Skinfaxi - 01.11.1941, Blaðsíða 38

86
SKINFAXI
ari. Sjálfur var Eiríkur af lífi og sál maður hinnar virku sam-
úðar. Mannást hans var rík og hann vildi vinna af þeirri
kennd. Hann vildi láta prestana vera stórstíga, þótt hempan
þyldi ekki rösklegt göngulag, er ferðinni var heitið til þeirra,
sem áttu bágt. Síðasta bandið við guðfræðina brast, er hann
þóttist sjá, að hún gæti lítið annað en tryggt mönnum svefn-
frið, hjalað aðeins um menningarmál og mannúðar, ekki graf-
ið til róta þjóðfélagsmeinum, heldur aðeins fitlað við ein-
slök „tilfelli" með guðsorð á vörum og eymdarkökk í kverk-
um. „Skelfilega hefir maðurinn verið kominn afvega,“ munu
einhverjir segja. Eiríkur sagðist vera kommúnisti. Hann gerð-
isl kommúnisti af sömu ástæðu og hann fór frá Eiðum og
úr Guðfræðideild Háskólans. Enn leitaði hann sannleikans
og að leiðum til þcss að gera hann arðbæran þeim, sem jjurf-
andi voru. Síðustu árin trúði hann því, að kommúnisminn
væri trúrri kærleikshugsjóninni en kirkjan. Hér verður eng-
in tilraun gerð til læss að hrekja lífsskoðun Eiríks Magnús-
sonar. Ef til vill hefði hann vaxið frá henni, hefði lífið orðið
lengra, en staðreyndir hefðu aðeins snúið honum og rödd
samvizkunnar, en aldrei vandlætingarhróp og fyrirlitning
manna. Ástæðan til stefnu hans var svo örugg: mannást hans.
Svo mikil var hún, að er gengið var af fundi Eiríks, var ekki
efst í huga rökhugsað stjórnmálakerfi og lífsskoðunar, held-
ur hinn yndislega góðviijaði maður, ríkur af mannviti, þótt
skeikað gæti honum þar, eins og öllum mönnum, en ríkastur
af kærleika, óskeikull i að vilja vel.
Er Eiríkur hvarf frá guðfræðinánli, gerðist hann barna-
kennari. Unglingakennsla hefði betur hentað gáfum hans og
hefðu æskumenn áreiðanlega grætt á að kynnast honum. En
líklega hefði aldrei getað komið til slíks, eins og þjóðmála-
skoðunum hans var háttað. l>ær einangruðu hann frá áhrifa-
mönnum á sviði skólamála. Barnakennslan var og heilsu
hans ofvaxin. En mannást hans naut sín þar, hin vökula
viðleitni að hjálpa þeim, sem lítils voru megnugir, og skilja
sálarlíf smælingjans og kjör. Hann var gæddur læknisgáfu
eins og föðurbróðir hans, Guðmundur prófessor Magnússon.
Eiríkur vildi mennta nemendur sína alhliða, stofnaði barna-
deild ú grundvelli ungmennafélaga, til ])ess að kenna þeim
að vinna saman og þjóna heildinni. Þessi viðleitni tók sinn
tíma og við bætlist einstök vandvirkni við kennsluna. Fáir
kennarar munu heimta jafnmikla undirbúningsvinnu af sér
og Eiríkur gerði. Störfin urðu og heilsunni um megn. Lipur
og góður húsbóndi hans og frábær vinur í skólanefnd lögðu