Skinfaxi - 01.11.1941, Blaðsíða 36

84
SKINFAXI
Ég kynntist Eiríki Magnússyni fyrst um vor í glöðum hópi
æskumánna. Við, nokkrir nemendur 5. bekkjar Menntaskól-
ans i Reykjavík, tókum þátt i ferðalagi með nemöndum úr
Menntaskóla Norðurlands. Einn þeirra vakti þegar athygli
mína. Hann sýndist i fyrstu ekki fríður, enda lagði hann
aldrei rækt við að gylla umgjörð síns innra manns. En þeg-
ar, við aukin kynni, kom myndin sjálf i ljós, svo fögur og
góð, að hirtu lagði af henni á umgjörðina, hina ytri ásýnd
Eiríks. Einkum var í frásögur færð ritleikni Eiríks, og til
sannindamerkis, að Sigurður skólameistari hafði mætur á
honum. Vona eg, að það álit hins sálskyggna uppalanda hafi
haldizt. í ferð þessari mun Eiríkur hafa gefið fleiru gætur
en við hin, og hæstu tindana kleif hann og varð þannig við-
sýnastur okkar allra.
Eg átti, eins og margir fleiri, i nokkurri baráttu, hverjar
dyr skyldi velja, er eg kom í anddyri Iláskólans. Annars-
vegar var aðdáun mín á Iíristi og barnatrú, hinsvegar rót-
gróin ást á jjjóðlegum fræðum, gróðurselt þegar í bernsku.
Eirikur Magnússon hafði farið í Guðfræðideildina. Þrátt fyrir
lítil kynni á feðalagi, var virðing mín svo mikil fyrir hon-
um, að stefna lians á þessum þýðingarmiklu vegamótum
réð meiru um mitt val en eg vildi viðurkenna fyrir sjálf-
um mér. Og enn mundi eg velja hans leið, væri eg í mikl-
um vafa og hans nyti enn við.
í Guðfræðideild hófust veruleg kynni okkar. Nám Eiríks
varð talsvert í molum. Hann varð að sinna kennslustörfum
sér til viðurværis. Félagsáhugi hans var og mikill. Eg veit
ekki hetur en að hann hafi verið upphafsmaður Félags rót-
tækra stúdenta. Að sjálfsögðu naut hann við það stuðnings
stúdenta úr flokki hinna frjálslyndari. Má i því sambandi
nefna núverandi sýslumann Áriiesinga, Pál Hallgrímsson. Voru
þeir vinir og átti Eiríkur yfirleitt sér að kunningjum hina
tilkomumeiri skólabræður sína. Gætti þess alltaf um hann,
að fund hans sóttu hinir betri menn. Varð vart komið á heim-
ili hans, eftir að hann kvongaðist sinni ágætu konu, Sig-
ríði Þorgrímsdóttur, að ekki væru þar góðir gestir fyrir.
Á fundi guðfræðinema var rætl um kirkjusókn. Eiríkur
hafði framsögu. Hún var snjöll, en sundurlaus nokkuð, mest
gætti spyrjandi efa. Gestur fundarins, einn Reykjavíkurprest-
anna, talaði. Hann ræddi um hve menn væru liér á landi
hirðulausir um ýmislegt hið ytra, guðsdýrkuninni viðkom-
andi. Ekki væri vandað til kirkjuhúsanna, bekkir óþægileg-
ir, og svo væru prestarnir miður snyrtilegir en vera bæri.