maður hefir
sagt, að þeir væru sorglega margir, sem féllu, en hinir
fleiri, er yrðu minni menn á stríðstímum. Brim taum-
lausra ástríðna og ómenningar skellur á strendur lands
okkar og slítur burt gróðurinn unga og veikbyggða,
og svo hrekst hann um hinn viða sjá stefnulaus.
Hreyfingin er orðin mikil í þjóðlífinu, en rótleysið er
bölið mesla. Hreyfingin er ekki til neinnar ákveðinnar