Skinfaxi - 01.11.1941, Blaðsíða 37

SKINFAXI
85
Ræðan var um flest réttmæt og féll mönnum vel í geð. En
hún kveikti í Eiríki reiðibál og vandlætingar. Var það nú
bjargrá'ðið, að strá bekki kirknanna og kenna prestum að
ganga brúðargang í hempum sínum? Nei, burt með allt amer-
ískt tildur, burt með hin mislitu gler úr kirkjunum, gerið
verkljóst þar og lesbjart á viðfangsefni veruleikans! Minni
helgisiðir, meiri kristni til menningar og mannúðar. Eiríkur
taldi ræður prestanna um of i þá átt, að flækja vandamál-
in með dæmisögum og hégóma, en lítið þar um hrein tök á
vandamálum hversdagsins. Prófessora og stúdenta setti hljóða.
Ræðan liafði og verið talsvert nærgöngul presti þéim, er hafði
talað, og því ekki allskostar kurteisleg. Eirík iðraði þess síð-
ar. Skömmu eftir þetta samdi bann útvarpserindi, vafalaust
ágætt, um austurlenzk trúarefni, en fékk það ekki flutt. Fyrr-
nefndur prestur sat þá í útvarpsráði. Eirík grunaði, að hann
hefði lagzt á móti sér á þeim vettvangi. Honum sárnaði það,
fannst það bera vott um þroskaleysi.
Eirikur lauk ekki guðfræðinámi. Að nokkru hafði hann
lagt út á þá braut samkvæmt ráði ágæts manns, er hann hafði
unnið með austur á Eiðum. Hafði Eiríkur verið þar kenn-
ari. En mestu réð þó, að hann vildi öðlast meira andlegt út'-
sýni en hann átti kost austur þar i einangrun. Hann hafn-
aði því kennslustöðunni og stefndi út í óvissuna, með þann
einn leiðarstein, að leita sannleikans. Ef til vill fyndi hann
sál sinni svölun við brunn guðfræðinnar. Ilann varð að ganga
úr skugga um það. Samvizkusemin var svo mikil, að hann
vildi ekki fullyrða neitt um kirkjukenningarnar, fyrr en hann
hafði prófað þær. Oft mótmælti hann kennurum sinum. Ekki
af oflátungsskap, sem stundum ræður miklu hjá ungum
menntamönnum, heldur af innri þörf. Eitt sinn ritaði hann
um kristið jólahald i hlað stúdenta. Hann vildi ekki setja
stud. theol. við nafn sitt þar, taldi það yfirlætisvott: Svona
þori eg að skrifa, og þó er eg guðfræðingur. Eiríkur taldi
sig ekki finna það, er hann leitaði að, í Guðfræðideild Há-
skólans. Eins og hann hafnaði samvinnu við sr. Jakob Krist-
insson austur á Eiðum og fjárhagsöryggi sæmilegu, vegna
menntalöngunar og vonar um meiri sannleiksopinberun, þann-
ig hafnaði hann nú samvistum við háskólakennarana og virti
að vettugi þolanleg kjör prestsembættis.
Eirikur flutti eilt sinn erindi um Davíð Stefánsson. Sér-
staklega ræddi hann um kvæði hans: „Lofið þreyttum að
sofa ....“. í erindinu gerði hann aðgreiningu tvennskonar
meðaumkvunar, virkrar og óvirkrar. Davíð orti af hinni síð-